klaaas schreef op zaterdag 28 maart 2020 @ 23:18:
[...]
Dat laatste is zonder meer waar en zeer triest. Maar daar doet de correctheid van cijfers niets aan af. Hun dood wordt niet minder triest als ze wel meegeteld worden, toch? Het beleid t.a.v. reanimeren, IC e.d. is niet wezenlijk anders dan wat we hier in NL altijd doen. In de begeleiding van zieken die weinig uitzicht hebben wordt in NL al heel snel het gesprek aangegaan over wat hun leven zin geeft en wanneer dat leven geen zin meer heeft, inclusief de gevolgen daarvan voor reanimatie en IC. Normaal gebeurt dat zo 'organisch' mogelijk. In deze omstandigheden moet er helaas blijkbaar gebeld worden. Dat je daar wat achter zoekt, samen met je wantrouwen t.a.v. de verandering in het rapporteren van de IC bezetting neigt heel erg naar complotdenken. Alsof de overheid ons doelbewust verkeerde getallen voorspiegelt. Dat mag je geloven, maar als je het hier uit moet je wel met een betere onderbouwing komen.
We zijn mensen, dus niet rationeel, maar wel ontzettend goed in rationaliseren. Die mismatch maakt ons kwetsbaar.
Nu is het juist bij dit soort crisis nog eens extra moeilijk, het raakt ons in ons gedrag, is een crisis ten gevolge van ons gedrag, en onze mate van succes bij omgang wordt ook nog eens bepaald door ons gedrag. Ondertussen raakt het aan onze groepsdynamica én al onze structuren waar we van vergeten waren hoe cruciaal die zijn voor onze inrichting, keuzes, sociaal-economische functionaliteit en onderhoudsprocessen van alles wat überhaupt de ruimte mogelijk maakt voor ons willen & wensen.
Het is niet vreemd dat mensen zich dan vastklampen, ook niet vreemd dat mensen vastlopen in bias. Dat doen ze hoe dan ook. Nu dus nog erger. Zoals ik al zei, de crisis is er een van gedrag.
Wat dan niet helpt is additionele onzekerheid. Het is niet moeilijk om vast te stellen dat we achter feiten aanlopen. Het is wel moeilijk om te begrijpen dat bij zoiets als dit dat per definitie het geval is. Er is een complicatie daarbij, in die zin dat de methodologie van observatie en analyse vanuit instellingen zoals het RIVM per definitie scheef en onvolledig is. Zoals men dat ook zelf heel goed weet uit te leggen.
Eergisteren in een gesprek wist een SEH arts het enigszins frappant te omschrijven. We zijn gewend met alles om te gaan alsof het een magisch IC systeem is waar alles onder observatie staat, waar alles gemeten wordt, waar alles bekend is, en waar een zorgvuldig ontworpen amalgaam van systemen aanwezig is om zaken in goede banen te leiden. Terwijl dit soort crisis ons dwingt te werk te gaan én alles te verwerken vanuit beperkingen op al die systemen met een mentaliteit die veel meer verwantschap heeft met een SEH dan een IC. Het werken vanuit onvolledigheid van informatie.
Ik begrijp best dat mensen wat vastlopen. Het helpt niet, maar het is wel menselijk. Ik zou het prettig vinden als de informatiestrategie van Instellingen in dat opzicht beter gematcht werd door de informatiestrategie vanuit politiek, en er meer gecoördineerd werd ten faveure van journalistiek. Dat zou veel helpen. Maar goed, niets menselijks is perfect.
k995 schreef op zondag 29 maart 2020 @ 00:03:
[...]
IK snap dan niet dat nederland niet strengere maatregelen oplegt. Bedoel je speelt toch echt wel met mensenlevens want een beetje pech en je zit aan je capaciteit en je kan beginnen kiezen wie sterft.
EN ja maatregelen gaan geen direct effect hebben maar zeker daarom is dit spelen met vuur omdat eens je in de shit zit is het heel moeilijk eruit te geraken.
Triage. Je speelt met vuur omdat je in het vuur zit. Je speelt niet met mensenlevens. Daar is op geen enkele wijze sprake van. Je stelt wel kaders op voor keuzes. Omdat individu deel is van groep. Als groep niet functioneert, dan ook geen individu. Klaar.
We maken met zijn allen afspraken en keuzes. Dit soort crisis is een confrontatie met niet zozeer de consequenties, maar de effecten van langere periodes van keuzes en afspraken - die scheppen de omstandigheden die er zijn op het moment dat een crisis zich aandient.
Ergens zit hier iets pijnlijks. Ik begrijp de reflex om dan hier & nu iets te zoeken om daarbij af te rekenen, ik zou liever zien dan we dan hier & nu meer ruimte nemen voor analyse en - no pun intended - post mortem. Immers, we moeten de uitdaging aan op basis van condities bepaald door termijneffecten van jaren op jaren zo niet decennia aan keuzes.
Er kan inderdaad een moment komen waarop triage concepten opgeschaald worden. Dat klopt absoluut. Daar zit menige les bij. Maar het is niet hetzelfde als spelen met levens. Het komt neer op roeien met riemen die er zijn op het moment waarop je als groep iets overkomt, en dan moet je aan de slag. Dat die riemen het gevolg zijn van gedragskeuzes van samenleving over decennia, tja, dat is dan al snel een abstractie. Want, we zijn gewend consumptief alles hier en nu van het schap te pakken.
De roep om strengere maatregelen is net zo verklaarbaar. Het grijpt terug op onze evolutie. Probleem is wel, we zitten nu in een beschaving, en onze evolutie loopt daar flink bij achter. Wat op de savanne werkt, zal niet werken in een stad. Bijzonder simplistisch gesteld, maar naarmate de complexiteit van onze groepsdynamica en structuren toeneemt vormt onze sociale psychologie menige valstrik. De reflex van harder, strenger, en zo meer is verklaarbaar, speelt zich echter af in onze perceptie. Het heeft geen causale klik met de realiteit.
We hebben bijzonder indringende maatregelen actief. Soms heb ik het idee dat we af en toe niet beseffen hoe indringend, en hoe kostbaar. Daar zit een valstrik van het moeten treffen van balans. Je kan een uitdaging niet aan wanneer je niet de mogelijkheden hebt om dat aan te kunnen blijven gaan. Dat is inherent aan dit soort crisis.
Triage is onvermijdelijk.
Ja, er kan veel gezegd worden over de omstandigheden toen de crisis kwam. Daar zit ook menige les, menige discussie. Dat is echter wel een debat wat pas echt gevoerd kan worden wanneer we erkennen dat we nu in een proces van triage zitten.
[
Voor 31% gewijzigd door
Virtuozzo op 29-03-2020 00:20
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.