Dit artikel werd gedeeld door oud generaal Hodges omdat die volgens hem de discussie in het Pentagon goed weet te framen.
Ik vond het stuk wat teleurstellend, of beter gezegd: het niveau van de discussie. Tenminste, dan ik ga ik ervan uit dat de auteurs daadwerkelijk de discussie goed hebben weten te vangen in hun stuk.
Het artikel opent met:
Flush with success in northeast Ukraine, President Volodymyr Zelensky is pressing President Biden for a new and more powerful weapon: a missile system with a range of 190 miles, which could reach far into Russian territory.
Mr. Zelensky insists to U.S. officials that he has no intention of striking Russian cities or aiming at civilian targets, even though President Vladimir V. Putin’s forces have hit apartment blocks, theaters and hospitals in Ukraine throughout the war. The weapon, Mr. Zelensky says, is critical to launching a wider counteroffensive, perhaps early next year.
Waarom die ATACMS niet?
Mr. Biden is resisting, in part because he is convinced that over the past seven months, he has successfully signaled to Mr. Putin that he does not want a broader war with the Russians — he just wants them to get out of Ukraine.
Verder werd ook gemeld dat die ATACMS niet zo'n heel groot verschil gaan maken volgens de Amerikanen, en dus de eventuele agitatie niet waard zou zijn.
Daar blijf ik even bij weg, dat laat ik bij de experts. Waar het mij om gaat is de redenering dat Putin in de war zou kunnen zijn tav onze intenties. m.i. is het Kremlin ervan overtuigt dat wij/UA nooit Rusland zouden bedreigen.
Een paar dagen geleden kwam naar buiten dat vlak voor de invasie er overeenstemming was met UA en een senior binnen het Russische apparaat dat UA niet bij de NAVO zou gaan. Desondanks zette Putin door. Het is hier al heel vaak genoemd, ook voorafgaand aan de invasie, dat de NAVO geen daadwerkelijk ervaren dreiging vormt.
Het Kremlin sloopt momenteel bijna haar complete leger in UA. Na afloop van deze oorlog blijft er conventioneel te weinig over om zelfs nog maar een vinger op te steken richting NAVO. Toch voelt het Kremlin zich daar niet oncomfortabel bij. Een illustratie van twitter vandaag:
👀 an analysis of satellite images shows that Russia has been emptying air defence batteries around Saint Petersburg to source missiles to Ukraine
Via @yleuutiset
Suomi = Finland
Venäjä = Russia
Viro = Estonia
Pietari = St. Pete
Red dots = empty bases
==> Ik stel dat het idee dat Putin bang zou zijn voor offensieve intenties ongegrond is en derhalve geen rol zou mogen spelen bij ons handelen.
Het escalatiespook
De bronnen van de journalisten en de kern van wat zij als hun werk zien:
This account of the administration’s effort to control escalation in the war is based on conversations with more than a dozen senior American officials as they struggle to calibrate the next steps — hoping to build on Ukraine’s advances without triggering a wider conflict.
Maw, men danst nog steeds omzichtig om maar geen escalatie te veroorzaken. Het is prima om behoedzaam te zijn, maar ik blijf erbij, u zult het mij maar moeten vergeven, dat Russische escalatie slechts plaats vindt in de ruimte die door ons als sterkere partij gelaten wordt, geheel in overeenstemming met het denkframe van het recht van de sterkste.
Enkele opvallende opmerkingen in het artikel:
1. Putin zou de eerste maanden tevreden zijn geweest over het leger, en nu allerminst.
Mr. Putin, despite his early setbacks, appeared generally satisfied with how the war was going in recent months, content to give his army the time to make slow progress as it pummeled Ukrainian lines with a brutal artillery campaign.
Dat is een merkwaardige. Het leger was uitgerust op een operatie van een paar dagen, bestorming van Hostomel eindigde in een zeer pijnlijk verlies. Hier heeft toch op zijn minst een bijstelling van planning en verwachtingen hebben moeten plaatsvinden. Het kan onmogelijk het doel zijn geweest om op 9 plekken tegelijk Oekraine binnen te rennen en vervolgens overal vast te lopen.
Daarbij neemt men kennelijk de boodschap van Putin als letterlijk gericht aan het Westen in plaats van slechts interne PR. Het artikel doet geen moeite dit te schragen:
But Mr. Putin has grown increasingly frustrated as his military struggles.
“We are, indeed, responding rather restrainedly, but that’s for the time being,” Mr. Putin said on Friday, after attending a regional summit in Uzbekistan. “If the situation continues to develop in this way, the answer will be more serious.”
Het is leuk om het artikel uit elkaar te trekken en de stukken bij elkaar te leggen. Wat opvalt is de incoherentie en dan kan ik Hodges begrijpen dat hij het artikel een goed stuk vindt als in dat het geslaagd is om het geharrewar binnen de Amerikaanse gelederen helder te maken.
The same day, speaking at an intelligence conference in Washington, the deputy director of the C.I.A., David S. Cohen, said Mr. Putin would be asking his military leaders “what has happened, why it is happening, what can we do to push back and to retain our position.”
“I don’t think we should underestimate Putin’s adherence to his original objective, which was to control Ukraine,” Mr. Cohen said. He added: “We should not underestimate his risk appetite.”
Maar ergens anders in het artikel
Throughout the war, U.S. intelligence has proved adept at learning Russian military plans, but its track record on Mr. Putin’s intentions is more mixed.
Dat lijkt me een belangrijke aap die uit de mouw komt. Het staat er wat omfloerst, maar men weet eigenlijk niet hoe men Putin moet analyseren. Heel bijzonder dat die eerste quote aangeeft dat men wel denkt te weten dat Putin graag een risicootje neemt. Mijn indruk is dat veel commentatoren die afkomstig zijn uit het Russische taalgebied Putin juist als uiterst voorspelbaar achten. Putin maakt van de pers, politiek en leger een hele show die vooral de indruk moet wekken dat het echt is, alles uit voorzichtigheid om legitimatie te kweken onder de bevolking. Het heeft er alles weg van dat Putin dacht met UA een gecalculeerd risico te nemen, maar dat de info die de diensten en het leger met elk rapport aan een superieur rooskleuriger werd, zoals blijkt uit meerdere bronnen.
Het is eigenlijk wel teleurstellend te noemen dat niet geanalyseerd wordt--ik hoop dat de auteurs gewoon de plank misslaan--dat de binnenlandse positie van Putin zijn eigen eerste prioriteit is en dat de thuissituatie en PR daarmee van het gewichtigste belang is.
Dat is dan een van de andere kriebels die dit stuk mij geeft, het graaf niet dieper, terwijl het notabene door Pulitzer auteurs geschreven is. De eerste vraag immers zou moeten zijn:
waarom zou Putin zo hard vast houden aan zijn oorspronkelijke opdracht? Het stuk geeft wat losse, voor de hand liggende flodders maar als niemand van de geïnterviewden er in geslaagd is een coherent verhaal te maken van alle gedroomde en geoberserveerde aspecten, dan mag dat zorgwekkend heten en het roept de vraag op of het Robdewijksyndroom wijder verbreid is.
2. De VS zou er in geslaagd zijn om de kikker langzaam te laten koken
door steeds voorzichtigjes aan zwaardere wapens te leveren
They say that Mr. Putin almost certainly would have pushed back hard if Washington had, at the outset of the war, provided Ukraine with the kind of support it is getting now, such as intelligence that has allowed Ukraine to kill Russian generals and target arms depots, tanks and Russian air defenses with precision-guided rocket attacks. Instead, the Americans believe their incremental strategy, and refusal to give Ukraine advanced weapons or aircraft that could reach deep into Russia, has put guardrails on the conflict.
«Almost certainly» is kras. Elders geven de auteurs aan dat Putin peilen juist geen forte is van de Amerikanen.
Ik hoor onder specialisten meer de verzuchting dat wanneer de wapens die UA nu krijgt eerder tot de beschikking waren, dat de hele oorlog nu al afgelopen had kunnen zijn. Nu kan je het beweren dat de levering van wapens steeds afgestemd wordt op de fase van het conflict, maar ik koop dat argument niet. De huidige situatie is het resultaat van gebrek aan juiste middelen. Met het juiste uitgangspunt zou het verloop anders zijn geweest.
M.i. had begin dit jaar de NAVO al in UA moeten staan zodat een invasie voor het Kremlin onmogelijk was geweest, en had Obama de bewapening van UA veel ruimhartiger moeten aanpakken. De angst voor escalatie destijds heeft ons in deze problemen gebracht.
Gezien dat dit allemaal niet is gebeurd kan ik me voorstellen dat je wapenleveringen enkele weken na de invasie op gang brengt om het Kremlin het beeld te geven dat de invasie vanwege eigen falen vastloopt en niet zozeer vanwege leveringen uit de geallieerden. Enigzins, ik had er zelf niet zoveel waarde aan gehecht.
De metafoor die men kiest van de gekookte kikker is treffend, omdat in werkelijkheid de kikker zich niet zo laat koken. Die springt eruit als het water echt te warm begint te worden.
De auteurs zijn echter zo in de ban van het spreekwoord dat men zich vergeet af te vragen waarom het Kremlin nooit retroperspectief zou kunnen handelen. Wat houdt Putin tegen om nu alsnog de NAVO-goederenhub te bombarderen als hij bij nader inzien het toch te vervelend vindt?! Nu wordt de suggestie gedaan dat alles wat nu geleverd wordt ok is en dat dat nu onderdeel is van de spelregels.
Het beeld ontstaat zo dat men weer een spelletje heeft bedacht met bijbehorende spelregels in de eigen echokamer, zonder dat de andere partij daar überhaupt van op de hoogte is danwel zich ook enigzins verplicht voelt om zich eraan te houden.
3. Nu het Kremlin overduidelijk met tegenslagen zit op het slagveld is er angst voor escalatie aan Putins kant.
De genoemde escalaties zijn bekend:
a. aanvallen op infrastructuur
b. aanvallen op regeringsgebouwen
c. aanvallen op goederenhubs buiten UA (Polen etc)
d. het doden van senior-figuren uit het overheidsapparaat van Oekraine
e. het gooien van een kernbom boven zee met slechts show-effect; vergelijkbaar met het doen van een kernproef.
f. het gooien van een kernbom op grondgebied UA
g. veteranen/reservisten mobiliseren
Ten aanzien van het nuclaire verhaal (e&f) merken de auteurs op dat er geen enkele aanwijzingen zijn in die richting. Het is wel interessant dat we hier een soort van overzicht hebben van de escalaties die men zich kan indenken aan Amerikaanse zijde.
Reflectie
Bijzonder aan het stuk is dat de geïnterviewde personen een nogal naar binnen gekeerde blik lijken te hebben. De insteek is voortdurend de angst wat Rusland zou kunnen doen. De vraag of het Kremlin niet zelf angst heeft voor de VS/geallieerden komt niet terug in het stuk, maar had de kern moeten zijn van de overwegingen.
Mijn stelling is dat Putin twee angsten kent:
1. verlies van maatschappelijke positie die een belangrijke mate de pijler vormt van de macht die hij en zijn getrouwen kunnen uitoefenen over het bestuurlijke apparaat en evt concurrenten. De modus operandi van Putin spreekt boekdelen in dezen.
2. angst voor gewapende confrontatie met het Westen. We zien dat Putin het niet heeft aangedurfd om daadwerkelijk rode lijnen te passeren. Logisch, want dan is het pleit beslecht.
Dit zijn de twee belangrijkste drijfveren van Putin. Die zouden het Westen moeten nopen om
te redeneren en handelen uitgaande van eigen kracht.
Gelukkig ben ik niet de enige havik.
But many lawmakers said the Biden administration was being overly cautious in denying Ukraine additional advanced weaponry.
Het mag wel een tandje meer en die ATACMS zijn nou niet echt bijzonder escalerend:
Critics say the military aid that the West has provided until now has been enough for Ukraine to stay in the fight but not to win.
Representative Jason Crow, a Colorado Democrat who serves on both the House intelligence and armed services committees, said the United States should send ATACMS to Ukraine.
“Sure, escalation remains a concern, and we have to be mindful of that threat,” said Mr. Crow, a former Army Ranger. “But I don’t think providing ATACMS is substantively escalatory. We need to provide what Ukraine needs to win.”
An increased flow of arms and advice now, said some former officials, is vital to help the Ukrainians capitalize on the counter offensive and survive the coming winter.
“We have a window of opportunity,” said Evelyn Farkas, the executive director of the McCain Institute and a former senior defense official during the Obama administration, speaking at an intelligence and security summit in Washington. “I worry that if we don’t provide the Ukrainians with the weapons they need to push back further, get more territory, they will not be strong enough at the negotiating table and the Russians may regroup.”
Wat is het vervolg?
De jackpotvraag. Afgaande op wat de Kremlin-media op het volk afstuurt zie ik een patroon waarbij het mogelijk de bedoeling kan zijn om de bevolking te overtuigen dat
- oorlogsmisdaden/terrorisme gewoon en gerechtvaardigd zijn (Soloyov: "ik ben een terrorist"; anderen: het westen ziet ons toch al als barberen, we zullen dit moeten winnen en als dat kan via civiele terreur dan moet het)
- de bevolking zich beschikbaar moet stellen of anders in ieder geval niet kritisch mag zijn op de huidige pogingen
- de tegenslagen niet door gebrek in het leger komen maar doordat men de NAVO moet bestrijden
Hier zie ik vooral een poging in om het volk koest te houden en begrip te kweken voor de deceptie. Maw, Putin heeft die eerste zorg (maatschappelijke steun) nog niet onder controle. Laat staan dat hij nu zwaar gaat escaleren waarbij die steun juist onder druk zou komen te staan.
Wel zie ik heel eventueel nog een gaatje open voor escalatie tav civiele doelen (verwarming + elektriciteit). Het idee dat je de bevolking tot overgave kan terroriseren is onderdeel van het handboek, maar ik meen dat het Kremlin juist voor deze stap te weinig draagvlak bemerkt. De bevolking is al niet enthousiast en weinigen weten waarvoor men nu eigenlijk vecht.
De opmerkingen tav civiele terreur zijn m.i. dan eerder bedoeld om de recente aanvallen op infrastructuur goed te praten in de media. Kortom retroperspectief en niet perse properspectief.
Deze afweging van de context waarin Putin opereert kwam vrijwel niet terug in het artikel. Het werd even genoemd, maar naar mijn gevoelen waren de bronnen teveel naar binnen aan het kijken en risico's te managen.
Kortom, de risicohaters versus de ondernemers.
Einde.