Ik zal wel een hoop dingen zeggen die reeds gezegd zijn, en met 22 zal ik hoe dan ook te weinig van het leven weten om iets zinnigs toe te voegen, maar ik wil het toch proberen, om te kijken of ik toch wel een beetje begrijp:
Het lijkt alsof er te weinig huizen zijn in Nederland. Er zijn op het moment
8.000.000 huizen in Nederland.
Stel dat er 18.000.000 mensen in Nederland zijn. Dan zouden er gemiddeld zo'n 2.25 mensen in één huis moeten wonen. Ik vind dat eigenlijk best wel laag klinken.
Wat voor groepen wonen met 1 of 2 mensen in een huis?
-Zelfstandige alleenstaanden
-Senioren
-Stellen wiens kinderen het huis uit of op kamers zijn
-Stellen zonder kinderen
-Vast een groep die ik vergeet, maar net zo goed meegerekend kan worden.
Neem bijvoorbeeld mijn grootouders. Die wonen in een rijtjeshuis uit de jaren '70. 3 slaapkamers en een zolder. Voor mijn begrippen een heel gemiddeld, gewoon huis.
Maar ze zitten daar wel met z'n tweëen, terwijl er ook makkelijk een gezin met 3 kinderen in zou passen.
Natuurlijk is dat een N=1, maar zo zijn er wel meer.
Hoeveel mensen zijn (al dan niet na een scheiding of overlijden van hun partner) alleen in hun huis komen te wonen?
Hoeveel gezinnen nemen ten gevolge van een scheiding nu twee huizen in beslag, terwijl dit voorheen maar een huis was?
Mijn indruk is dat er niet te weinig huizen zijn, maar dat de verhoudingen van de types huizen niet meer goed past bij de manieren waarop mensen nu wonen, en leven, met als gevolg dat teveel mensen (al dan niet onbedoeld) eigenlijk in een huis zitten wat veel te groot is voor ze.
Is de huizenaanbod zodanig veranderd, dat er geen geschikte huizen meer zijn, of zijn wij veranderd, en passen we niet meer bij het huizenaanbod?
Ik denk dat het een combinatie van beide factoren is, maar vooral het laatste.
Zoals ik al zei. Ik ben 22. Ik begrijp niet waarom mijn generatie zo ongelooflijk "happy single" is. We zijn vrijer in alles wat met seks te maken heeft, maar het lijkt alsof we preutser dan ooit zijn. Ik denk dat de meesten geen relaties aandurven, onzeker zijn, bang zijn dat het niet meteen perfect is, niet aan de verantwoordelijkheid willen beginnen.
Zijn mensen minder compatible met elkaar? Zijn mensen minder in staat om met elkaar tot een middenweg te komen?
Ik denk dat we als maatschappij samenwonen actief moeten aanmoedigen.
M'n vriendin en ik wonen samen op 45 m². Het is meer dan prima te doen.
Mijn grootouders hebben geen > 50 m² pp nodig. Sterker nog, ze liggen samen in bed, en zitten overdag samen op de bank. Twee kamers en een keuken zou ook goed geweest zijn.
Ik krijg de indruk dat dit probleem begon toen ouderen langzamerhand meer thuis moesten blijven wonen. Zoals ik het begrijp stroomden ouderen als het ware door naar het bejaardentehuis, alleen danwel samen. Toen die doorstroom stopgezet werd, kwam er langzaam druk op de ketel. Gelukkig was er een crisis gaande. Maar nu komt mijn generatie de markt op zonder ook maar overwogen te hebben met iemand anders dan zichzelf samen te wonen. Zij die gezinnen wilde beginnen konden moeilijker doorstromen naar de gezinshuizen, omdat de ouderen daar nog in woonden, met als gevolg dat de al groter dan verwachte influx aan partijen (relatief meer singles dan voorheen) die wilden starten moeilijker op gang kon komen. Daarbij genomen heb je ook nog dat mensen tussendoor gescheiden zijn, en dan vaak wel weer een relatie beginnen, maar beide huizen vasthouden (Een helft van mijn ouders), wat ook niet meehelpt met de boel weer op gang krijgen.
Oh ja, vergeet de investeerders niet!
Alles bij elkaar creëert het een perfecte storm van dezelfde huizen, kleinere huishoudens, meer partijen die een huis willen.
Ik denk niet dat er te weinig huizen zijn. Ik denk dat het gemiddelde huis in Nederland niet is gebouwd op de grootte van het gemiddelde huishouden van nu.
Daar ga je niet tegenop kunnen bouwen door simpelweg meer Vinex neer te ploppen aan de randen van steden.
Dat moet uit zoveel meer richtingen komen:
-Moedig mensen aan om meer samen te wonen
-Straf mensen niet voor samenwonen (korten op uitkering etc)
-Moedig mensen aan om niet in hun eentje een huis te kopen, maar samen, of met meer
Ik vind dat een koophuis best wel binnen bereik mag zijn voor een enkel modaal salaris. Maar niet voor een enkel persoon. Een huis met 3 slaapkamers is niet voor één persoon, noch voor twee personen. Ik kan me niet voorstellen dat iemand 3 hobbykamers écht nodig heeft. Een huis wat bij jouw situatie past, moet voor jou (of je gezin) toegankelijk zijn.
Misschien moeten we beter ons best doen om mensen en huizen goed te matchen.
Misschien moeten we meer kleinere huizen bouwen voor alleenstaanden.
Misschien moeten we grotere huizen opsplitsen.
Misschien moeten we meer samen zijn, dan alleen.
Ik denk dat de gulden middenweg een beetje van alles bevat, en daarvoor moeten we aan de werken aan de manier waarop met met huizen omgaan, de verhouding van de woningen op de markt , de woningen die al bestaan, en onszelf.