Yucon schreef op dinsdag 5 april 2022 @ 10:47:
[...]
Er is nog een factor die dit geheel een stuk complexer maakt. Los van de wappies is onder de DENK aanhang ook flinke kritiek op 'ons', ongeveer soortgelijk als de wappies. "Jamaar palestina" en "jullie racisten want jullie helpen oekrainers direct en syriers niet". Daar gaan we nog een heel groot probleem mee krijgen in dit opzicht. Rusland mag demografisch uitgespeeld zijn, wij hebben precies datzelfde probleem en de groep die dat democratische evenwicht eventueel zou kunnen herstellen gaat met wat pech precies het tegenovergestelde doen.
Het grootste probleem dat Europa op dit moment heeft is niet Rusland, ook niet china, zelfs niet het klimaat, maar het gebrek aan iets van een gedeelde identiteit. Op nationaal en op europees niveau.
Dat is een moeilijke zaak inderdaad. We zijn lang in de greep geweest van IS-terreur, ook in Europa. Frankrijk heeft een veelvoud aan Molenbeeks. De politieke hoek die daar zijn speerpunt van maakt is groot, Macron moet oppassen voor extreemrechtse rivalen. Veel ongemak kan je verdoezelen met comfort ( banenplannen, subsidies, scholingsinitiatieven) maar zodra het economisch tegenzit gaan er zowel in Molenbeek als onder rechts krachten loskomen waarvan ik me afvraag of dat te bedwingen valt. Als je in oorlog bent kunnen verschillen tussen protestant en katholiek wegvallen, je deelt een cultuur, normen, waarden en geschiedenis; een oorlog zou verbinden omdat het gemeenschappelijke zoveel groter is. Maar het wordt moeilijker als je aangeeft in de eerste plaats inwoner van land $x te voelen, ook al ben je in NL geboren. Onder stress wordt je loyaliteit bevraagt als je op een kritiek punt niet meegeeft. Ik had het gevoel dat we de laatste jaren wat meer naar elkaar toegroeiden. Onder hetzelfde gesternte zal het geduld met wappies ook opraken, waarmee we richting een VS gaan waar partijen elkaar absoluut niet meer verstaan.
Heel veel politiek in Europa valt samen te vatten met "Wir schaffen das", ervan uitgaande dat het altijd mooi weer zal blijven. We zijn niet voorbereid op crisis. Het zou extreem jammer zijn als de EU zou barsten. Dan is het vrij spel voor de autocratie en het is over en uit voor Ukraïne.
Het wordt dus oppassen dat die sancties ons niet eerder opblazen dan Rusland. De vraag die @
teacup stelde was terecht: wat willen we bereiken met die sancties? Het antwoord daarop moet aansluiten op de vraag welk doel we hebben met Oekraïne. Als we Oekraïne daadwerkelijk in de EU willen verwelkomen, dan zal Putin verslagen moeten worden. De kans dat dat spontaan gaat gebeuren is vrijwel nihil, dus zal dat met een militaire overwinning moeten in Oekraïne. Kan Oekraïne dat alleen? Dan heeft het wel modern offensief materieel en training nodig.
Indien niet, dan moeten wij aan de bak en komen we uit bij @
Cyberpope die betoogt dat we de militaire backbone missen (zoals Awacs). Dan zou mijn vervolgvraag zijn, wat zouden we via een lend-leaseconstructie kunnen regelen?
hoevenpe schreef op dinsdag 5 april 2022 @ 08:48:
[...]
Dat is de roze olifant in dit conflict: China is onder de eigen bevolking meer en meer het
Russische narratief aan het pushen.
Voor de toekomstige wereldorde is Rusland niet relevant, China daarentegen zal ons de komende decennia de nodige kopzorgen geven. We zijn nog afhankelijker van hun maakindustrie dan van Russisch gas, onze industrie is domweg te duur.
Ja. Als we Rusland vervelend vinden, laten we maar niet beginnen over China. Ondertussen begint het raam te sluiten dat we met China wat kunnen doen. Wij kunnen China nu nog ongelofelijk pijn doen met sancties, maar hoe goed hebben zij de bevolking onder de knoet? Ik denk dat we heel serieus moeten kijken naar dat vraagstuk. Als het antwoord zal zijn dat we beiden pijn lijden, dat de EU in timult raakt maar dat China de grip houdt op de bevolking hebben we een probleem. Dan blijft ook niks anders over dan militair ingrijpen. Dat is de taak waar de VS zich op voorbereiden.
Dat China zich achter Rusland schaart is een zorgwekkend teken van de conclusie die men daar getrokken heeft.
Conclusie is wederom: Europa heeft er puinhoop van gemaakt. En: we can't have nice things. Ingrijpen doet pijn, niet ingrijpen ook. Die opties op tafel leggen, dat is een taak voor de journalistiek.
Maar het feit dat anderhalve maand de regering ongestoord niks kan doen qua sanctiehandhaving geeft mij weinig vertrouwen op het ontstaan van een intelligent publiek debat waarin een vooruitziende blik centraal staat.