Thema van de laatste dagen lijkt wel refuseniks te zijn...
Mijn nieuwe favo telegram kanaal, volyamedia heeft ook vanmiddag een artikel gedropt. Met wat meer achtergrond. Maar ook veel herhaling van zaken die al vaker voorbij zijn gekomen. Maar het geeft ook weer een bijzonder inkijkje in hoe de Russen met hun refuseniks omgaan.
https://telegra.ph/Malo-k...zniki-v-rossijskoj--07-22
Voor de oorlog en in het begin, waren er een paar die nattigheid voelde, en niet zoveel zin hadden. De ervaren krachten hebben ze proberen te behouden.
Voor de oorlog begon waren er maar weinig weigeringen. De meeste ontslagaanvragen werden ingediend door officieren die in Tsjetsjenië en Syrië hadden gevochten en begrepen dat de invasie van Oekraïne de zoveelste gok van de Russische autoriteiten was. Maar er waren tientallen van zulke weigeraars voor het hele leger. Ofwel werd hun aangeboden de gelederen van de strijdkrachten te verlaten, ofwel trachtte men, indien de betrokkene over veel ervaring en een zeldzame militaire specialiteit beschikte, hem over te halen te blijven, ofwel begon men hem te bedreigen.
Zo dus, twee FSB'rs erbij, en er wordt je vertelt dat ze je verdere leven onmogelijk gaan maken.
There were two more types, they didn't show their IDs, they didn't introduce themselves, but they were typical characters from the FSB. They silently followed my reaction when the commander began to say that if my report was given a go, then after my dismissal I would be left without a job, they would not hire me anywhere at all, and I had loans, a family, a little daughter. The conversation was for two hours. I stayed in the unit
Toen de oorlog eenmaal begon, is men wel onder elkaar gaan fluisteren over wat als...
Eind februari en begin maart waren er geen massale weigeringen. Contractarbeiders en dienstplichtigen gaven er de voorkeur aan bevelen in stilte op te volgen. De eerste golf van degenen die niet wilden vechten, begon begin maart.
"Soldaten, sergeanten, luitenanten. De jongens keken naar het f...r. gebeuren, naar de eerste gesneuvelden, naar de vastgelopen apparatuur, naar de brandende colonnes. Gesprekken begonnen zachtjes over hoe terug te keren naar Rusland. Er waren gevallen van desertie, er waren gevallen van overgave. Politieke instructeurs zongen voor de rang en vertelden over de strafrechtelijke aansprakelijkheid voor desertie, over de wetten in oorlogstijd. Toen waren deze griezelverhalen genoeg om de kudde schrik aan te jagen. Maar er werd gefluisterd in compagnies en pelotons over de soldaat die zich overgaf aan de Khokhlys om niet te hoeven vechten, over degene die met succes ontsnapte en naar verluidt al thuis is," zegt een commandant van een eenheid van het Russische leger die in maart en april in de regio Kharkiv vocht.
.
In april en mei kwamen nieuwe contractmilitairen, geflatteerd door hoge salarissen en extra loon, alsmede huurlingen, in groten getale Oekraïne binnen. Als er al weigeraars onder hen waren, dan was dat na de eerste gevechten. De meesten van hen werden snel gereïntegreerd na dreiging met strafvervolging of financiële aansprakelijkheid. Een handvol van hen probeerde te deserteren. Dit probleem was bijzonder acuut in de LNR-DPR-gebieden en in de regio Kharkiv, van waaruit het gemakkelijker is Russisch grondgebied te bereiken.
Volgens het Russische leger was desertie niet wijdverbreid, hoewel in afzonderlijke eenheden tussen de 3 en 15 personen konden ontsnappen. Vooral na de gevechten om Popasna en na de nederlaag van de Russische troepen bij Bilohrovka. Maar daar kwam snel een einde aan door de repressieve maatregelen in de eenheden.
Het vluchten kwam in een ander artikel over de strijd in Popasna ook naar voren. Maar waar moet je heen?
https://telegra.ph/Oni-na...-v-shturme-Popasnoj-05-11
Volgende twee quotes komen daaruit.
- Hoeveel militairen zijn de stad binnengekomen?
- Eerst kwamen er 700 man naar Popasna, daarna nog eens 700. En we mogen niet vergeten dat velen op de vlucht zijn.
- Van jou, zijn die ook gevlucht? Iedereen is gemotiveerd.
- Onze mensen vluchtten ook. Ze vechten goed op de bank. Als ze hier komen, als ze de echte oorlog gaan zien, horen, hebben ze dit geld verdomme niet nodig.
De laatste keer dat we voor een week kwamen, van 1 mei tot 8 mei, waren we daar en we liepen alleen maar van het hoofdkwartier en toen begonnen de mortieren op ons in te werken. Een gewonde, twee driehonderd. Mensen zien het. Het was echt heet daar. Niemand vond het leuk, dus velen probeerden terug te gaan. Maar ... je zult daar weggaan.
Muzikanten -> Wagner
Bijgekomen van je shell shock, dan huppatee weer terug naar het front.
- En de militaire politie, die geacht werd deserteurs te vangen, orde te houden...
- Wat de fuck militaire politie?! Waar zouden ze wie vangen?! Dan de deserteurs, hoe ga je met hen om... Je komt daar niet alleen weg. Een, echter, goed gedaan, stapte na twee dagen uit. Je had op een bus kunnen springen met de "muzikanten" daar en naar Rusland kunnen gaan. Dus dat deed hij. Maar hij werd op de opsporingslijst gezet.
De meesten van hen waren in shock, ze renden niet weg. Ze werden naar het ziekenhuis gestuurd, maar ze werden niet vrijgelaten, nu werden ze gestuurd om verder te vechten.
Dit soort maatregelen. Weigeraars werden hard aangepakt.
"Het leger is wat? Het is een systeem van onderwerping en onderdrukking. Jij bent hier niet. Er is een collectieve en gezamenlijke verantwoordelijkheid. Wie wij in het leger hebben zijn ongeletterde dorpsjongens en mannen. Ze doen wat ze gezegd wordt in het burgerleven en hier. Ze zijn bang voor alles, het is makkelijker voor ze om na te denken en beslissingen voor ze te nemen. Op het juiste moment, wanneer iemand buiten zijn boekje gaat, moet je hem publiekelijk straffen, je moet hem een hel geven in de eenheid, hem neerhalen in de ogen van zijn strijdmakkers, zodat ze bang zijn om zelfs maar hallo tegen hem te zeggen. Dan kun je de rest van het peloton duidelijk uitleggen dat elke deserteur verantwoordelijk is voor de hele eenheid. Oeps, en het resultaat in een ogenblik. Ze zullen afrekenen met iedereen die ook maar denkt aan weglopen of aangifte doen. Het is eng," zegt een Russische officier die sinds maart in Oekraïne vecht.
In mei en juni was de situatie met de weigeringen aan de fronten vrijwel ongewijzigd.
"De weigeringen zijn voornamelijk op de permanente inzetplaatsen van de eenheden. En er zijn geen gedwongen dienstplichtigen. Het gebeurt natuurlijk dat zij na het eerste bombardement willen vluchten, vooral zij die ingelijfd waren "op het nachtkastje" of voor de lange roebel kwamen. Maar het was altijd zo en overal. In dit geval is er een bepaling in het contract om alle uitgaven in het kader van het contract met het MvD te vergoeden. Meestal gaan de lange roebels onmiddellijk terug. En lafaards krijgen van de pelotonsleider zo'n pak slaag dat zelfs een bombardement daarna een pretje is," zegt een Russische hoge officier die in de regio Kherson in Oekraïne vecht.
Begin juli, zijn het vooral de nieuwelingen die het Spaans benauwd krijgen van alle verhalen over de oorlog.
Begin juli begon een tweede golf van weigeringen, ditmaal op de vaste locaties van de eenheden waar de strijders waren begonnen terug te keren en waar zij op versterking wachtten.
....
Er zijn zowel verse contractmilitairen als dienstplichtigen die na hun opleiding naar een contract worden overgeplaatst. Terwijl zij worden opgeleid, zien en horen zij de officieren praten over wie er getweehonderd is, wie er gedriehonderd is. Een andere veteraan zal komen en ons allerlei verhalen vertellen. De dienstplichtigen en contractmilitairen beginnen te morren en sturen dan hun rapporten of beroepen naar het bureau van de militaire procureur. Ze worden eerst moreel en oraal behandeld, d.w.z. met schuttingtaal. Als ze tot bezinning komen, keren ze terug in dienst, zo niet, dan worden ze ontslagen. In juli zijn er veel van zulke mensen, in onze eenheid zijn sinds het begin van de maand meer dan 40 mensen vertrokken", - zegt een Russische hoge officier van de militaire eenheid van het Zuidelijk Militair District.
Begint langzaam door te dringen bij de Russen dat de oorlog niet zo'n succes meer is.
Volgens de militairen is de toename van het aantal weigeringen niet te wijten aan politieke redenen of een plotselinge openbaring van de soldaten, maar aan het over het algemeen onsuccesvolle verloop van de militaire operaties en de hoge aantallen slachtoffers bij de Russische strijdkrachten.
......
Pas in juli begon het tot hen door te dringen dat er geen zegevierende oorlog is en dat ze gedood kunnen worden, de weigeringen begonnen toe te nemen", zegt een officier van een militaire eenheid in de buurt van Moskou
De ouders van de jonge soldaten beginnen steeds meer van zich te laten horen, en ze terug naar huis te halen.
De soldaten worden nu verdedigd door ouders die bang zijn dat hun zoon zal worden gedood, invalide gemaakt of gevangen genomen. Zij schrijven naar het bureau van de militaire procureur en eisen dat de wet wordt gehandhaafd, zodat de dienstplichtigen niet naar het oorlogsgebied worden gestuurd. Zij vechten de contracten aan die vaak worden ondertekend zonder dat de dienstplichtigen er ook maar iets mee te maken hebben.
"Er zijn er maar weinig die naar hun eenheden komen, naar het bureau van de openbare aanklager schrijven, naar het Ministerie van Defensie, maar dit is de zekerste manier om hun zoon uit de oorlog te redden, want dienstplichtigen worden zonder enige rechtsgrond uitgezonden. En als al het papierwerk rond de procedure begint, is het gemakkelijker de dienstplichtige naar huis te sturen dan aan hem vast te houden. Er zijn veel dienstplichtigen die nu geld willen", zegt een officier van een van de militaire eenheden van het Oostelijk Militair District.
De contractsoldaten iets minder, maar die worden onder druk gezet, dat ze geld wat in hun uitrusting/opleiding is geïnvesteerd terug betaald moet worden, of dat ze de oorlogstoeslag niet gaan krijgen als ze nu gaan.
Officieren benadrukken vooral dat er niet veel afwijzingen zijn onder contractmilitairen. Deze mensen hoopten geld te verdienen in de oorlog en het is gemakkelijk hen terug in de gelederen te krijgen door te dreigen hen te moeten laten compenseren voor de middelen die aan de contractmilitairen werden besteed of door het oorlogsgeld niet te betalen.
De refuseniks zijn een taboe onderwerp. En niemand weet hoeveel het er zijn.
Er bestaan geen volledige en nauwkeurige statistieken over gewetensbezwaarden, noch van het Ministerie van Defensie, noch van het bureau van de militaire aanklager, noch van de eenheden. Dit onderwerp is taboe in het leger en tot nu toe houdt niemand zich systematisch bezig met de kwestie van de weigeraars.
Maar een schatting van 10% weigeraars, is nog best hoog!
Dat Severodonetsk en Lysychansk een bron van inspiratie zijn geweest, is dan weer minder leuk.
Volgens officieren aan de fronten en aan het thuisfront zouden er sinds het begin van de invasie van Oekraïne tussen de 1600 en 2500 refuseniks zijn binnen de gehele Russische strijdkrachten. Dit is ongeveer 10% van de totale betrokken Russische groepering. Maar helaas zijn er voor elke weigeraar na de inbeslagneming van Severodonetsk en Lisichansk twee die geld willen verdienen onder contract bij de Russische strijdkrachten of in dienst van PMC's.
Dit is ook wel grappig, vooroordelen binnen de Russische gelederen over de achtergrond van de rekruten.
Blijkbaar zijn de noorderlingen het meest standvast en gehecht aan hun principes.
In gevechtseenheden begonnen sommige officieren vreemde conclusies te trekken over hun soldaten. Zo zijn de meest gehoorzame en zwijgzame soldaten afkomstig uit Centraal-Rusland, uit de streek van de Wolga, uit Tatarstan en Basjkirië.
De mensen uit Krasnodar en Stavropol Krais zijn ijverig, maar zij vergeten hun voordelen in geen enkele situatie. Tezelfdertijd zijn er velen onder hen die geloven dat zij in oorlog zijn met de nazi's en de NAVO.
De Kemerovo-regio, het Krasnodar-gebied en Siberië in het algemeen bevoorraden het leger hoofdzakelijk met contractuele soldaten, die uit wanhoop en geldgebrek in dienst treden. Zij gehoorzamen bevelen zonder veel na te denken over de inhoud ervan. Ze weigeren niet te dienen omdat ze verwachten geld te verdienen.
Er zijn bijna geen gewetensbezwaarden onder de inheemse bevolking van de republieken van de noordelijke Kaukasus.
De meest onrustige of, naar de mening van de wijzere officieren, de meest redelijke worden beschouwd als soldaten uit de noordelijke streken van Rusland: Moermansk, Arkhangelsk en Vologda. Ze worden gevolgd door de Oeral en de Oeral - de regio Sverdlovsk en de regio Perm.
"Dit zijn ondernemende soldaten, ze kennen hun werk goed en doen het naar hartelust. En in oorlog weten ze snel de waarheid van de propaganda te scheiden. Er zijn een hoop redelijke jongens onder hen. Ze blijven bij elkaar. Zij weigeren een bevel uit te voeren als zij denken dat het strafbaar is of gewoon tegen de logica van een normaal mens ingaat. Ik weet wanneer ze weigerden op dorpen te schieten, wanneer ze weigerden burgers in kelders te drijven. Ze schrijven geen rapporten, ze geloven niet in het legersysteem. Of ze vechten, maar blijven mensen, of ze gaan AWOL of geven zich over. Ik probeer ze naar huis te sturen onder een of ander voorwendsel. Ik heb de moed niet om zelf te vertrekken, het is twintig jaar geleden dat ik in de laarzen stapte, ik ben nog steeds bang om eruit te komen, maar het is een heilig iets om hen te redden," zegt een Russische officier die vecht in de regio Kharkiv in Oekraïne.