Amphiebietje schreef op zaterdag 4 september 2021 @ 08:48:
Eerlijk gezegd begin ik langzamerhand de indruk te krijgen dat incompetentie, vriendjespolitiek, en gebrek aan integriteit gewoonweg bij het moderne Nederlandse leven hoort, dan wel gewoonweg wordt geaccepteerd door te veel mensen uit conflict-ontwijkend gedrag. Als je over zoiets een opmerking maakt, ben je maar een lastpak die zo snel mogelijk uitgerangeerd/ontslagen moet worden.
Nee. Het is een combinatie van twee zaken. Die zijn in het topic over Linkse Politiek door mensen aangedragen en besproken, knalden daar echter tegen de vijf fasen van verwerking en een fort van bias aan.
1. Alles en iedereen beweegt zich binnen kaders geschapen door toepassing van de Derde Weg school.
Voor wie meer wil weten, de socioloog Oudenampsen heeft dat prima in kaart gebracht. Die school was ontworpen binnen conservatieve kringen om misbruik te maken van een politieke constante, de vereiste van relevant zijn om iets te kunnen betekenen in de politiek.
Middels die school is neo klassieke politieke economie de standaard geworden, en beweegt iedereen zich binnen operationele kaders van strikte focus op het werk doen - het micro niveau van beleid en bestuur.
Terwijl degenen die het ooit ontworpen hebben (en middels een infiltrant aan de man gebracht) dat nu juist altijd vermijden. Want werken is blootstellen aan mogelijke fouten maken. Dat laat je aan anderen over. Jij houdt je aan het verhaal. Zo kun jij eten en show maken terwijl de rest de facto reactief is.
Klassiek machtspolitiek, maar onderschat niet hoe indringend de effecten op gedragslijnen zijn na een paar decennia.
2. Die focus op verhaal is een toepassing van show. Want het verhaal is een constructie, een narratief, zorgvuldig ontworpen voor gedragseffecten. Er zitten specifieke triggers bij, en voor bindingskracht specifieke componenten.
Het ontwerp is gestoeld op iets waar we pas de afgelopen paar jaar over kunnen zijn gaan spreken omdat het weigeren van het werk doen een wel heel grote constante geworden is, waardoor het verhaal steeds meer moet compenseren voor de consequenties daarvan.
Dat ontwerp is met een moeilijk woord een Accelerationist Narrative, dat is het ontwerp, en dat is een bijzonder beest. Het is immers een zelfversterkend non-cognitief fenomeen als toepassing ingezet, een constructie van geloofsgedrag.
Duale focus:
A. Het versterken van bindingskracht middels emotie en systeem 1 (Kahneman) denken.
B. Het kanaliseren van zelfversterkende processen van sociale psychologie voor het opleggen van een geloofssysteem.
Het is wel de moeite waard om daar even wat huiswerk bij te doen, want de consequenties zijn gigantisch. Het gaat immers om verhaal noch inhoud, maar om gedragseffecten. De methodologie is een oude, en wel een die in historisch perspectief nog nooit economisch of maatschappelijk constructief resultaat opgeleverd heeft.
Dus:
Bij A, Accelerationist Narrative, zie hier
https://gnet-research.org...is-no-political-solution/
Bij B, geloofssysteem, zie hier
https://www.vub.be/CLEA/FOS/cfp/what-are-belief-systems.pdf
I know, het is even wat huiswerk, en het klapt een beetje uit de school, maar zo langzamerhand beginnen effecten wel héél erg Angelsaksisch te worden. En tja, nu ja, daar kunnen we gewoon eerlijk over zijn. Dat schept puin alom.
Het probleem wat je omschrijft is iets wat we het Bloemendaal syndroom noemen (leuke onderzoeken en documentaires over te vinden). Een inderdaad typisch syndroom, maar wel een extreem uitzonderlijk. Helaas van specifieke aard van oorsprong en netwerk dat het wel dat is wat zich heeft kunnen nestelen. Dankzij geschapen toxische bestuurscultuur. Dankzij actieve inzet daarvoor door externe consultatie.
Het doorbreken van geloofsystemen zo opgebouwd is niet moeilijk. Er ontbreekt immers competentie. Sterker nog, competenties zijn ongewenst. Verhaal über alles, bot gezegd. Een procedurele politieke focus kan daar niet mee afrekenen.
Maar die kwestie van Accelerationist Narratives, daar wringt de schoen. Als jij geen machine hebt die op niveau van informatiestromen en collectieve perceptie richting en connotaties stimuleert (of zelfs schept), dan heb je geen enkel verweer. Geen enkel. Er is geen politiek of procedureel instrument wat kan raken aan dit toegepast fenomeen.
En hoe hard ook om op te merken, dat fenomeen en die toepassing is al veertig jaar constant en in escalatie.
Wil je hier correctie bewerkstelligen, ruimte scheppen voor conforme politiek, dan zal de ruimte voor disfunctionele politiek verwijderd moeten worden. En dat, vereist de opbouw van een machine van narratief, bereik, netwerk en continue inzet daarvan.
Als terzijde, ik heb bewust een verkenning van dat fenomeen genomen die scherp is voor de component van escalatie, immers, dat is historisch een constante. Op gegeven moment verliest de gebruiker de beheersing over het gereedschap. En dan gaat het echt los. Het moet ook telkens erger gemaakt worden wil de toepassing effectief blijven. Ingebouwde perverse prikkels.
Nogmaals, wat huiswerk, maar onvermijdelijk zo langzamerhand.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.