Die coronacrisis toch, ik wordt er steeds meer simpel van. Van alle kanten zie je dat de situatie in Nederland weinig onder controle is en tegelijkertijd zie/lees ik vooral een sentiment wat ik niet anders kan zien als onwil. Alles is moeilijk moeilijk moeilijk, niet tot achter de komma bewezen of ongewenst. Er zijn alleen maar beren op de weg, en ipv dat te accepteren en desondanks door te zetten lijkt er gekozen te worden te wachten tot de weg vrij is, dat het dan te laat is mag vooral niet benoemd worden. In de basis is wat nodig is heel simpel, zorg dat mensen nauwelijks onderlinge contact momenten hebben.
Meer concreet de vele opmerkingen in de zin van de bevolking luistert niet, je zou dat ook als een gegeven kunnen nemen en dan idd als het te druk is in winkel centra de winkels te sluiten ipv te zeggen “ga niet winkelen” (wat in mijn ogen een heel dubbele boodschap is aan de ene kant wordt de burger opgeroepen niet onnodig te winkelen, aan de andere kant wordt het volop gefaciliteerd, is de burger dan echt zo dom als hij denkt “mijn boodschapje kan net, het geldt voor die ander die dagelijks aan het shoppen is”
(ik denk ja, das dom, maar de realiteit is mensen zijn “dom”)) En hetzelfde voor andere plekken waar te veel samenkomst is, de horeca kon toch ook dicht?
Aan de andere kant de hoge besmettingsgraad onder jongeren, maar het woord school rust een ban op. Zelfs al heeft het voortgezet onderwijs het aardig voor elkaar, inmiddels zitten deze scholieren weer als sardientjes in bussen en treinen, ik weet niet of die spreiding van begin en eindtijden er is gekomen, maar als die er is dan werkt het niet. Direct of indirect is het meeste onderlinge contact tussen deze groep school gerelateerd. Daar zou je toch iets mee kunnen doen.
Op de huidige manier doorgaan lijkt mij nog drie kwart jaar aanmodderen met oncomfortabel hoge druk op de ziekenhuizen, ondertussen fingers crossed op geen groei piek, totdat er genoeg immuniteit door de vaccins is. Mij lijkt het een stuk verstandiger om meer contactmomenten niet langer te faciliteren voor een maand, desnoods twee, dus scenario voorjaar waar je de scherpe kantjes van af haalt, (sluiten van meer winkels of winkelcentra; voortgezet onderwijs meer online, voor de bovenbouw kan dat toch niet een heel groot probleem zijn) en dan ook weer volledige inzet op thuiswerken, niet wanneer de werkgever meent dat het kan, neem die
cruciale vitale beroepen lijst er maar weer bij, val je daar niet onder thuiswerken verplicht.
Maar eigenlijk geloof ik er niet meer in, dit wordt een jaar zwalken, niet omdat er teveel weerstand onder de bevolking is, niet omdat het voor de burger te lastig is, maar vooral omdat het signaal vanuit de overheid onthutsend zwak is (dat artikel over ruziënde ministers, ik ben bang die situatie meer kwaad doet en meer omt adviezen tegenhoud dan goed is). Ik dacht dat in het voorjaar het te lang duurde voordat de er maatregelen kwamen, ik had dat fout, vergeleken met nu was dat snel, en meer belangrijk, eenduidig. Nu is het traag (er is een toename, we doen niks, oeps, ingelaste persco) en verwarrend (routekaart dat een menu geworden is, half bakken symboliek (dat uurtje eerder sluiten, of de o zo gevaarlijke bibliotheken), om nog maar niet te spreken over het waarschijnlijk goedbedoelde vuurwerk verbod wat niet of nauwelijks groepsvorming / contactmomenten voorkomt en nu al reden is voor extra politie-inzet

Deze chaos is een handreiking aan een ieder die een reden zoekt om toch maar een virus verspreider te zijn, want als er zoveel mitsen en maren zijn, dan geeft het toch ook niet als jij als 1 persoon een keer corona minder serieus neemt?