Tja, DNB keek volgens mij ook weer naar die 106% die je vroeger mocht lenen, het gewicht van het tweede inkomen voor de maximale leennorm wat de laatste jaren is bijgesteld, en andere maatregelen. Leencapaciteit vormt zich uit meer dan alleen de rentedaling. Dat vergeet je in jouw berekening die enkel en alleen naar de rente kijkt, om DNB's conclusies te ontkrachten.
Maar zo ingewikkeld is het nou toch allemaal niet wat er boven jou gezegd werd?
Het draait erom dat wanneer mensen meer geld kunnen lenen, mensen meer geld gáán lenen voor een schaars goed wat tot op zekere hoogte gewoon nodig is.
Of dat nou komt door rentedaling en de daarop volgende meer leenruimte, of door rentedaling waardoor lenen goedkoper wordt en je meer kan lenen zonder dat dit je bestedingspatroon in de weg zit... dat maakt voor het gemaakte punt geen klap uit.
Of door regelgeving, stijgend inkomen, etc...
Mijn mening is dat huizenprijzen (net als prijzen van veel andere zaken) bepaald worden door wat de gek ervoor kan/wil geven.
Ik denk dat iedereen het daar wel over eens is.
Maar wát bepaalt wat de gek ervoor kan/wil geven?
Dat is inmiddels allang niet meer rente en inkomen, maar voor des te meer mensen: de opbrengst van de verkoop van de vorige woning
En dus een vicieuze cirkel als je het mij vraagt, want wie dat uitgeeft aan een bestaande woning, zorgt bij een ander voor meer opbrengst, die dat ook weer gaat uitgeven. Combineer dat met een klein beetje extra leenruimte per dorstromer...
Rente is daar een (kleine) factor in.
Volgens mij zit de crux in het
eerder gedeelde artikel van vandaag, in combinatie met de relatief hoge huren.
Los van de titel legt het stuk namelijk 1 ding heel duidelijk uit. Nog nooit was het verschil tussen de maandlasten van een huurwoning en de kosten van de aflossingscomponent van een koopwoning, zo groot. "Zelfs" sociale huurwoningen zijn 'duur' als je op deze manier naar het plaatje kijkt.
Dit heeft als gevolg dat de wens naar koopwoningen natuurlijk erg groot wordt. Juist omdat huren zo onaantrekkelijk is, want je betaalt feitelijk de aflossingscomponent van de verhuurder, terwijl je daar zelf niks voor terug ziet. Er bestaat geen enkel betaalbaar alternatief.
Tel daarbij op dat je als huizenbezitter met forse overwaarde per definitie makkelijker een appartement kan financieren, dan dat een starter dit kan doen.
Dan kan je wel heel erg gaan focussen op "ja maar je mag maar XXX euro extra lenen per 0,1% rentedaling (ofzoiets), dus wat DNB zegt klopt niet"... maar dan sluit je je ogen voor wat de indirecte gevolgen zijn van dit principe.
En dus ook: wat de gevolgen zullen zijn als de rente stijgt, mensen het niet meer kunnen betalen terwijl huren dichterbij de rentelast van een koopwoning komen, de prijzen dalen en de FOMO wegvalt.
Want dat is misschien nog wel het belangrijkste. De schuld van hoge prijzen werd helemaal niet direct aan de lage rente gegeven, er werd alleen een stelling gedaan 'als de rente stijgt, dan houd het op'. Daar zit een klein verschil tussen.
Dat dus. En dat eigen geld komt niet per se door de spaarrekening (want dat rendeert niet, en het hoge inkomen heeft onvoldoende spaarruimte om het te realiseren). Dat eigen geld is de opbrengst van de vorige woning.
200k overwaarde = meer dan een volledig modaal inkomen aan leenruimte.
[
Voor 10% gewijzigd door
Richh op 06-08-2021 15:36
]