CornermanNL schreef op zondag 23 februari 2025 @ 20:03:
[...]
Het hele probleem hier is, als de gelovigen van Trump dat verhaal slikken en voor de rest van de kiezers aan die kant het ze door de media en anderen niet wordt verteld, dan blijft dat gewoon het verhaal.
Hetzelfde met de fabel dat Oekraïne de oorlog begonnen is. Of een van de duizenden andere leugens. Er wordt zat gefactcheckt en verworpen als complete onzin. Maar als het veel mensen niet bereikt of ze willen het niet horen dan houdt het wel op. Dat blijkt ook keer op keer. Men is er doof voor.
Pur sang is het eigenlijk een oefening / toepassing in disproportioneel signaal. Het is niet relevant hoeveel mensen wat wel of niet geloven, zolang als het narratief maar dominant is in de beeldvorming.
Perceptie -> Gedrag -> (mis)bruikbare realiteit.
Trump valt het meeste op bij die narratief constructies, logisch ook, het is een klassieke mafia toolbox van bully & bullshit. Hij krijgt ook de meeste aandacht.
Maar we vergeten hierbij dat dit al veel te lang de basis voor nogal wat zowel politiek als geopolitieke toepassingen van de VS.
Dat is eigenlijk in termen van geformuleerde draaiboeken begonnen in de jaren van Reagan, dat begon relatief onschuldig met kleine oefeningen in beeldvorming (zoals bijvoorbeeld dat overleg in IJsland toen, alsof het ergens in de middle of nowhere op een fenomenaal landgoed gehouden werd, maar het was gewoon bij een politicus thuis). Tegen de tijd van Bush (senior) was het integraal voor de Amerikaanse domeinen van Inlichtingen, Internationale Betrekkingen en een scala aan instellingen van soft power.
Het is in deze periode waarin we eigenlijk de mismatch tegenkomen tussen power projection, force projection en authority projection. Dat eerste was iets waar de VS tegen hun grenzen bij aanliepen, vanuit de "einde" van de Koude Oorlog - de wereld volgde niet langer klakkeloos maar vroeg en vereiste heel andere en meer constructieve betrekkingen - en dat net op het punt waarop Amerikaanse oligarchie van militair industrieel complex vooruit struikelde. Dat tweede was zo'n beetje alles waar men van op aan kon, en dus deed men daar in overcompenseren. Die impetus was enorm tijdens Bush senior, maar de lobby bereikte haar hoogtepunt bij junior, met alle theater van dien (compleet met dat drama van Saudi/Amerikaans PR bureau om oorlog te verkopen). Dat laatste, dat brak daarmee. Het is vanaf dat punt dat landen en zones zich vragen begonnen te stellen. Men had verschuivingen in de VS opgemerkt, en dat werd versterkt door de opmerkelijk snelle en brede opmars van Transnational Organized Crime, maar men zag bij de spreekwoordelijke primus inter pares geen offensief daartegen, maar initiatieven om er regie over te krijgen. Het is hier dat de VS geconfronteerd werden met een IB dynamiek waarin met niet automatisch de deur open kreeg, maar er voor moest werken. En dat botste heel hard met rigide exceptionalisme, en de oligarchie lobby.
Enfin, die periode is wat we zo'n beetje omschrijven als het formele begin van zogeheten noopolitik. Mooi verpakt als "the better story wins".
In de VS had dat enorme resonantie vanuit cultuur-maatschappelijke fundamenten. We zeggen wel eens dat de VS omgevormd zijn tot reservoir van religie en geloofsgedrag, dat klopt, of we nu naar religie kijken of ideologie, het is al decennia een probleem waarbij de realiteit en feiten irrelevant zijn ten aanzien van narratief.
Trump als fenomeen is niet nieuw. Hij gebruik aanwezige, en geschapen, condities.
Wat daarbij opvalt is iets wat naar voren komt in studies naar conservatisme als amalgaam van stromingen, bewegingen, organisaties en evolutie daarvan. Lang verhaal kort, alles wat wij gemakzuchtig rechts / conservatief noemen is in de basis en in praktische zin gereedschap van geconcentreerd en selectief belang. In de VS is dit het oligarchie probleem, in het Nederlandse is dit de oorspronkelijke parade van Pen, het zal gekend zijn.
Dat is niet vanzelfsprekend om maar als verkenning te hebben. Het is nogal wat, het idee dat geloofsartikelen constructies dan wel omvormingen van verhalen zijn om als narratief bruikbaar te worden voor het richting geven en gebruiken van gedrag van anderen - binnen in essentie parasitaire processen.
En die processen en methodes rusten in volledigheid op evolutie van oude toepassingen die wij enkel nog kennen van de spreekwoordelijke kerk. Ritueel, symboliek, geloofsartikel, dogma, repetitie van frame - ga zo door. Het rust heel eenvoudig gezegd op het houden van schapen met narratief. Maar wat ooit de machtsbasis was van religieuze organisatie is ontwikkeld naar machtsbasis van ideologische organisatie.
En in de VS zit dat niet enkel ontzettend diep. Het is er nota bene allebei . En allebei is het systemisch geïntegreerd.
De conclusie die zich aandient is dat we eigenlijk ons veel meer zorgen moeten maken over deze perikelen in de VS, maar ons eigenlijk zouden concentreren op onze verwerking en equivalenten daarvan. Tenzij de bestaande informatie ecosystemen spontaain uitvallen de Amerikaanse toxische oligarchie met al die machines geen beheersing meer heeft over toepassingen van noopolitik is het enige wat wij kunnen doen het niet in dezelfde valstrikken lopen / blijven zitten.
Dat iets in beeldvorming het meest aanwezig is wil niet zeggen dat het ook de realiteit is, of zelfs maar het meest breed geloofd of zelfs maar verwerkt wordt. Het gaat om de perceptie daarvan.
De rol van de gewone burger is hierbij net zo cruciaal als die van media. In confrontatie met inertie van disproportioneel signaal wordt rol en functie van burger en media als signaalmechanisme kritiek.
Eenvoudig gezegd: we zullen moeten leren dat we er bruut eigen belang bij hebben om realiteit uit te dragen, om visie uit te dragen, om verhaal te propageren en niet narratief. En dat consistent als oefening. Van de wandelgang tot het diner. Van de mensa tot de bestuurskamer. Ga zo door.
Het lijkt veel gevraagd, maar het is eigenlijk een relatief kleine aanpassing. Er moet gewoon een ritme en een reflex in komen. In de jaren '60 en '70 was dit nog het normaal in het Nederlandse. Onder invloed van narratieven (!) van neoliberalisme en individualisme is het gradueel verdwenen.
Wij zijn in geen enkele positie op dit moment om de VS te repareren, of zelfs maar haar bevolking tegen zich zelf te beschermen. De eerste taak is om dat thuis te doen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.