Gonadan schreef op dinsdag 14 april 2020 @ 21:27:
Het volk is simpel, het wil brood en spelen. Nu het wc-papier weer volop verkrijgbaar is resten slechts de spelen. Ofwel, je zult een dunne lijn moeten bewandelen waarin zij zich kunnen vermaken en je niet te veel schade aan de situatie doet.
Vergis je echter niet in hoe moeilijk men met teleurstelling om kan gaan en hoever zij terug kunnen denken. Langzaam steeds meer toestaan geeft een positief gevoel en zal blijven motiveren, ook al duurt het voor sommigen wellicht te lang. Nu de teugels los en daarna weer aanhalen zal voor velen zijn alsof je de lolly weer van een kind terug pakt. Elke keer als je dat probeert zal je minder mensen mee krijgen.
Mensen zijn programmeerbaar op groepsniveau. De outliers zijn ook steeds meer stuurbaar als actor voor geleiding van groepsgedrag. Mensen zijn ook maar een diersoort, maar wel een die in perceptie leeft - niet in realiteit.
Die dunne lijn is eigenlijk zo gecompliceerd niet meer. Technologie heeft daar een enorme impact bij gehad. En de veranderingen in onze ordening hebben talloze afhankelijkheden toegevoegd waardoor er van elke kant prikkels tot conformiteit aanwezig zijn. Mensen zijn inderdaad ook zo gecompliceerd niet, echter onze prikkels zijn wel complex. Met hier een complicatie vanuit aanpassingen aan technologische ontwikkeling, ons consumptief perspectief van korte termijn en direct resultaat van A naar Beter is dominant geworden.
Daarom is consistentie absoluut een grote factor bij het houden van die lijn. Variatie is een complicatie. Verandering is de enige constante, maar we zijn gevoelig voor onzekerheid en vinden verandering niet prettig omdat vrijwel alles van onze opbouw zich richt op het afdekken van onzekerheden (ongeacht of dat nu meer in perceptie is dan reëel).
Dat vraagt een visie ten aanzien van óf die invalshoek van programmeren (zogezegd), óf communiceren. Dat laatste is niet makkelijk, zeker niet in een tijd waarin we onze traditionele kanalen van informatieprocessen gefragmenteerd hebben, en in een tijd waarin we gewend zijn geraakt aan het primair stellen van politiek gedrag bij afwegingen. Het is echter niet onmogelijk. Ook hier ligt een complicatie, sociaal-cultureel historisch perspectief na de Verlichting en de herinnering aan de Industriële Revolutie, het idee dat we programmeerbaar of zelfs maar stuurbaar zijn wijzen we af, ook al zijn er ruim voldoende tekenen aan elke muur. Met als resultaat dat we meer kwetsbaar zijn voor dat soort toepassingen, en het verleidelijker is om daar op in te zetten. Terwijl de invalshoek van communiceren meer bestendig is voor het vereiste aanpassen van patronen op termijn zonder te vervallen in de eerder genoemde complicatie van consumptief perspectief.
Ik zie de crux misschien meer liggen bij die primaire vereiste. Visie. Een crisis is óf een blootleggen van kwetsbaarheden waarbij we geen aanpassingen maken maar een terugkeer zoeken naar de status quo post ante, óf een confrontatie met kwetsbaarheden waardoor voldoende energie vrijgemaakt wordt om een nieuwe status quo te formuleren. Dat eerste, daarbij is visie niet vereist en mag het een vies woord blijven. Maar bij dat tweede, daar is het een bittere vereiste.
Nu is de historische les dat bij het volgen van dat eerste scenario samenlevingen zichzelf verzwakken, en enkel bij het tweede kansen scheppen. Maar goed, weten is slechts een deel van de berekening. En visie? Voor het Nederland van tegenwoordig is dat een gigantisch probleem.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.