Leuk al die discussies over overbevolking / geboortebeperking, maar volgens mij slechts zijdelijngs relevant zoals al eerder opgemerkt. De groei in de landen met de grootste vervuilers is er wel uit en groei in Afrika drukt niet zo zwaar op de CO2 balans. Het is vooral de toegenomen welvaart en dus consumptie die surplus genereert.
Daarbij de horizon voor bevolkingsreductie is te lang; het klimaatprobleem moet echt op korte termijn flink aangepakt worden (eerste helft van deze eeuw) en die mensen staan al op de aardkloot. Tenzij je dus voor wilt stellen om mensenlevens actief te beeindigen ben je het bevolkingsstation wel gepasseerd.
Ook het hopen op innovatie / technische vooruitgang is qua termijn redelijk kansloos. Volgens mij kunnen we aardig overzien hoe die vooruitgang de komende 15-20 jaar zal zijn; dit zal voornamelijk evolutie zijn en geen revolutie. Maar goed, ook met bestaande technieken kunnen we een eind komen als we het echt willen.
En daar ligt naar mijn mening de grootste uitdaging; menselijk gedrag. Dat is lastig te sturen en heeft momenteel ook geen enkele focus in het hele debat. Kijk bijvoorbeeld naar de balans in de wetenschap; beta wetenschappen en economie hebben grote voorrang op gedragswetenschappen. Niet alleen qua status, maar ook qua budget (if you pay peanuts, you get monkeys).
Als de gedragsverandering niet van "onderaf" uit de mensen zelf komt, moet je het proberen op te gaan leggen van "hogeraf". Dat vraagt echter om een sterke politiek en een gehoorzame burger. De Corona crisis heeft wel aangetoond dat die aanpak in het westen niet gaat werken. Zelfs als hun eigen gezondheid op het spel staat zijn veel mensen niet in staat te bevatten wat nodig is (hoewel, de vaccinatiegraad toont gelukkig aan dat de meesten uiteindelijk toch eieren voor hun geld kiezen).
Ander probleem is de (ondermijnende) invloed van het bedrijfsleven op de politiek. Op nationaal niveau speelt het al, zoals pijnlijk te zien in de discussie rond Unilever en de dividendbelastingen. Maar ook bij donaties in de CDA kas. In Brussel gaat het lobbyen nog een stuk verder en openlijker; daar worden hele wetsvoorstellen geschreven door bedrijfstakken... Of kijk naar marionetten zoals Bolsenaro of Trump; aan de macht gebracht via donaties uit schimmige landen en "foute" industrieen. Zolang big bucks het voor het zeggen hebben zal er niks veranderen; de grootste geldstromen zittten namelijk niet te wachten op het inprijzen van klimaat- / milieuschade, simpelweg omdat dit hun marges drukt. En daarbij; degene die als eerst stappen zet betaalt de hoogste prijs.
Kortom; de verlamming zit aan vrijwel alle kanten van het systeem. de bevolking zal niet uit zichzelf gaan minderen, het bedrijfsleven al helemaal niet en de overheid heeft (mede daardoor) te weinig mandaat om echt hard in te grijpen. Pas als investeren in klimaat rendabel wordt, zal de wereld een andere kant inslaan. Dat moment begint zo langzamerhand wel te komen; verzekeraars bijvoorbeeld beginnen zich zorgen te maken over hun financiele toekomst. En investeerders raken onzeker over beleggingen in de fossiele industrie. Alleen dat soort bewegingen zie ik als kansrijk; money makes the world go round helaas.
Daarbij de horizon voor bevolkingsreductie is te lang; het klimaatprobleem moet echt op korte termijn flink aangepakt worden (eerste helft van deze eeuw) en die mensen staan al op de aardkloot. Tenzij je dus voor wilt stellen om mensenlevens actief te beeindigen ben je het bevolkingsstation wel gepasseerd.
Ook het hopen op innovatie / technische vooruitgang is qua termijn redelijk kansloos. Volgens mij kunnen we aardig overzien hoe die vooruitgang de komende 15-20 jaar zal zijn; dit zal voornamelijk evolutie zijn en geen revolutie. Maar goed, ook met bestaande technieken kunnen we een eind komen als we het echt willen.
En daar ligt naar mijn mening de grootste uitdaging; menselijk gedrag. Dat is lastig te sturen en heeft momenteel ook geen enkele focus in het hele debat. Kijk bijvoorbeeld naar de balans in de wetenschap; beta wetenschappen en economie hebben grote voorrang op gedragswetenschappen. Niet alleen qua status, maar ook qua budget (if you pay peanuts, you get monkeys).
Als de gedragsverandering niet van "onderaf" uit de mensen zelf komt, moet je het proberen op te gaan leggen van "hogeraf". Dat vraagt echter om een sterke politiek en een gehoorzame burger. De Corona crisis heeft wel aangetoond dat die aanpak in het westen niet gaat werken. Zelfs als hun eigen gezondheid op het spel staat zijn veel mensen niet in staat te bevatten wat nodig is (hoewel, de vaccinatiegraad toont gelukkig aan dat de meesten uiteindelijk toch eieren voor hun geld kiezen).
Ander probleem is de (ondermijnende) invloed van het bedrijfsleven op de politiek. Op nationaal niveau speelt het al, zoals pijnlijk te zien in de discussie rond Unilever en de dividendbelastingen. Maar ook bij donaties in de CDA kas. In Brussel gaat het lobbyen nog een stuk verder en openlijker; daar worden hele wetsvoorstellen geschreven door bedrijfstakken... Of kijk naar marionetten zoals Bolsenaro of Trump; aan de macht gebracht via donaties uit schimmige landen en "foute" industrieen. Zolang big bucks het voor het zeggen hebben zal er niks veranderen; de grootste geldstromen zittten namelijk niet te wachten op het inprijzen van klimaat- / milieuschade, simpelweg omdat dit hun marges drukt. En daarbij; degene die als eerst stappen zet betaalt de hoogste prijs.
Kortom; de verlamming zit aan vrijwel alle kanten van het systeem. de bevolking zal niet uit zichzelf gaan minderen, het bedrijfsleven al helemaal niet en de overheid heeft (mede daardoor) te weinig mandaat om echt hard in te grijpen. Pas als investeren in klimaat rendabel wordt, zal de wereld een andere kant inslaan. Dat moment begint zo langzamerhand wel te komen; verzekeraars bijvoorbeeld beginnen zich zorgen te maken over hun financiele toekomst. En investeerders raken onzeker over beleggingen in de fossiele industrie. Alleen dat soort bewegingen zie ik als kansrijk; money makes the world go round helaas.
[ Voor 4% gewijzigd door Morrar op 10-08-2021 10:56 ]