Goed, het Alpenbrevet Platin dus. Dat was een blinde vlek op mijn toch al redelijk gevulde cyclopalmares. De Gold versie had ik al 2x gedaan, maar de Platin ontbrak nog. Dus daar moest verandering in komen, en wel dit jaar.
De voorbereiding verliep langs de geijkte route. Veel en gevarieerd fietsen en waar mogelijk veel hoogtemeters pakken. De afgelopen 2,5 week was ik met mijn familie nog in de bergen, en heb daarbij nog flink wat grote en kleine cols opgebold. Met ruim 7000 trainingskilometers op de klok kon ik tevreden zijn. So far so good dus, al kreeg ik tijdens de vakantie last van m’n rug. Mijn generale repetitie, het befaamde 3-cols rondje (Cayolle - Champs - Allos) , werd door hevige rugpijn een heuse zwanenzang. Mijn rug was dus mijn enige onzekerheid toen ik afgelopen donderdag met fietsmaten Cees en Marc naar Zwitserland afreisde.
Donderdag na de autorit de Furka nog even opgereden met de fiets en geconcludeerd dat “silber toch ook geen schande zou zijn”. Da’s waar natuurlijk, maar ik ben hier voor de Platin. Ik was vastbesloten echt alles geven om ‘m uit te rijden, de tijd was daarbij niet van belang.
Vrijdag een hangdagje, waarbij we per auto nog even Furka - Nufenen - Gotthard hebben gedaan, met koffie in Airolo. Prima dagbesteding. Vroeg naar bed en zaterdag op tijd op. Ons hotel ligt letterlijk aan de straat waar de start plaatsvindt dus beter kan niet. Het weer ziet er goed uit: droog, niet te warm en niet te koud.
Het ochtendritueel verloopt zonder problemen. Twee pijnstillers genomen voor m’n rug en een hele strip mee voor onderweg. Fingers crossed.
Vanaf 6:45 wordt er in groepen van 1000 renners gestart. De afdaling naar Wassen geschiedt achter een pacecar. Al bij de eerste haarspeldbocht gaat het mis, twee renners kwakken tegen het asfalt doordat de voorste een klapband krijgt. Oppassen dus, en vooral afstand houden.
We beginnen aan de Susten. Vooraf had in ingeschat dat deze klim een stuk makkelijker zou zijn nadat de start is verplaatst naar Andermatt. Dat blijkt te kloppen. Deze klim is prima te doen. Mijn strijdplan voor vandaag is vrij simpel. Ik ben geen super klimmer, ik moet het hebben van de afdalingen, zeer korte stops en de vlakke stukken - voor zover die er zijn in het Alpenbrevet..
Vooraf heb ik 200-220w als ‘kruisvermogen’ bestempeld (FTP 280w). Behoorlijk veel minder dan wat ik normaal in cyclo’s trap, maar ik moet dan ook 5 cols op. Tijdens de klim kost het heel weinig moeite dit goed vol te houden. Sterker nog, ik moet mn best doen om eronder te blijven. Het wordt een dag van inhouden en heel goed doseren. De hartslag blijft mooi laag, zo rond de 150. We rijden een groot deel van de klim met z’n drieën. Bovenop snel vullen en meteen omlaag. Cees en Marc ben ik kwijt.
De Susten is een heerlijke, vrij technische afdaling, helemaal mijn ding. Binnen no time rijden we de Grimsel al op.
Met 26 km is dit weliswaar een lange klim, maar ongeveer de helft van de kilometers zijn goed te doen. Er zijn genoeg rustpunten. Net als op de Susten houd ik me flink in en zet ik nergens een trap te veel. Mijn rug houdt ‘t goed, maar voor de zekerheid neem ik wel nog een ibuprofen. Het is druk op deze klim, er rijden veel bussen en auto’s. Best irritant, eerlijk gezegd.
Bovenop de armstukken weer omhoog, windstopper dicht, razendsnel bijvullen en de afdaling in. Gelukkig geen auto’s voor me dus ik kan op volle snelheid dalen. Op het vlakkere deel ontstaat al snel een groepje met een paar DDD’s, die flink doorperen. Zij liever dan ik. Ik weet dat het nog ver is. Ik hang lekker in het wiel.
De volgende hindernis is meteen de lastigste, de Nufenen. Met 14 km niet bijzonder lang, maar op een tweetal km na continu rond de 10%. Ik ken de klim nog van m’n eerdere deelnames. Het plan blijft hetzelfde: op beperkt vermogen omhoog rijden. Dat lukt goed. In één van de eerste kilometers word ik ingehaald door @El_Condor, die bij mij in het dorp blijkt te wonen. Hij gaat iets sneller dan ik, dus na een kort praatje spreken we af elkaar later weer te treffen.
Het tweede deel van de Nufenen loopt de hartslag door de hoogte wel iets op, maar ik kan nog steeds het gewenste vermogen leveren zonder dat het veel moeite lijkt te kosten. Ik haal veel mensen in die mij eerder inhaalden. Ondertussen probeer ik nog wat te genieten van deze adembenemende omgeving. Het weer werkt goed mee, het is zonnig, maar niet heet-heet.
De stop boven sla ik over, ik heb nog een halve fles en verderop in Airolo is weer een stop. In de afdaling kom ik @El_Condor weer tegen, die wel is gestopt op de Nufenen. In Airolo heb ik nog ruim een half uur op de tijdslimiet, maar toch verspil ik ook hier geen tijd om lang te stoppen. Bijvullen en meteen door. Als ik wil wegfietsen, zie ik juist een Belg genaamd Steven wegfietsen, en ik besluit hem te volgen. De eerste 8 km van de 40 km lange afdaling naar Biasca rijden we om beurten, maar al snel groeit ons groepje uit tot 5 man. Er wordt goed samengewerkt en in no time zijn we in beneden, waar wederom een bevoorrading is.
Ik vul weer even snel bij en begin samen met de Belg aan de Lukmanier. Een klim van maar liefst 41 km, al moet gezegd worden dat de eerste helft niet echt bergop gaat. Al na een paar km moet de Belg lossen en sta ik er alleen voor. Ik probeer het voor mentaal makkelijker te maken door mezelf steeds nieuwe doelen te stellen. 10 km geklommen, 21 km geklommen (de helft), nog minder dan 20 te gaan, 30 gedaan. Het volgende doel is 38 km, want de laatste 4 zijn goed te doen. Ik drink als een scheepskameel, maar toch heb ik nog altijd niet geplast. Goed blijven drinken dus. Ik stop even bij een bron. Er staan meer renners. “Wahnsinn”, zegt een Duitser - gelijk heeft hij. Alhoewel ik me nog goed voel.
De slotkilometers tikken redelijk vlot weg. Ik trek m’n windstoppertje vast aan. Bovenop snel bijvullen en omlaag. De afdaling is behoorlijk rap, al worden we een aantal keer opgehouden door wegwerkzaamheden. Ik voel de kramp er wat inschieten, dus tik een halve bidon weg en probeer wat staand te fietsen. Succes gegarandeerd.
Ik zit een vrij snel groepje met Franssprekende Zwitsers. Ze maken allerlei slechte grappen waar ik niet heel van versta, behalve het woord ‘putain’, dat veelvuldig valt. Met een heel clubje, waaronder ook @El_Condor, beginnen we aan de laatste hindernis, de Oberalp. Ik heb het profiel goed in mijn hoofd zitten. De eerste 13 km zijn goed te doen, daarna moet nog 8 km serieuzer geklommen worden. Het eerste stuk rijden we ‘en groupe’. De kilometers tikken snel weg. Vlak voor het steilere deel is nog een laatste bevoorrading. Aangezien de kramp op de loer ligt, stop ik toch nog maar 1x zeer kort om mijn bidon te vullen. Goed blijven drinken is het devies.
Vanaf hier moet ik het alleen doen. De eerste 4 km lopen nog goed, maar zodra we de bocht omgaan moet ik dan voor het eerst vandaag flink afzien. Maar goed, ik weet dat t nog maar 4 km is tot de top. De kilometers tikken traag weg. Het koelt af, dus ik rits mijn windstopper vast dicht en trek mijn armstukken vast omhoog. Ik bereik de top, waar ik word aangemoedigd door een ambulance. Ik trek mijn windjackje ook nog aan, want ik heb geen zin om kou te lijden de laatste kilometers.
De afdaling rijd ik moederziel alleen af, een vreemde gewaarwording. Opeens doemt Andermatt op. Nog even om het dorp heen bollen en naar de finish. Op de laatste strook kom ik @El_Condor tegen, en samen rijden we over de finish, waar @csteenbe en @magoo al staan te wachten en zorgen voor een prachtig onthaal.
Het zit erop. 12 uur en 46 min was ik onderweg, inclusief stops. Goed voor 268 km met 6800 hm. Ik denk ik nog aardig fris ben, maar als ik in het hotel een pizza en een bier probeer weg te werken, blijkt toch dat ik vrij diep heb moeten gaan. De hele dag zoete troep zal ook niet hebben meegeholpen. Afijn ik moet even mijn maaginhoud lozen en na een douche ga ik maar meteen naar bed, want ik ben gesloopt.
Het was een onvergetelijke trip! Het is en blijft een fantastische cyclo, al is de start/finish echt totaal sfeerloos. Zelfs de goodiebag was wegbezuinigd.