ZieMaar! schreef op donderdag 25 november 2021 @ 22:14:
Maar als gevaccineerde moet je toch ook al op tal van vlakken je aan maatregelen houden? Veel thuiswerken, anderhalve meter houden, veel minder bezoek, eigenlijk geen horeca bezoek meer, etcetera. Ondanks dat ik of we geen onderdeel van t probleem zijn, krijg ik morgen weer extra maatregelen voor mijn kiezen.
Ik ben het eens dat we moeten kijken hoe we kinderen ontzien, maar niet volgens dezelfde redenatie

. Ik denk dat de opties om de scholen minder een besmettingshaard zijn dan kansrijker zijn. Veel testen, besmettingen echt goed de kop indrukken (ouders wellicht ook in quarantaine, grootouders wat meer op afstand houden, wellicht gewoon geen sinterklaasfeestjes).
Sowieso, eigenlijk zijn de maatregelen toch helemaal niet bedoeld om iemand te straffen of iemand de boeman te laten zijn, toch

?
Mijn opmerking was meer bedoeld om de eerdere opmerkingen van de afgelopen tijd, dat een gevaccineerde geen maatregelen zou moeten treffen omdat die het probleem niet is, onderuit te halen. Dat geldt namelijk nu net zo hard voor kinderen dus er is geen reden om die harder aan te pakken dan de volwassenen.
Maar waarom ben je geen onderdeel van het probleem? Dat is de De Jonge mantra dat je na vaccinatie onkwetsbaar bent en geen maatregelen meer hoeft te ondergaan. Iedereen is onderdeel van het probleem, alleen is het aandeel niet altijd even eerlijk verdeeld.
In die zin kan je het maar op twee manieren aanvliegen:
Of we zijn allemaal onderdeel van het probleem en dragen het dus samen, ook al voelt dat soms oneerlijk.
Of we gaan op de IC kijken wie daadwerkelijk het probleem zijn en die specifieke groep kei en keihard aanpakken. Dat voelt ook weer niet zo eerlijk.
Veel volwassenen kunnen er ook echt niets aan doen. Maar eens, de maatregelen die vooral anderen treffen zijn altijd beter, volgens iedereen. Precies dat is misschien wel een groot deel van het probleem.
Psychologisch gezien misschien niet, omdat de meesten oprecht denken dat zij er al alles aan doen en geen stapje extra zouden kunnen.
De cyclus is vrij voorspelbaar: de cijfers dalen dus men wil vrijheid, kan niet lang genoeg duren, lopen de cijfers weer op dan klaagt men over het snelle los laten maar zal absoluut niet uit zichzelf een stapje terug doen, dan kijken we de kat een tijd uit de boom en klagen dat het kabinet traag is, wanneer het kabinet dan komt dan willen we voornamelijk maatregelen voor anderen, maar nog steeds doen we amper uit eigen beweging een stapje extra en blijven om ons heen wijzen.
Dergelijke mechanismen zijn complex in een maatschappij en moeilijk te doorbreken. Schuld suggereert een bewuste keuze, dus wellicht zijn we niet allemaal schuldig, maar een aandeel hebben we echt allemaal.