Als er niet genoeg huizen zijn om te kopen, maakt het niet heel veel uit hoe gunstig of ongunstig de hypotheekrentes zijn. De prijs zal dan altijd hoger blijven dan in de situatie waar wel genoeg is gebouwd. Daarnaast zijn de eisen voor eigen inleg een stuk strenger, waardoor veel mensen een huis zullen moeten kopen met een grote zak eigen geld. Gecombineerd met de terreur van de vrije sector is het daardoor best moeilijk om daadwerkelijk een hypotheek te krijgen als je geen rijke ouders hebt.3x3 schreef op vrijdag 21 februari 2020 @ 00:50:
[...]
Dankzij dat de ECB wat failed-socialist-states in Zuid Europa overeind probeert te houden met een rente van rond je 0% kun je nu hypotheek rentes krijgen van rond de 1% voor een (aflossingsvrije) hypotheek. Die zijn altijd aantrekkelijker dan de rentes van 5~6% met HRA van rond 2013 op een aflossingsvrije hypotheek.
Wat woningnood betreft: ik heb helaas zelf in deze situatie gezeten, dus ik wil toch wel even ons verhaal delen, om een beetje kleur te geven aan de term 'nood'. n=1 natuurlijk
4 jaar geleden moesten ik en mijn partner woonruimte zoeken in Rotterdam. We moesten dit doen op het inkomen van mijn partner, die verpleegkundige is. De wachtlijst voor sociale huur was te lang, dus het zou vrije sector moeten worden. Ze stelden flinke eisen, zoals dat we minstens 3x de huur netto moesten verdienen. Dat deden we niet, waardoor we dus afgewezen werden voor appartementjes met een huur van 800-900 euro per maand.
Gelukkig konden we terecht in een antikraak woning zonder CV. Hier kreeg ik vervolgens reuma-achtige klachten in de winter omdat de temperatuur binnenshuis regelmatig het vriespunt aantikte. Ik heb dus 80% van mijn wakkere uren in openbare ruimtes (kantine ziekenhuis, bibliotheek e.d.) doorgebracht om maar niet meer klachten te krijgen. Tja, ik was niet dakloos, maar ik zou het wel een noodsituatie noemen. We woonden naast veel mensen (vooral gescheiden mannen) die niet genoeg verdienden voor de vrije sector en niet door de wachtlijst voor sociale huur kwamen. Zij leefden altijd met de angst dat, als het gebouw gesloopt zou worden, ze geen betaalbare woningruimte meer zouden kunnen vinden. Dat is toch een noodsituatie, als je je zorgen moet maken of je morgen op straat slaapt? Of als je zulke belabberde woonruimte moet accepteren dat je er ziek van wordt? En dat je kinderen niet meer bij je mogen wonen, want de woonruimte is niet geschikt voor kinderen?
Nu heb ik ook een salaris, dus we kunnen die 900 euro huur wel betalen. Desondanks lijkt het me zot dat een verpleegkundige niet in zijn/haar eentje kan huren in de grote steden, terwijl er zo'n gigantisch tekort is aan die mensen. Nou ja, lang verhaal kort, wij wonen nu in een ander land waar de huurprijzen normaler zijn, en Rotterdam is een verpleegkundige armer.