JP_Frost schreef op donderdag 23 december 2021 @ 12:54:
[...]
Ik bedoelde onderstaande:
"Bovenop de vermoeidheid en het vele van huis zijn heb je te maken met de ongelofelijke verwachtingen die er van iedereen in de garage zijn om altijd op het hoogste niveau te presteren. Niemand wil verantwoordelijk zijn voor een auto waarin een coureur uitvalt of crash, dus iedereen gaat er volle bak voor. En dat zorgt voor extra stress. De coureurs en het personeel in de fabriek vertrouwen erop dat jij op honderd procent presteert en geen fouten maakt. Maar iedereen kan fouten maken. We zijn ook maar mensen. Ik heb er zelf voldoende gemaakt.
Als het een keer gebeurt, dan is er de stille teleurstelling van de anderen. Ze vragen je waarom je het liet gebeuren en waarom je er niet meer alert op was. Naast al die andere dingen is dat moeilijk om mee te gaan. Je begint aan jezelf te twijfelen. Het brengt je in de war en zorgt ervoor dat je nog meer fouten riskeert, omdat je er alleen nog maar meer gestrest over raakt. Het is mentaal uitputtend. De druk van al die zaken en de vermoeidheid door het aantal races en de triple-headers zijn op een punt aangekomen dat de sfeer in de garages soms heel explosief kan zijn."
Het deel over vermoeidheid begrijp ik, maar dat het verwachtingspatroon heel hoog is en dat je wordt aangesproken op je fouten lijkt mij niet gek als je in de F1 werkt. Persoonlijk hou ik daar niet van, echter ambieer ik ook niet om in de absolute top mee te doen en als je wel die ambitie hebt dan moet je tegen (stevige) kritiek kunnen.
Ik denk dat het staat en valt bij de manier waarop.
Iemand aanspreken op een fout is normaal. Maar het kan ook uitmonden in een sociaal terreur.
Wat ik er uit op maak:
Er word een irrealistische verwachting neergelegd, namelijk dat een persoon nooit een fout maakt.
Als men toch een fout maakt is er een hoge sociale druk richting die persoon.
Vervolgens wordt er gezegt dat men dit zelf wil en als men dit niet wil dat men dan maar weg moet gaan.
Dat is een soort symptoombesteriding, en niet het aanpakken van het onderliggende probleem.
De schuld wordt ook bij de persoon zelf neergelegd, maar niet (deels) bij de organisatie.
Publiekelijk is er, afgaande op dit topic, ook bij sommige de veronderstelling: "maar ze verdienen goed".
Ongeacht hoe goed je verdien. Structureel niet aan (onrealistische) verwachtingen kunnen voldoen, en daar vervolgens door je collega's op aangekeken worden. Daar kan geen bedrag tegen op, of je moet wel zo'n dikke huid hebben. Maar dat is vaak net zo lang ontkennen totdat je ineens een burnout heb.
Op mijn werk hebben we ook zo'n PL rondlopen met zulk soort verwachtingen. Die verwacht dat een collega van mij nog voor de kerst 80 uur werk in 40 uur propt. Terwijl hij ict problemen heeft die buiten zijn macht liggen. Dat hij het ook nog eens foutloos doet. En ik moest die collega vandaag ook nog even van hem bellen om te laten weten dat het echt voor de kerst af moest zijn, terwijl iedereen weet dat betreffende collega het zweet op zijn rug heeft staan om alles af te hebben. En vooral zo'n telefoontje doet het hem. Iemand die de belangen inziet, die al hard werk, toch nog effe op zijn nek zitten om het geen wat al duidelijk is toch nog even te benoemen. Ik heb dus niet gebeld.
Als je 3x bel gaat het niet 3x zo snel. Drie vrouwen kunnen samen niet in 3 maanden een baby maken.
Ja je moet er bovenop zitten als je WK wil worden. Maar je kan ook management technisch uit de bocht vliegen.