Na
2017 vorige week weer een paar dagen een fiets gehuurd op Gran Canaria tijdens een weekje vakantie met de schoonfamilie. Ook dit keer weer een Cannondale Synapse gehuurd bij Free Motion, dit keer wel in de goede maat.
Geen vedergewicht maar wel een comfortabele zit verder.
Vooraf had ik 2 doelen: dit keer wel naar de Pico de las Nieves klimmen, en het ontbrekende stukje van 7 jaar geleden inkleuren (toen de GC-605 tussen Mogan en Ayacata was afgesloten). En bij alles verder vooral genieten en geen PR's najagen oid (wat overigens niet verstandig was geweest, gezien ik in 2024 nog maar net 1500km's had gemaakt).
Dag 1 / 50km / 800hm /
Strava
Eerste keer fietsen na een week, en even rustig inkomen. Uitvalsbasis was dit jaar San Agustin, vlak naast Maspalomas. Zoals veel mensen doen werd het eerste ritje een rondje Monte Leon, vanuit Ayagaures. Ik pak eerst Maspalomas zelf nog even mee (de rest van de familie liep daar bij de vuurtoren rond), maar daar heb ik snel spijt van. Want een verschrikkelijk oord. Nadat ik het zuidelijkste puntje van het eiland heb aangetikt is het mooi rijden over een fietspad langs de boulevard. Daarna snel landinwaarts. Het waait de hele week hard (5-6 BFT) en dat is langs de kust geen pretje. Richting Ayagaures is het lekker vals plat omhoog, uit de wind en prima te doen. Wel merk ik dat mijn HR aan de hoge kant zit. Ik mis mijn powermeter en kan het dus niet met zekerheid zeggen, maar gevoelsmatig fiets ik in Z2 met 10-15 slagen te hoog. Ik stop even in Ayagaures voor een foto en pak dan het steile stuk naar de top.
Daar gaat de HR helemaal hard omhoog tot over omslagpunt, terwijl ik ook hier erg aan het inhouden ben. Geen geruststelling voor de dagen die nog gingen komen. In de afdaling richting Maspalomas nog even gestopt voor een foto'tje en de laatste kilometers tegen de wind in weer terug naar het hotel.
Dag 2 / 110km / 3000hm /
Strava
Vandaag naar de Pico. Dit keer via de bekendste route, van Maspalomas via San Bartolome en Ayacata. Zodra ik op de fiets stap merk ik het weer: ik trap in Z2 en zou met een HR van 130-135 toe moeten kunnen, maar de klim is nog niet eens begonnen of ik zit al op de 155-160. Eenmaal Maspalomas uit gaat het meteen weer richting omslagpunt. Dat wordt een zware dobber voor als je nog 45km moet klimmen
Na een paar kilometer wordt ik ingehaald door een Nederlander. Tenminste, dat denk ik aan z'n tenue te kunnen zien. Hij blijkt bij Defensie te werken, op een basis waar een vriend van mij ook werkt. Ze blijken elkaar te kennen en we besluiten de rest van de dag bij elkaar te blijven - zijn geplande rondje is nagenoeg gelijk aan dat van mij. Zijn tempo is eerst wat hoger maar hij ging vrij onvoorbereid de klim op - ik wist wat er nog zou komen. Fijn om even een praatje te hebben, dat geeft wat afleiding van die veel te hoge HR. Na zo'n anderhalf uur klimmen passeren we San Bartolome. De benen willen nog wel dus we rijden door naar Ayacata. Wat een @#&*-wegdek tussen die 2 dorpjes daar trouwens.
Voor een absurde prijs (5,90 euro) bestel ik bij Casa Melo twee cola, een espresso en een fles met anderhalve liter water. Dat half uurtje bijkomen doet goed. Direct na Ayacata volgen de zwaarste kilometers van de klim met een paar hele steile stukken. De weg is hier nog steeds niet best overigens. Na een kilometer of 3 vlakt het af en vangen we het laatste stuk aan richting de Pico. Het is erg warm, er is nauwelijks wind en dus is het fijn dat er af en toe wat beschutting van bomen is. Maar de benen beginnen toch wel te klagen inmiddels, en de nog resterende 7 kilometer voelt eindeloos.
Eenmaal op de top is de beloning groot. Wat een prachtige uitzichten heb je daar. Naar het zuiden over de hele vallei die je tijdens de beklimming hebt gereden, en naar het westen zie je de Roque Nublo met daarachter El Teide op Tenerife. Volop genieten op bijna 2km hoogte. Na ook hier een paar foto's en een reepje beginnen we met de afdaling. De fietsenmaker had me er al voor gewaarschuwd: het asfalt richting Ingenio is erg goed, kent relatief veel zeer steile stukken (15-20%) en onoverzichtelijke haarspeldbochten, maar met name de windkracht 6 op de kant (die aan die kant van het eiland vrij spel kent) maakt het afdalen heel sketchy. Ik ben blij dat er lage velgen op de fiets zitten want ik vlieg een paar keer bijna van de weg.
Toch is het mogelijk tijdens de afdaling nog wat van het uitzicht te genieten. Gaaf om de vliegtuigen op LPA in de verte te zien landen. Mocht ik ooit nog een keer terug komen wil ik de Pico ook eens van deze kant beklimmen.
In Aguimes besluiten we niet door te dalen naar de kust, maar nog wat extra kilo- en hoogtemeters te pakken door de GC-551 te nemen. De wind is hier ook zeer onvoorspelbaar, maar gelukkig is deze weg heel autoluw en kun je de volledige breedte van de weg gebruiken. Eenmaal op de GC-65 richting Vecindario is het weer ploeteren schuin tegen de wind in. Het gaat vooral naar beneden maar je moet bijtrappen om vooruit te komen. Als je eenmaal de laatste bocht richting het zuidwesten hebt genomen is het laagvliegen tot aan San Agustin. Met windkracht 6 in de rug kost het nauwelijks nog moeite om de laatste 15km met dik 50km/h naar het hotel te rijden, op 2 kleine klimmetjes in de laatste kilometers na dan.
Dag 3 / 110km / 2250hm /
Strava
Na de dag van gisteren twijfel ik of ik mijn tweede doel (het ontbrekende stuk tussen Mogan en Ayacata rijden) nog wel moet gaan proberen te halen. Het zou vereisen om eerst naar Arguineguin te rijden, vanaf daar na het valsplat in de vallei de pittige klim naar Soria te pakken, en van daaruit de steile pas richting de GC-605 te nemen. En dat beide stukken me 7 jaar geleden niet eenvoudig af gingen maakt de keuze niet makkelijker, maar ik besluit het toch te doen.
De wind staat nog steeds hard uit het noordoosten, maar eenmaal Maspalomas voorbij lijkt hij opeens overal en nergens vandaan te komen. Soms uit het oosten, soms uit het zuiden en dan weer uit het westen. Eenmaal Arguineguin gepasseerd ga je al weer vrij snel de luwte in. Er volgt bijna 15km aan vals plat, en voor het eerst heb ik het idee dat mijn HR weer redelijk klopt met het vermogen dat ik kan leveren. Of het het gevolg van acclimatisering is, of gewoon vermoeidheid na de dag van gisteren kan ik alleen niet zeggen.
De klim naar Soria brengt wat herinneringen terug, 7 jaar geleden ging ik te hard van start en moest ik een paar km onder de top op adem komen. Dat gebeurt me dit keer niet, maar ik stop wel even voor een fotootje. Daarna door naar Soria om bij te tanken bij Casa Fernando. Weer een cola, espresso en anderhalve liter water. Mocht ook wel, want ik had beide bidons al bijna leeg.
Ik verlaat het dorpje weer en draai naar rechts om de Salto de Perro over te gaan. Na een paar honderd meter weet ik het weer: de mensen die deze weg hebben aangelegd wilden het wegdek van een gemiddelde Belgische Ardennenklim doen verbleken. Het ligt er nog slechter bij dan ik me herinner. Mocht je hier ooit langs willen: doe jezelf een plezier en neem deze weg alleen klimmend, want als je dit moet afdalen zit er een grote kans in dat je het niet meer na kunt vertellen.
Eenmaal boven kom je gelukkig weer op het mooie biljartlakenvlakke wegdek van de GC-605. Het vlakt weer af en al snel passeer ik het punt waar ik 7 jaar geleden niet meer verder kon. Helaas is dat ook ongeveer het punt waarop het goede wegdek weer op lijkt te houden. Tot aan Ayacata is de weg afwisselend redelijk, slecht en heel slecht. De omgeving maakt echter veel goed; het nationale park waar je doorheen rijdt is mooi en ook de uitzichten zijn fijn.
In Ayacata stop ik even voor een reepje maar wil snel verder. Ik besluit te dalen naar San Bartolome en Santa Lucia, om vandaaruit de route van gisteren richting Vecindario weer op te pikken. Ik ben Ayacata nog niet uit en baal ook hier weer van de slechte weg die ik de dag ervoor al klimmend al behoorlijk matig vond. Eenmaal in San Bartolome wordt het beter en de rest van de weg geniet ik volop. Tot ik na Santa Lucia bijna 10 kilometer achter een zondagsrijder in een Volkswagenbus kom te zitten, die veel te langzaam daalt en mij er niet langs wil laten. Inhalen is te gevaarlijk dus ik rijd het grootste gedeelte van de afdaling al knarsentandend en remmen knijpend naar beneden. Pas vlak voor ik beneden ben kan ik er voorbij, maar daar begint ook de plek waar de wind vrij spel heeft. Vanaf hier is de route hetzelfde als gisteren: vanaf El Doctoral lekker de wind in de rug. Moe maar voldaan kom ik aan bij het hotel. Ik neem een duik in het zwembad en tap mezelf een paar koude biertjes. Zware maar mooie dagen op de fiets!