Ko.Kane schreef op maandag 19 augustus 2019 @ 10:21:
[...]
Ik neem aan dat je bedoelt dat ze bezig is met FO ipv FO is?
[...]
Ik zou erg terughoudend zijn er erg goed over nadenken wat en hoeveel je wil delen. De normale populatie kijkt heel anders naar geld. En je hoeft je maar 1x 'te verpraten' en te zeggen dat je niet werkt omdat je 5ton op de bank hebt staan en dan is de geest uit de fles.
Dan is er kans dat je continue te zaken te horen krijgt, die onprettig zijn:
- Ow Wozmro, kan wel etentje betalen die heeft 5 ton op de bank
- Of als je eens baalt en klaagt over autoreparatie: "man dat kan jij makkelijk betalen!"
- Opmerkingen dat je zuinig bent omdat je keuken niet vervangt: "als ik jouw was zou ik...blablabla"
- etc
Het kan zo maar een anker worden in elk gesprek... Dan is er nog een risico dat mensen daadwerkelijk om leningen gaan vragen en dat kan ook onaangenaam worden.
Het lijkt extreem, maar ik had ooit tijdje een wat opvallender auto dan de collega's. Ik werkte op een kantoor, hoefde er niet mee naar klanten, maar hoe vaak de link naar de auto in random gesprekken op kantoor werd gelegd. Van flauwe hints dat ik meer verdiende dan de rest (was niet zo), tot "Ko.Kane kan ons wel trakteren want hij rijdt een....blabla". Het was gewoon vermoeiend.
Auto kon ik verkopen, maar het zou onprettig zijn in je vriendenkring als hun beeld van jouw permanent veranderd.
Voor veel mensen is bv 5 ton op de bank hebben conceptueel zo moeilijk. Die zien dat meer als miljoen winnen in de loterij en maken direct lijstjes waar ze dat aan zouden uitgeven, dat jij er dan 'niks' mee doet en gewoon laat staan.......Dat is bij de meeste mensen in hun hoofd kortsluiting:
Als je paar pandjes in de verhuur hebt en daar van kan leven snappen ze het beter, dan is het logischer dat je geen wild leven hebt want je krijgt maar hapklare brokjes geld per maand.
Mijn strategie is, gewoon niet in detail over geld praten. Nu vertel ik mensen dat ik kan doen wat ik wil, wat geld overhoud voor extra aflossingen en kan sparen. Hoeveel vertel ik niet aan vrienden/kennissen/collega's.
Als ik straks richting FMA of FO ga dan, noem ik het eerst een sabbatical, daarna 2. En ik vermoed dat ik wel beetje ga werken eventueel parttime praktisch werk, en dan lijkt het of ik daar van leef. Doe ik niks dan qua werk zeg ik gewoon dat ik al met vroegpensioen kon.
Bedankt iedereen voor de reacties! Hier kan ik wel wat mee.
Ik weet dat het een delicate zaak is die eventueel subtiel moet aangepakt worden.
Ik heb geen zin om met een dure auto te rijden, al zou ik dat best kunnen.
Niet dat ik sommige auto's niet mooi vind maar ik heb meer plezier aan het zo zuinig mogelijk rijden met mijn oud bakje.
Ik moet wel zeggen dat ik zelf ook nog steeds de eerste reflex heb: 'die heeft zijn zaakjes goed voor elkaar' als ik iemand zie met een dure auto. Terwijl die evengoed tot aan zijn nek in de shit kan zitten.
Best vreemd hoe de auto-industrie ons zo gebrainwashed heeft.
Mijn idee was gewoon als ik plots op een dag zeg: 'ik stop er mee, gedaan met werken' en dit op mijn 45ste of zo. Dan verwacht ik mij wel aan een hele periode van vermoeiende vragen van mijn omgeving: 'hoe?, wat?, waarom?,...
Het idee van een sabbatical vind ik wel een goeie.
Opnieuw (zogezegd) werken als zelfstandige vind ik wat minder. Mijn ervaring is toch dat je dan steeds wat overhead hebt zelfs als een heel jaar niets doet. En ook kans op lastige vragen vande belastingsinspectie.
Dan zou ik eerder kiezen voor af en toe een interim-jobke naargelang de goesting.
Ik heb een oom en tante die rond hun 50ste gestopt zijn met werken nadat ze hun bedrijf verkocht hebben. Dat is een situatie die voor de omgeving duidelijk te begrijpen is.
Als ik dan afkom met: ik stop ook want beleggingen doen het goed en ik geef weinig uit. Dan zal je de oren zien flapperen
Daarnaast denk ik ook dat mijn (schoon)ouders best wel een heel stuk vroeger hadden kunnen stoppen.
Ze zijn allebei redelijk spaarzaam en goed met geldbeheer heb ik de indruk. Er wordt eigenlijk niet over gepraat maar ik merk het wel aan bepaalde zaken.
Toch hebben ze, mogelijk uit een soort van moreel plichtsgevoel? , gewerkt tot ergens tussen hun 60ste en 65ste.
Als ik zie hoe ze zich nu amuseren als gepensioneerde, precies alsof ze aan een een tweede jeugd begonnen zijn

Fietstochtjes met camperen, regelmatig een reisje, afspreken met andere gepensioneerde van de famillie of vrienden, klussen in huis of in de tuin zonder tijdsdruk,...
Je zou er bijna jaloers van worden
Plan is om binnen een goed jaar oudersschapsverlof aan te vragen. 1 of twee dagen per week minder werken dat moet ik nog zien. Als dit goed bevalt dan al ik proberen te vragen aan de werkgever om dit verder te mogen zetten (niet evident in mijn sector). Indien niet mogelijk dan moet ik alles eens op een rijtje zetten.