Deewop schreef op zondag 5 januari 2020 @ 23:21:
[...]
Hoewel ik je reactie goed vind triggert dit mij toch wel een beetje. Het is makkelijk om naar je eigen situatie te kijken en te denken dat het een ander zou moeten lukken, omdat het bij jou ook gewoon "gelukt" is. Zou het ook zo makkelijk geweest zijn als je geen prestatiebeurs had gehad, niet in een sociale huurwoning had gewoond maar gewoon €1000,- (bravo overigens voor het vinden van zo'n goedkope woning) had betaald? En als je niet 3.5 jaar geleden, maar nu had willen kopen?
Ik kreeg geen studiefinanciering meer destijds. Die had ik namelijk al 'op gebruikt' toen ik nog thuis woonde, een whooping €90 euro p.m. was dat. Ik leende dus gewoon bij, zoals studenten dat nu ook doen. Dit geld moet ik dus ook gewoon terugbetalen (terecht uiteraard).
Het vinden van een sociale huurwoning gaat nu nog steeds op dezelfde manier in veel regio's meen ik. Ik kan mij lichtelijk storen aan mensen die niets uitzoeken en roepen dat het onmogelijk is aangezien de wachtlijsten zo lang zijn (zeg hierbij niet dat jullie dat doen). Ik heb de huurwoning niet gekregen op basis van inschrijftijd, maar op basis van als eerste reageren. Vrijwel elke gemeente heeft een systeem waarbij je op 3 mogelijke manieren aan een sociale huurwoning kan komen:
- Op basis van inschrijfduur
- Op basis van loting
- Op basis van 'direct te huur' = wie het eerst komt wie het eerst maalt
Voor ons betekende dit ongeveer 5 a 6 maanden lang,
elke avond inloggen en stipt om 19:00u klaarzitten om beiden meteen te klikken op huurwoningen die op de site kwamen. Hier deden overigens honderden, zo niet duizenden mensen aan mee. Wekelijks kon je jezelf ook inschrijven voor, ik meen, maximaal 3 lotingen. Wij schreven ons dus ook wekelijks in voor nieuwe lotingen. Helaas hebben we daar altijd pech gehad.
Het vergde dus wat geduld, discipline (en de moed erin blijven houden) maar het is ons wel gelukt. Het aantal keren dat ik wel niet heb gehoord: "Maar dat lukt toch nooit", "Jij bent gek man, elke dag om 19:00u... ikke niet hoor!" en "Huh, bestaat dat ook ja? Ik wist niet dat het kon", zijn niet op twee handen te tellen.
Wat ik hiermee aan wil geven is dat wij zonder e.e.a. uit te zoeken en zonder er zelf echt moeite voor te willen doen, wij ook nooit hadden kunnen huren.
Toen wij het huis kochten was onze huurprijs van €775 inmiddels gestegen naar €900, door een paar jaar op rij een (maximale) huurverhoging te hebben gehad. We hebben hier 3,5 jaar gewoond, tot medio 2016.
Voor wat betreft het nu kopen i.p.v. 3,5 jaar geleden: dat had makkelijk gekund. Wij werken beiden fulltime en ons inkomen is prima. Een fijn huis vinden zou lastiger zijn en natuurlijk zijn de prijzen gestegen, maar in mijn regio staat er genoeg te koop in onze prijsklasse (woon niet in de Randstad overigens).
Overigens ben ik het met je eens dat het makkelijk is om een eigen 'succeservaring' te spiegelen of te meten aan/met anderen. Dat is zeker niet altijd eerlijk. Maar in mijn geval is er niet bijster veel veranderd, zeker niet voor wat betreft het punt waarop ik reageerde van @
Richh. Namelijk dat wij ook pas hebben gekocht toen we beiden fulltime werkten en dat er dus manieren zijn om tóch samen te wonen, eventueel ook in een sociale huurwoning. Dat wil overigens niet zeggen dat het nu niet moeilijker is geworden en/of het aanbod kleiner is.
kabeltjekabel schreef op maandag 6 januari 2020 @ 00:31:
Jaja, in guldens zeker
De liberalisatiegrens is dit jaar €737,14
In 2015 was dat €710
Vet handig hoor, zomaar een sociale huurwoning krijgen... vriendin zwanger gekregen en gedaan alsof je allebei ruzie met de familie had ofzo?
Vreemde reactie, vraag me af of ik hier serieus op in zal gaan. Een sociale huurwoning kun je krijgen wanneer je een laag inkomen hebt, heeft niets met zwanger zijn te maken. Lees bovenstaande even door zou ik zeggen en verdiep je eens in de materie.
[
Voor 8% gewijzigd door
remzor op 06-01-2020 00:58
]