hoevenpe schreef op maandag 30 mei 2022 @ 13:05:
[...]
Denk vooral dat het 'andere kamp' pessimistischer is over de kansen die Oekraïne heeft om de Donbass en het zuiden te heroveren. Rond Kherson lijkt het grote tegenoffensief ook deze keer weer
relatief beperkt.
Als ze de Russen al weten te verdrijven, wat is er over van dat gebied? De sinds 2014 bezette delen zijn veel Russische burgers neergestreken, wat doe je daarmee? Zal Rusland de strijd staken of volgen er decennialang bombardementen vanuit Russisch grondgebied, wat voor reactie volgt als Oekraïne over de grens opereert? Hoe lang houdt het westen de gelederen gesloten, kan Rusland herstellen en meer gebied innemen als wapenleveranties opdrogen en gemor over inflatie onze politici kopschuw maakt?
Het is niet zwart-wit, was het maar zo simpel...
Het is toch eenvoudiger dan veel mensen in Europa (waaronder ik vrees de Franse en Duitse overheid) willen onderkennen. Wanneer we het over de Donbas hebben dan kan je het hebben over het gebied, gebouwen en spullen. Bij de Donbas gaat het vooral over mensen. Meerdere keren is in de Oekraïne topics voorgerekend dat de Oekraïners (.... Russen), woonachtig in de Donbas, die met Rusland sympatiseren een kleine minderheid uitmaken van de totale bevolking in de Donbas.
Deze grote groep veroordeel je bij een dergelijke oplossing tot een totalitair regiem dat niets om mensen geeft en alleen de focus heeft liggen op het eigen voortbestaan, ongeacht de middelen en offers de dit kost.
Door de belangen van deze eigenlijk Europese mensen te negeren en tegelijkertijd de behoeftes van het totalitaire Russische regiem te honoreren en haar foute gedrag aan te moedigen krijgt Europa een geloofwaardigheidsprobleem. Dit probleem kreeg ze naar mijn mening al door de manier waarop de vluchtelingenkwestie in de Zuid Europese landen derailleerde. Europa schitterde hier in afwezigheid. Deze mensen waren dan nog Niet-Europeanen. Met dat gegeven kunnen we onze handen nog "in onschuld wassen".
Europa is met deze oorlog (door Rusland) voor het blok gezet. Misschien was dit minder het geval geweest als Europa nadrukkelijker zelf werk had gemaakt van een eigen identiteit die tegelijk ook minder ruimte overlaat aan nationale dikke ikjes die weer zonodig een individueel beleid moeten poneren. Bij dikke ikjes kan je natuurlijk aan Hongarije denken, maar ik ben momenteel net zo kwaad op het span Macron-Scholz. Het paternalisme waarmee die twee op eigen houtje Poetin van de waardevolle informatie voorzien dat Europa geen gesloten front is. Not done.
Orban is de rot aan de wortels van een Europese identiteit. Maar de eigengereidheid van Macron en Scholz ondergraven Europa misschien nog wel harder.
Europa heeft de kans om uit dit conflict een eigen identiteit te smeden. Voor smeden zijn harde klappen, hitte en druk nodig. Deze begrippen zijn voor veel van onze leiders vreemd. Gewend als ze zijn om als slaaf van hun populariteitscijfers zich van verkiezing naar verkiezing te wheelen en dealen. En misschien zijn veel mensen in West Europese landen vergeten wat het betekend om vrij te zijn. Gered door de VS en het VK aan het eind van WO-II zijn er velen die nooit een poot voor die vrijheid hebben moeten uitsteken. Wat Oekraïners in Oekraïne nu doen is alien voor hen.
Laten we daarom eens wegstappen bij die instrumentele Donbas discussie en eens kijken wat ons definieert, wie willen wij zelf zijn en hoe willen we dat later op ons Europeanen wordt teruggekeken in dit definiërende conflict. Want definiërend voor Europa is dit conflict voor Europa zeker. Hebben we het in ons om te incasseren, en een langere termijn ongemakken te ondergaan?
Zijn we het waard om te zijn wie we zijn? En wat zijn principes ons waard?