In discussies op internet, en ook hier in W&L, zie ik heel vaak dat mensen wetenschap en geloof als onverenigbare tegenpolen beschouwen. Zo zijn er mensen die het nodig vinden om geloof te ridiculiseren met parodieën als "het vliegende spaghettimonster", waarbij vaak de indruk wordt gewekt dat gelovigen per definitie alle vormen van wetenschap en rationalisme afwijzen. Omgekeerd heb je dan weer streng gelovige mensen die zich in de discussie mengen, en een heel betoog beginnen over wat er allemaal wel niet "geschreven" staat. Dit versterkt bij sommige atheisten dan weer hun visie van gelovigen als "zwarte kousendragers uit <insert dorp in de bijbelgordel>".
Ik begrijp eigenlijk totaal niet waarom (schijnbaar) veel mensen zo zwart-wit denken. Waarom zou je zo'n harde lijn willen trekken tussen geloof en wetenschap? Als je van mening bent dat God alles heeft geschapen, waarom is het dan zo moeilijk om aan te nemen dat hij dit heeft gedaan door middel van evolutie? Als je God als een almachtig wezen ziet, waarom dan zo stellig zijn in de aanname dat hij onmogelijk ook leven kan hebben geschapen op andere planeten? Kortom: waarom sluiten sommige mensen zo hardnekkig hun ogen voor gegronde wetenschappelijke theorieën, terwijl die mijns inziens prima verenigbaar zijn met geloof?
Mijn persoonlijke visie is dat er zeker "meer is", al geloof ik niet persé in "God" zoals conventioneel is in bijvoorbeeld het Christendom of de Islam. Maar voor mij is wetenschap juist de allermooiste manier om meer te weten te komen over het universum waarin wij leven, en hoe we hier zijn gekomen. Ons denkvermogen is naar mijn mening juist het mooiste waarover wij de beschikking hebben, en ik kan me geen God voorstellen die zou willen dat we dit denkvermogen verspilden en in plaats daarvan blindelings bleven terugvallen op eeuwenoude dogma's.
Ik ben benieuwd of er hier veel mensen zijn met een visie die op de mijne lijkt, of juist veel mensen die strikt kiezen voor "een van de kampen". En in het laatste geval, waarom?
Ik begrijp eigenlijk totaal niet waarom (schijnbaar) veel mensen zo zwart-wit denken. Waarom zou je zo'n harde lijn willen trekken tussen geloof en wetenschap? Als je van mening bent dat God alles heeft geschapen, waarom is het dan zo moeilijk om aan te nemen dat hij dit heeft gedaan door middel van evolutie? Als je God als een almachtig wezen ziet, waarom dan zo stellig zijn in de aanname dat hij onmogelijk ook leven kan hebben geschapen op andere planeten? Kortom: waarom sluiten sommige mensen zo hardnekkig hun ogen voor gegronde wetenschappelijke theorieën, terwijl die mijns inziens prima verenigbaar zijn met geloof?
Mijn persoonlijke visie is dat er zeker "meer is", al geloof ik niet persé in "God" zoals conventioneel is in bijvoorbeeld het Christendom of de Islam. Maar voor mij is wetenschap juist de allermooiste manier om meer te weten te komen over het universum waarin wij leven, en hoe we hier zijn gekomen. Ons denkvermogen is naar mijn mening juist het mooiste waarover wij de beschikking hebben, en ik kan me geen God voorstellen die zou willen dat we dit denkvermogen verspilden en in plaats daarvan blindelings bleven terugvallen op eeuwenoude dogma's.
Ik ben benieuwd of er hier veel mensen zijn met een visie die op de mijne lijkt, of juist veel mensen die strikt kiezen voor "een van de kampen". En in het laatste geval, waarom?