PeterZ(on) schreef op zondag 10 januari 2021 @ 09:29:
Probleem is dat veel verkopers, zeker toen, geen enkele interesse hadden in elektrisch rijden, laat staan dat ze er ervaring mee hadden. Misschien hadden ze er een keer een rondje om de zaak mee gereden of een klant weggebracht maar echte gebruikerservaring hadden ze niet. Dus gaan ze af op dat wat de importeur in de folder zet.
Wie heeft er dan schuld aan de miskoop? Lastig te zeggen, ik denk dat alle drie de partijen schuld hebben. De importeur verschuild zich achter de gestelde normen, de verkoper achter de door de importeur verstrekte info en de klant zegt niet geïnformeerd en misleid te zijn maar heeft zelf verzuimd onderzoek te doen bij andere gebruikers. En er rijden ook duizenden Leaf rijders rond die wel tevreden zijn, ook taxichauffeurs. De vraag is dus, wat is echt bewijsbaar.
Er zit nog een extra dimensie achter, namelijk de juridische: hoe wordt zo'n schuldvraag nou eigenlijk afgewerkt? Want eigenlijk heeft bijna niemand ervaring met juridische systemen en regelgeving omtrent contracten. 99% van de mensen denkt dat het vrij rechtlijnig gaat van 'ik ben het ergens niet mee eens' naar een rechter/arbitrator die de schuldvraag beantwoordt, en vervolgens de afwikkeling waarin het leed wordt gecompenseerd. Dit is heel ver van de werkelijkheid en dit is precies zo'n casus waar als je er een beetje over nadenkt, de situatie aardig complex is.
Je begint al bij hoe gecommuniceerd is naar de klant toe wat WLTP (en NEDC) betekent. WLTP is niet iets dat in de wet staat, het is een gestandaardiseerde testcyclus die is opgezet door autobedrijven zelf als.. tja, marketinginstrument? Arguably is het ook een manier om prestaties inzichtelijk te maken voor klanten en er zit een klein element van dwang van overheden in, maar in ontwerp en uitvoering is het een manier om auto's - elektrisch of hybride - zo gunstig mogelijke cijfertjes te geven. Het is van het begin af aan geen realistische range. Dus, heeft de society of automotive engineers hier de schuld?
Mwah, arguably moeten autofabrikanten hun dealers goed opleiden hierin. Dealers en leasemaatschappijen hebben meermaals aangegeven dat WLTP=range, en dat is niet de volledige waarheid. Hier had meer nuance in moeten zitten, dus zit er een deel schuld bij de tussenpartij?
Maar vervolgens is dit ook geen nieuws. Er wordt verwacht - wettelijk - dat je als consument werkelijkheid kunt onderscheiden van overduidelijke fictie. Dit zorgt ervoor dat belachelijke dingen niet als serieus kunnen worden opgevat - dingen als ironie, satire, persiflages of zelfs
puffery - het overmatig positief afspiegelen van je eigen producten in marketingmaterialen. De taxibedrijven hadden zich moeten inlezen en moeten kijken naar range-indicaties van 10 jaar aan elektrische auto's die ze voor gingen. Dan was het snel duidelijk geworden dat je nooit 378km uit een Leaf kon trekken. Hebben zij dan de volledige schuld?
Zelfs als iemand gewichten kan geven aan alle partijen die schuld kunnen hebben, krijg je vervolgens een heel web aan contracten en juridische overeenkomsten tussen deze partijen. Een OEM, bijvoorbeeld Nissan, zal alle mogelijke juridische verantwoordelijkheid voor sales en marketing hebben afgeschoven naar hun verkooppartners, dus zelfs als zij op wat voor manier ook schuld hebben, zullen ze hiervan de consequenties contractueel niet kunnen dragen. Behalve als hierover iets in de wet staat, en dan alleen in criminele zin, niet civielrechterlijk (wat hier dus niet aan de orde is). De schuldvraag omzetten in een schuldverantwoordelijkheid is niet mals.
En vervolgens is het ook bijzonder onduidelijk wat de compensatie dan kan zijn. Deze mensen rijden al een paar jaar in die auto's, waarschijnlijk voorbij elke vorm van garantie of verwachte operationele levensduur. Wat voor claim blijft er dan over en hoe stel je die vast?
Dit is waarom je niet genoeg hebt aan een zielig verhaal of ogenschijnlijk lijden. Je moet een (a) solide juridische theorie hebben waarom hier sprake is van compenseerbare schade, (b) een realistische schuldverantwoording ontwerpen en (c) op de juiste plek klagen.
-----------
Als hier iets uitkomt (en uit de vele andere plekken in de wereld waar wordt geklaagd over ontoereikende range), ga ik het als bedrijf ook waarschijnlijk merken, en ik ben heel erg benieuwd hoe. Immers, autofabrikanten zullen dit in de toekomst willen kunnen vermijden, dus er zal waarschijnlijk een nieuwe standaard komen voor niet alleen de range-bepaling maar ook communicatie naar de eindklant toe. Betekent dat dat onze extenderaccu's en accuvervangingen hier ook aan moeten voldoen om gehomologeerd te kunnen worden? Hoe gaan ze dat aanpakken? Er is nu namelijk gewoon helemaal géén standaard, dus wij gebruiken het gemiddelde verbruik op ev-database en de nettocapaciteit van onze accu's. Maar iedereen weet dat dat lang niet het volledige verhaal is, capaciteit van accu's is complex en situationeel.
(edit: ohja, de reden dat ik hierover uitwijd is omdat ik met muxsan diep aan het nadenken ben over dit punt en hoe we klanten beter kunnen informeren over niet alleen onze producten, maar EV-range in het algemeen)