Als oude (echte) liberaal met toch enige kennis van de alarmbellen van WRR en SCP moet ik je er toch op wijzen dat dit een geloofsuiting is. Geworteld in politieke marketing. Er is geen correlatie van nut of baat tussen het effectieve beleid achter de politieke marketing voor de selecties van gematigd rechts / conservatieve sociale geografie.
Dit wordt met name duidelijk in verkenning van termijneffecten van beleid. Command & control grondvesten, neo-klassieke politieke economie, onderwijs, infrastructuur, de oh zo kritieke correlatie MKB/Lokale Productie/R&D, bestuurscultuur - bruut gezegd hoeven we niet eens de rapportages van instellingen als WRR/SCP door te spitten. We kunnen in real-time elders meten wat zowel consequenties als effecten zijn, daar waar we onze herordening op enten.
En herordening is het. De segmenten van rechts / conservatief (gematigd) maken zich zelf historisch altijd wijs dat er een primaire correlatie ligt met conservatief als behartigend en gematigd. De realiteit is anders, pijnlijk anders. Waar in een jaren ‘80 echter de vierde macht nog de koppelingen (en het breken daarvan) deed belichten is dat in de moderne periode volledig afwezig. Ik ben hier wel eens hard bij, de kiezer heeft verantwoordelijkheid om ook zelf zaken te toetsen. Die is immers 1) fundament van elk pad van macht in onze vorm van bestel en 2) de enige die de aansprakelijkheid draagt. De rekening krijgt.
Laat ik dit zeggen. We zitten - nationaal net zo als mondiaal - op een punt in ontwikkeling waar enerzijds we tegen de iteratieve aard van geschiedenis aanlopen, anderzijds tegen harde grenzen en consequenties van hoe we - in algemene zin - altijd een proactieve aanpassing van model hebben afgewezen.
Het laatste wat we nodig hebben is een conservatief blikveld. Teveel inherente struikelblokken. Te hoge rekeningen.
De afgelopen weken is het achter de pixels hier voor werkzaamheden een komen en gaan geweest van expertise, evaluatie en confrontatie rondes voor flink wat domeinen. Er is een term die ongeacht domein consistent op tafel komt.
Existential juncture.
Of ik nu naar rauwe data kijk, waarschijnlijkheidsbepalingen, strategische analyse of de toetsingen compleet met tiende man pro & contra, dat element blijft consistent.
Voor de mens is dat geen prettig concept. Onze psychologie kan er niet mee door een deur. Het is een confrontatie met menige spiegel, met aannames, met eigen gedrag en dan met name met eigen geloofsgedrag. Zelfs met beslissingsgedrag van korte afstand en conforme prikkel.
Mijn achterhoofd blijft teruggaan naar de periode waarin Nederland de zogeheten gidsland functie omarmde. Zeker, vanuit strikte focus op eigen belang. Zeker, vanuit erkenning van toenmalige condities en uitdagingen. Maar bovenal vanuit de kennis van relatie tussen visie, termijn en effect.
Ik ga nu even hard zijn, maar de kennis die er toen was, die is er nog steeds. We weten hoe wat waar uitwerkt op welke wijze. We willen het echter niet weten. Voornamelijk vanuit consumptieve, individualistische en korte afstandsbepalingen van wat voor ons relevant is. En al dat voornamelijk vanuit inherente emotie, aangeleerde overtuiging en een aantal reflexen van sociale psychologie die heel rücksichtslos tegen de burger ingezet worden - door degenen die zij volgen. Een relatie van gebruik verwordt altijd tot relatie van misbruik.
Dit is geen tijd meer van conservatief gedrag. Het is geen tijd meer van vasthouden en schipperen. Geen tijd meer van langzaam aan en dan breekt het lijntje niet. Al die concepten van toegepaste bindingskracht zijn stuk voor stuk losgekomen van hun daadwerkelijk oorspronkelijke context, correlatie en betekenis.
Het is een tijd van herordening.
De enige vraag komt neer op een harde confrontatie: herordening ten gunste van wie, of ten gunste waarvan.
Selectie XYZ binnen sociale geografie.
Of collectieve belangen.
Neo-klassieke politieke economie is een oud boekje marketing geschreven in opdracht van een aantal oligarchen met bruine hemden, geschreven door een aantal populaire gasten ook met bruine hemden. Zolang we ons daar op oriënteren weten we - ook zonder duur en complex onderzoek - prima hoe “herordening ten gunste van wie” eindigt.
De burger en zijn of haar geloofsgedrag maakt zichzelf wijs dat het zo stabiel blijft en hij of zij de kruimel krijgt. Er is geen enkele periode in de menselijke geschiedenis geweest waar er überhaupt enig fundament was voor dergelijke overtuiging. Geen enkele periode. Daar waar er sprake was van focus op herordening op die basis heeft het nog nooit in diezelfde menselijke geschiedenis opgeleverd zoals de marketing deed beloven. Integendeel. Juist de conformisten en volgelingen hebben altijd weer de prijs betaald.
Je zou denken dat gematigd rechts / conservatief inmiddels wel zo ver zou zijn om te leren van de geschiedenis. Je zou denken dat juist de segmenten daarbinnen met enige focus op of basis in economische activiteit inmiddels wel de realiteit achter de marketing zouden erkennen - al was het maar vanuit aanwezige kennisframes.
Nogmaals, ik begrijp de oriëntatie, de associatie alsmede de resonantie van concepten bij bindingskracht.
Het probleem is dat er enkel sprake is van een relatie van gebruik. In weerwil van gepopulariseerde mythos is dit niet hetzelfde als sterkste schouders en neuzen die gelijk staan. Een relatie van gebruik is altijd slechts één fase met consistent resultaat van transitie: een relatie van misbruik.
De gematigd rechtse / conservatieve kiezer zou heel serieus eens overtuiging, mening, emotie en conceptueel kader los moeten laten. Geen van die componenten is een basis voor bestendig beslissingsgedrag. Geen daarvan is een basis voor constructief keuzegedrag.
Dat is in reguliere, conforme, stabiele tijden al een dingetje.
Maar dit zijn tijden waarin gezeild moet worden. Niet vasthouden aan de kant.
Dat kunnen we best. Maar niet zolang die selectieve en destructieve herordening mogelijk gemaakt wordt door de segmenten van sociale geografie die zich vasthouden aan de kant, met de rug naar het water.
Nogmaals, I get it. Maar er is geen correlatie van baat of behartiging. Louter relatie van gebruik. Neem het niet van mij aan. Er liggen ladingen vakliteratuur, studies, onderzoeken, rapporten en verslagen. Bootladingen. Veel daarvan over tafel gegaan in de topics hier.
Maar laat ik dit eens op tafel leggen. Onze Onderzoeksinstellingen zijn zo ongeveer de meest gematigde, voorzichtige, behartigende componenten van ons bestel die er zijn. Waarom zouden Putters et alii dan in hun redevoeringen wijzen op de existentiële vereiste van het loslaten van onze draaiboeken van politieke bindingskracht. Waarom zijn de rapportages over al die domeinen van sociaal-economische continuïteit (niet eens meer stabiliteit, tegenwoordig is het al continuïteit) zo politiek inopportuun.
We moeten naar voren werken. Dat is een oefening van louter beeldvorming geworden. In beleid werken we juist achteruit in de tijd. Cui bono.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.