3x3 schreef op donderdag 26 maart 2020 @ 13:07:
[...]
Als je kijkt hoe deze crisis bestreden wordt, dan is het juist publiek private samenwerking die de oplossing biedt. Van alle hoeken en gaten zie ik nu op mijn linked in hoe bedrijven met normaal een andere core-taak simpele beademings in elkaar weten te zetten.
Dat was ooit de de facto standaard, de normaliteit. Niet te vergeten dit.
Dankzij de publiek private samenwerking heeft er ook in Nederland voor gezorgd dat zorg voor iedereen toegankelijk is, en
ziekenhuiszorg de beste is van Europa. Dat is allemaal te danken aan de samenwerking tussen verzekeraars, het ministerie en geprivatiseerde ziekenhuizen.
Nee, dat is inertie. We zijn de zorg al zo lang aan het herscheppen dat we bijna op het randje zaten van extreme risico's vanuit hyperoptimalisatie. Al vóór de crisis was de zorg zelf daar duidelijk over, net als nota bene het ministerie zelf.
En de focus op privatisering en prioriteit commercieel-wetenschappelijk onderzoek blijkt nu juist op veel punten bottlenecks te scheppen.
Het oude systemen met 1e klas, en 2e klas zorg, vond ik niet beter, kwam ook niet goed uit de lijstjes. En de WMO, zorg met een veel grotere rol van de lokale overheid doet het naar mening van veel mensen ook niet zo goed in Nederland. Dus meer overheid, meer overhead, of meer bureaucratie is ook niet altijd de oplossing.
Laten we eerst even helder zijn. Niets menselijks is perfect. Dat kan niet. Want, mensen.
Als tweede, de rol van overheid is in Nederland pijnlijk meer een geloofsartikel geworden onder invloed van politieke marketing en ideologie dan dat er nog discussie is over de daadwerkelijke realiteit. Dit is echt iets om bij stil te staan, zonder overheid is niets mogelijk. Neem het geloof van ondernemen is scheppen van welvaart. Nee, dat is slechts zo tot op zekere hoogte. Vanaf een bepaald punt volgen aangeleerde optimalisatieprocessen die juist welvaart concentreren, middelen voor scheppen ervan neutraliseren en arbeid vernietigen.
Zo krijgen we tegenwoordig aangeleerd dat onze welvaart het resultaat is van onze vrije markt economie. Het is eigenlijk te ridicuul voor woorden. Niet enkel omdat een vrije markt niet bestaat. Maar ook omdat onze welvaart geschapen is in heel andere periodes dan die vanaf wanneer we geloofsartikelen als vrije markt et alli zijn gaan invoeren als fundament van beleid.
Er zit hier een enorme post-mortem van collectief én individueel eigen belang. Corono is een confrontatie met ons geloofsgedrag.
Wat wel zorgen baat is dat de zorg in Nederland zo is ingericht dat we te weinig IC capaciteit hebben. Nu we dat weten, heb ik wel echt alle respect voor een overheid, de ziekenhuizen, het leger en andere instituties die nu keihard vechten dat onverwachte tekort te verminderen.
De ironie daar is dat we nu nota bene terugvallen op instrumentatie en concepten van vóór de grote herzieningen en herordening op basis van politieke marketing en ideologie. Ja, absoluut respect dat men het kan. Zowel het nu opzij zetten van dat geloofsgedrag op niveau van landelijke politiek als het daadwerkelijk echte werk doen (wat heel ergens anders gedaan wordt). Maar ook hier zit menige flink harde les.
Belangrijkste nu, is het vergroten van de IC bedden. En een IC bed is een IC bed. Of het bonnetje nou door defensie of de zorgverzekeraars betaald wordt is van ondergeschikt belang.
Op dit moment, ja, absoluut. Maar onderschat hierbij niet het mitigeren van al die effecten van geloofsgedrag. De krapte in beschermingsmiddelen is bijvoorbeeld een direct resultaat daarvan. En dat kost niet enkel enorme moeite om balans in te vinden, het is ook alweer een confrontatie met ingesleten geloofsgedrag - met name op niveau van groot-zakelijke economische activiteit.
Dat gezegd, het leren van al de confrontaties die we nu hebben is een nog veel grotere prioriteit in al de processen waar we nu in zitten. Heel nuchter, misschien wat koud, maar we kunnen dit één keer betalen vanwege de ruimte die er is vanuit inertie van voorgaande systemen en hun effecten. We komen hier uit, en al gaat het krap zijn, we gaan er ook weer bovenop komen. Maar wel op krappe en kwetsbare wijze.
Dan is het kritiek om aanpassingen te maken vanuit het lering trekken. Ook al is dat moeilijk omdat het onze aangeleerde overtuigingen onderuit haalt.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.