Hippocampus schreef op dinsdag 8 oktober 2024 @ 21:21:
@
Virtuozzo De toxische narratieven lijken voornamelijk voor te komen in topics over politiek. Misschien dat het daar makkelijker toegepast (nagepraat) kan worden zonder echt meteen op te vallen. (nouja, tenzij het heel kortzichtig en ongenuanceerd gebracht is) Maar bij andere onderwerpen, bv over de wolf, lijkt het (mij althans) wel mee te vallen met die narratieven.
Enkel is het topic over de wolf in Nederland begonnen in AZ en daarna pas naar AWM verplaatst waardoor er behoorlijk wat 'foute' reacties zijn blijven staan. En met fout bedoel ik dan reacties die normaal gesproken weggepoetst zouden worden in AWM.
Het is ook logisch, alles is politiek

We staan er zelden bij stil, en we doen ook best vaak alsof het iets anders elders is, maar als sociale dieren zijn we ook politieke dieren. Want we zijn onderdeel van de groepsdynamiek.
Het is ook best navolgbaar, het gaat immers om macht. Klinkt misschien vreemd, maar dit is wel de essentie. Of we nu naar de radicaal rechtse politieke actor kijken, die zoekt zich te laten gelden (om bestel onderuit te halen), of naar mensen die daar in meegesleept zijn. Heel complex, heel gevoelig, maar in termen van sociale psychologie zit daar vaak een impuls van overcompenseren vanuit het machteloos geraakt / gemaakt zijn - of dit nu vermeend is, reëel, of een combinatie van beiden.
Dat bovenop hoe het in de aard van het beestje zit om realiteit naar de hand van onze perceptie te zetten. Dit is uitermate basaal. Het is net zozeer aanjager van radicalisme, als dat het in zijn beginsel aan de basis ligt van onze drijfveren van scheppen van beschaving, of het bouwen van een huis - meer dan basisbehoefte.
We beseffen op instinctief niveau dat we onderdeel zijn van een groepsdynamiek, vaak nog een uiterst diverse en samengestelde (moet wel, anders overleeft de groep niet lang). Juist wanneer we in gevoel geraakt worden bij het vormen van onze perceptie komt daar snel menige prikkel tot het laten gelden daarvan. Immers, macht. Over ons.
Dat maakt dat het als arena niet enkel de plek is waar al die groepsdynamica samen komen om elkaar niet de schedel in te slaan en problemen om te zetten in uitdagingen, maar ook dat het een plek is waar toxiciteit zijn weg naar zoekt. Dit is bij disfuncties van sociale psychologie niet anders dan bij disfuncties van politieke economie. Immers, macht. Voor de disfunctie om zich mee te voeden. Voor de functie, om balans te scheppen bij de berekening van collectieve en selectieve belangen.
Er wordt wel eens gezegd dat macht corrumpeert. In zekere zin is dat zo, we kunnen vrij eenvoudig de blik op de weg verliezen bij processen van macht (zie bijvoorbeeld de valstrikken van ons technisch-economisch denken, en de complexe consequenties daarvan geschapen de afgelopen decennia - waaronder het negeren van wat niet als "harde" classificatie van data geldt, zie gevoel, emotie e.d.).
Meer in algemene zin is het echter zo dat macht corrumpeerbaren en corrumperenden disproportioneel aantrekt.
Die eerste groep omdat zij daar vaker terecht komen want de reguliere burger is bezig met leven, familie, werk & zo meer - de inclinatie tot participatie is lager (voor een groot deel is dit gevormd gedrag, het is een afwijking op de historische lijn).
Die tweede groep omdat ze elders, daar waar echt gewerkt moet worden, ze te snel en laagdrempelig zouden opvallen als gebruiker / misbruiker van andermans werk (voor een deel is dit wel al een normaliserende trend geworden in de samenleving van het geïntegreerde neoliberalisme, flink alarmsignaal), en dus zoekt men de macht om te vreten van de ander elders. En dan is in afwezigheid van algemene participatie door de normale brave burger de politiek hét restaurant om te claimen. Niet een tafel, het restaurant.
In een normaal functionerend stelsel waar alle actoren en entiteiten ongeacht verschillen - en zelfs aanwezige predisposities van disfunctioneel of ongefundeerd ideologisch / religieus gedrag kennen - wel het gedeelde stelsel van regels, kaders en functies erkennen als vereist voor iedereen om in redelijke balans continuïteit te kennen, daar is dat an sich op te vangen. Daar hebben we langzaam maar zeker de huidige vorm van open bestel voor ontwikkeld, het minst slechte van alles wat we geprobeerd hebben, en uit kunnen proberen zonder conflagratie.
We moeten echter niet de fout maken dat iedereen vanzelf, op magische wijze, die erkenning deelt. Dit is de crux altijd bij cycli van autoritarisme: we maken de aanname dat de politieke actor die extreem is, dat enkel in vorm is, vervolgens komen we er pas te laat achter dat de alarmsignalen nog te min waren. Het ligt in het verlengde van hoe we ook bij conforme politiek primair navigeren op vorm, wat iemand zegt, pas dan op inhoud (klinkt het verhaal goed), maar te zelden ons daarbij houden aan het toetsen van beide. Voor actie. handeling los van de vorm, en validiteit van de inhoud / het verhaal.
We vertrouwen vrij reflexief op een poortwachter hier. In ons bestel is dat journalistiek. We nemen dat als consumptief mechanisme, binnen commerciële condities, want we hebben geleerd de afgelopen decennia dat niets daarvan ook maar enige invloed kan hebben op de functie van het poortwachter zijn - en zo hoeven we niet langer te participeren want de oude tijden zijn voorbij.
Als mensen nemen we al die discussies en structuren aan alsof het zich voltrekt in onze eigen sfeer: we gaan om met arena's van politiek (maar ook economie, overal waar macht factor is) vanuit hoe we in persoonlijke kring navigeren. Prijzenswaardig, ook prima, maar tegelijkertijd problematisch. In persoonlijke dynamica navigeren we vanuit het geven en krijgen van vertrouwen. Echter waar macht factor is, ligt de garantie dat vertrouwen misbruikt zal worden - want de historische les is dat het roofdier niet buiten de deur gehouden kan worden tenzij het als dusdanig herkend wordt door de poortwachter.
Demos Cratos, net als elk functioneel stelsel van organisatie van menselijk gedrag waar macht een factor is, rust niet op systemen van vertrouwen. Maar op systemen, mechanismen en gedrag van georganiseerd wantrouwen. Toetsing. We hebben dat heel lang uit handen gegeven, en heel lang - als samenleving - nagelaten er stil bij te staan.
Het ging eerder over die Tolerantie Paradox, en dat zit voor gevoel ook best snel een beetje dubbel. Aan de ene kant kunnen we vanuit het concept van Toetsing prima uitvogelen wat toxisch is - doelstelling, methodologie, avers aan bestaan van bestel en alles wat het mogelijk maakt - maar ... we vinden het moeilijk om de les toe te passen. Als je wat intolerant is toestaat zich te gedragen alsof het normaal is, wordt het intolerante het nieuwe normaal. Uiteindelijk zijn we dan allemaal, de een enkel wat later dan de ander, wat niet langer getolereerd wordt - tenzij het misbruikt kan worden.
Je hebt het over de wolf, en het is wel enigszins ironisch. In de natuur proberen we de natuur terug te krijgen. In de zogenaamde beschaving zijn we blind voor het beschaafde roofdier. En nu komt het: daardoor kan de menselijke wolf zich vrij gemakkelijk verbergen als schaapherder.
De wolf zit in het huis, en wij gedragen ons vrij reflexief alsof hij ook gewoon een schaapherder is. Hij jankt wat vaker. Maar het is toch een schaapherder.
Enfin, het gaat nu wel heel erg ver voor dit terugkoppelingstopic
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.