Zo, m'n 3e Marmotte uitgereden, en ook dit keer weer goud. Verslagje...
Zes jaar geleden reed ik mijn 2e Marmotte en destijds heb ik hardop gezegd dat ik 'm niet nog eens zou rijden. Maar ik heb t al vaker gezegd, fietsersbloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus sta ik dit jaar weer aan de start, met aan mijn zijde @DaPoker (Jorg), @Csteenbe (Cees) en @Magoo (Marc). Dit vaste gezelschap werd uitgebreid met klepper M., die met een FTP van 375 watt bij 70 kg volledig "out of our league" is. Hij zou dan ook vanuit een eerder startvak starten, terwijl wij zoals gebruikelijk vanuit het kneuzenvak starten. Voor mij is La Marmotte een "opwarmertje" richting de ORM later dit jaar, maar ik wil natuurlijk wel graag lekker rijden.
Goed, de start. Ik vond 't geen succes. Het duurt bijna een half uur voordat we goed en wel onderweg zijn. Qua outfit heb ik geen moment getwijfeld. Thermo, dik zomershirt, armstukken, Hotpack en lange handschoenen op reserve. Voor de afdaling van de Alpe zo vroeg in de ochtend draag ik er nog een oude joggingsbroek bij, die bij de start is achtergebleven.
Naar de voet van de Glandon is het weer het bekende liedje. Een klein groepje wordt groter en groter en het tempo gaat steeds maar omhoog. Ik kan makkelijk volgen, vlak rijden kan ik wel
Binnen no time begin ik samen met Jorg aan de Glandon. Mijn plan is om 240-250 watt te rijden bij een hartslag van max 160 en dat lukt me vrij aardig. Zoals HermanN al aangeeft loopt deze klim vrij onregelmatig. Heerlijk zo'n vermogensmeter, je kunt steeds perfect pacen. Om me heen enorm veel Deens gebabbel. Mijn god, wat doen er veel Denen mee. De meeste in vreselijke cluboutfits, en vaak met dikke hekwerken. De dikke Pina's en S-worksen vliegen je om de oren. Verder ook veel Britten met Rapha-kleding en, jawel, enorm veel lekkere wijven. Jorg en ik geven onze ogen goed de kost. Heerlijk!
Zodra we wat dichter bij de top komen, komen de wolken opzetten. Ik trek al fietsend mijn regenjasje en lange handschoenen aan. Ik wil de idioot drukke bevoorrading eigenlijk overslaan, maar Jorg heeft water nodig. Eenmaal bijgevuld moeten we ruim 10 min wachten vooraleer we omlaag kunnen bollen. Waardeloos. Deze stop is een totale chaos.
In de afdaling nemen we het eerste stuk geen risico, het tweede stuk ligt droog en rijden we volle peut. Beide zijn we wel liefhebber van snel dalen. De meeste deelnemers niet. Sweet mother of jesus, wat wordt er beroerd gedaald. Nou ja, ieder z'n kwaliteiten
Beneden trekken we onze jasjes uit en dan is het zoeken naar een groepje. Eerst volgen we een Belg in een Assostruitje die mij blijkt te kennen van het forum (aangenaam!)
Vervolgens worden we ingehaald door een kleine Spanjaard die er een vreselijke snok aan geeft. We volgen in het wiel maar na een km of 5 besluiten we over te stappen naar een trager groepje. Dit gaat echt te snel en zo herstellen we niet.
Dan volgt de Télégraphe. We worden aangesproken door een jong Nederlands wedstrijdrennertje met een vrij grote mond. Aardig ventje wel. Is er rap vandoor. Voor mij het is een Prima klim. Loopt lekker. Jorg rijdt een beetje achter me, maar bij de waterstop komen we elkaar weer tegen. Daarna raken we elkaar weer kwijt.
Na een korte afdaling volgt de Galibier. Goede genade, wat is die eerste strook toch steil. Vlak voor de stop haal ik @ericpeters in, die zich netjes voorstelt. Maar ik ben niet echt "in the mood" om te kletsen (sorry daarvoor

). De stop sla ik over. Het makkelijke middenstuk loopt niet zo fantastisch, en ik wil ook bewust wat overhouden voor de laatste 8 km. Aanvankelijk loopt het slot best goed. Ik trap weer dezelfde waarden als op de 1e klim. Maar langzaam zakt het vermogen in. Ik rijd een heel stuk op met een Hagenees met een Apex. We kletsen wat, wat het afzien wel draaglijker maakt. In de overlevingsstand bereik ik de top. Mensen kinderen wat is het hier koud! Regenjas en handschoenen aan, bussen vullen en zsm omlaag bollen. Net als ik wil wegfietsen komt de jonge Nederlander van de Télégraphe aangestrompeld, letterlijk huilend van de pijn van de krampen.
Wat een heerlijke afdaling. Ik haal de ene na de andere renner in. De tunnels vallen me mee, die waren 6 jr geleden echt minder goed verlicht. Vlak voordat we de noodweg oprijden ontstaat een mooi groepje onder leiding van twee Fransosen, eentje in een WK truitje en eentje in een bolletjestrui. Kan natuurlijk echt niet maar voor vandaag zie ik het door de vingers

Ze trekken vreselijk door, en ik moet zelfs nog bijna 900 watt trappen om ze bij te houden. In deze strook weet ik ook nog al fietsende mijn jasje uit te doen.
Naar Bourg valt het stil. Logisch, iedereen zit hier met een ei in de broek. Ik heb honger, en al mijn eten is op. Ik krijg een reepje van de Hagenees (waarvoor dank). Daardoor kan ik de bevoorrading overslaan. Ik houd mijn hart vast voor wat er komen gaat. Zeker omdat ik enorme maagpijn heb van al die suikers.
Vreemd genoeg loopt het beginstuk heel aardig. Het is wel warm, maar dankzij wat water van een toeschouwer kan ik wat afkoelen. Voor ik het weet ben ik in La Garde. "Het ergste hebben we nu gehad", hoor ik mezelf zeggen. Next stop Huez. Even stoppen om de bussen te vullen. Eentje om over me heen te gooien, eentje om te drinken.
En dan komt ie. In bocht 9; de man met de hamer. Zwarte sneeuw. Ik verrek van de maagpijn. Ik krijg het vermogen niet meer op de pedalen.. Ik heb er een simpele oplossing voor, ik zet een ander scherm op mijn fietscomputer. Vermogen hoef ik niet meer te weten. Gevalletje van cognitieve dissonantie; te confronterend. Ik kan niet meer en ik wil niet meer. Maar ik weiger te stoppen. En vraag me niet hoe het kan maar ik haal nog steeds genoeg mensen in. Ik ben volledig aan het sterven. Verrek wie is dat? Stervende hoeren, dat is die verrekte Spanjaard die vanochtend op kop reed. Zo zie je maar hoe dom het is daar al zoveel te geven....
Goed, om een lang verhaal heel kort te maken: ik bereik ik de finish. En ik ben compleet gesloopt. Ik ben heul diep moeten gaan. Zelden zo kapot gezeten.Ik stuur snel mijn vrouw een bericht en dan sta ik gewoon 5 min voor me uit te staren. Ik ben volledig van de kaart. Ik raap mezelf weer bijeen, eet wat, drink een biertje. Hé, daar is Jorg al. Zijn maat M. is uiteraard al lang en breed gedoucht. Niet veel lager komen Cees en Marc ook binnen. Beide ook compleet gesloopt. De grote temperatuursverschillen en de wind hebben dit ook weer tot een zeer zware editie gemaakt, al zullen veel renners dit weertype toch prefereren boven 30 graden.
Eindtijd 7:57, ruim voldoende voor goud.
Wat verder nog opviel...
- enorm veel krakende en piepende fietsen
- enorm veel commerciële privé-bevoorradingen
- zeker 10% schietschijven, nooit geweten dat die dingen zo kunnen stinken in de afdaling