NiGeLaToR schreef op dinsdag 24 maart 2020 @ 17:10:
Waar ik enorm van baal is dat we niet (genoeg kunnen) testen.
Er gaan nu overal mensen dood die niet getest zijn en wel overlijden. Die tellen we niet mee.
We testen ook de populatie niet, dus weten we de verspreiding niet.
En elke dag hangen we braaf aan de cijfers die gepubliceerd worden maar inmiddels zo ongeveer geen zak zeggen. Tests zijn niet structureel, overlijdenscijfers alleen over geteste mensen begreep ik, opgenomen mensen.. geen idee, alleen getest, of ook verdacht? Wat zien we nu eigenlijk?
Ik weet dat het niet anders is en de testreagens schaars is etc, maar ik ben net als zovelen gewend om in een plan-do-check-act cyclus te werken en heb het gevoel dat we nu in een guess-act-try some more cyclus zitten

Zoals mij uitgelegd werd door een dame in het wit, er is bij dit soort curves meer dan een punt waarbij het zich niet meer loont om te testen, zowel voor zorgmedewerkers als patiënten, maar waar meteen doorgezet wordt voor een scan - want die longfoto laat (als ik het goed begrijp) meteen zien wat de kleur van de patiënt wordt voor triage.
Dat mensen zich blindstaren op cijfers begrijp ik wel, al is het ook goed dat journalistiek en zelfs verslaggeving of opinie (zie AD) er op wijst dat het statistiek is en blijft, én dat het ook best verstorend of zelfs gevaarlijk kan zijn om ons er in te verliezen.
Dat is ook zo moeilijk met dit alles. We zijn gewend volledige inzage te krijgen. We zijn gewend iets van het schap te kunnen pakken, meteen. We kunnen alles uit elkaar halen. Reduceren tot simpliciteit en component. Echter een verstoring als deze, een mep van natuur versus gedrag, laat zich niet zo benaderen. We kunnen veel van onze kennis en middelen er bij inzetten, maar we lopen er per definitie achter aan. Erger nog, de complexiteit en variëteit is dusdanig dat we heel secuur te werk moeten gaan en dat elke studie of actie pas weken later effect ressorteert.
We hebben dan nog niet over de gevoeligheden van menselijke sociale psychologie, zoals groepsgedrag, potentieel massahysterie, de problematiek van wicked problems in sociale interactie (we erkennen pas een probleem wanneer de oplossing er is en dus sukkelen we met plezier blind loopgraven in). Ook daar zitten talloze gevoeligheden en variabelen van complexiteit die het nog moeilijker maken.
Laat ik het zo zeggen, we zitten absoluut in een plan-do-check-act model. Terdege. Maar, het systemisch verloop gaat voorbij aan onze perceptie in het moment én onze afstand tot de processen in het model.
Dat is ook wat additionele onzekerheid schept wanneer we proberen ons rationeel te oriënteren op onze rol daarbij. We zijn gewend onderdeel te zijn van processen, consumptief. Ja, maar ja, we blijken gewoon ondergeschikt aan de natuur, we blijken imperfect, ga zo door.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.