Over die weigerachtige houding van de Republikeinse McCarthy, die de senaat voorzit, ten aanzien van de wapensupport voor Oekraïne heeft mij deze dag wel wat bezig gehouden. Het volgende artikel was met mijn duffe werkhoofd nog wat lastig te volgen ook, duidelijk voor binnenlandse (VS) consumptie.
Een deelartikel met wat achtergronden erover in de New York Times:
https://www.nytimes.com/2...5xqLan1CyA&smid=url-share
Misschien is dit CNN artikel meer verhelderend:
CNN - Zelensky faces a more splintered GOP as he returns to Capitol Hill looking for aid
Maar lees vooral even mee, ik vond vooral het NYT artikel verwarrend. Ik kom tot het onderstaande, maar het is zo onnavolgbaar dat ik niet kan uitsluiten dat ik misinterpretaties maak.
Even voor wie niet is aangesloten: Republikeinen zetten het Amerikaanse regeringsbeleid om Oekraïne van wapensteun te voorzien de voet dwars. Was die wapensteun vanaf begin 2022 een non-issue, de ene nog groter dan de andere. Vandaag (~de afgelopen dagen) ontstond er echter weerstand.
En voordat we die weerstand op een pilaar gaan zetten en er grote vergezichten uit afleiden zit het duiveltje in het detail, hoe de weerstand tot stand kwam, en hoe die uiteindelijk ineffectief lijkt te zijn.
Over die Oekraïense wapenleveringen ging het eigenlijk niet echt. De Republikeinse partij moest weerstand bieden tegen de Democraten en haar rechtervleugel binnenboord te houden, en dat blijkt teveel een spagaat. Dus net als in Polen, binnenlandse politiek....
Bij die weerstand ging het vooral om de Spending bill, de financiering van de overheidsuitgaven voor de komende tijd. In eerdere jaren heeft de discussie hierover situaties opgeleverd dat ambtenaren geen salaris kon worden betaald. Van die Spending Bill is die Pentagon Funding Bill maar een facet. Maar dat maakt het niet minder een mooie kop van Jut voor de Republikeinen. McCarthy kon de frame maken dat er nu prioriteit moest worden gegeven aan binnenlandse uitgaven boven de steun aan Oekraïne. Net alsof de Republikeinse partij zich anders ook zo over binnenlandse uitgaven bekommert.
Dit bezwaar van McCarthy heeft het niet gehaald. Meer en meer Republikeinen hebben bezwaar tegen de uitgaven voor Oekraïne, maar laat nu net die Republikeinse rechtervleugel de support voor Oekraïne belangrijk vinden. Tegelijkertijd, mijn observatie, houden ze niet van teveel binnenlandse uitgaven. Zo komen we in de wat onthechtende situatie dat de Republikeinse rechtervleugel en de Democraten samen een senaatsvoorstel van McCarthy tegen de Pentagon Funding Bill bombardeerden.
Het is wat vroeg hierover conclusies te trekken. Over die steun aan Oekraïne ben ik nog niet eens zo negatief. De steun voor Oekraïne is nog steeds breed en overstijgt keer op keer partijpolitiek. Het is geen vanzelfsprekendheid meer om tot steun te besluiten. Maar dan liever een bewuste keuze die gedragen wordt. Concreter is hoe intern verdeeld de Republikeinse partij is geworden. Zo verdeeld dat een klein aantal zelfs het voorstel van de eigen senaatsvoorzitter afwijst en meestemt met "de tegenpartij", de Democraten. Dit lijkt al een structureel verschijnsel te worden. Het is inmiddels de derde keer dat McCarthy zijn meerderheid in de senaat niet heeft kunnen verzilveren, twee keer op dit onderwerp. Dit zou zijn veroorzaakt door steeds wisselende samenstellingen van individuele Republikeinen die zich tegen de Republikeinse "Rules" keren.
Democrats, who have become accustomed to disarray on the other side of the aisle, were nonetheless flabbergasted on Thursday morning when they realized the vote was going to fail after Mr. McCarthy tried a second time.
“Just really a collapse,” said Representative Rosa DeLauro of Connecticut, the senior Democrat on the Appropriations Committee. “There really isn’t any leadership. You know, you have to provide direction; you have to provide leadership, as difficult as it may be.”
Een ander NYT artikel, een krant die hiervan smult ook maar even gedeeld, van juni dit jaar, wat het structurele karakter onderstreept:
https://www.nytimes.com/2...MSPKJvs0EQ&smid=url-shareIt has long been an axiom of the House majority: Vote against a piece of legislation put forth by your party if you absolutely must, but never, ever vote against the “rule” to bring that legislation to the floor.
Until the last few weeks, that standard had held for more than two decades. But now, about a dozen rebellious House Republicans have decided to leverage their badly needed votes on the routine procedural measures to win policy concessions, breaking the longstanding code of party discipline and threatening the traditional operation of the House.