Modern War Institute : What is Russia’s Theory of Victory in Ukraine?The Russian regime’s narrative surrounding victory in Ukraine is flexible, opportunistic, and subjective, focusing primarily on the perception of the Russian people that the achieved victory justifies the costs of the war. It is not aimed at the West.
The Russian political elite contends that Russia should be a superpower in a multipolar world, recognized as such by the international community. However, this elite also argues that Russia is strategically on the defensive due to a hostile West. Russia, the Russian identity, and Russia’s territorial integrity are under permanent threat, according to this view, and this threat must be addressed. The threat is not only military in the form of NATO’s eastward expansion—it is also reflected in the spillover of the West’s culture, values, ideology, and political system into Russia. It is precisely this, elites argue, that poses an existential threat to Russia. Indeed, the emergence of an affluent, politically active, liberal-oriented social middle class may threaten Russia as an authoritarian-run, conservative autocracy. To counter this, the Russian political elite seeks to end the perceived American-led Western hegemony and replace it with a multipolar world order.
An ultimate manifestation of a Russian victory would lie in a deal agreed upon with the United States that seals Ukraine’s future and secures Russian security interests for the long term. This would give the Russians their desired recognition as a world power, create additional strategic depth, and demonstrate successful resistance to Western economic and military power, ultimately bringing the desired multipolar world closer. The Russian geopolitical narrative, catalyzed by the classic security paradox with the West, will thus prove to be a self-fulfilling prophecy. It will be the dreamed-of situation, whereby Russia can declare victory in Ukraine, but not concerning the “radical” military-political objectives in the confrontation with the West. That struggle is perpetual, continuous, existential, and an integral part of Russian strategic culture.
Deze theorie geeft meteen een verklaring waarom Russische propaganda er vaak wordt benadrukt dat Rusland in oorlog is met de Verenigde Staten en/of de NAVO en niet met Oekraïne. Men heeft die validatie nodig van het westen om de eigen status te bevestigen. In hun eigen ogen zijn ze geen multipolaire wereldmacht als ze alleen een zwakke afvallige provincie inlijven.
Het is om die redenen dan ook slim dat de VS benadrukt dat het een conflict is waarin alleen Oekraïne kan onderhandelen over eventuele condities voor beëindiging van de oorlog.
En die multipolaire wereld heeft men vervolgens nodig om zich blijvend af te kunnen zetten tegen het westen, zodat er intern controle kan worden gehouden over de politieke en maatschappelijke organisatie.
Aangezien oorlog voor Rusland wordt gezien als politiek middel is voor interne stabilisatie en machtsbehoud, is het cruciaal om voor het westen om niet af te wijken van de strategie om aan Oekraïne de oorlog te laten winnen. Er zijn namelijk geen condities waarin als Rusland ook maar deels wint, de veiligheidssituatie in Europa verbeterd.
Caroline de Gruyter: We moeten beter op Polen lettenMaar wij denken de consequenties hiervan niet goed door. Wij beseffen amper dat Polen, nu het ‘gelijk’ heeft gekregen over Rusland en in Brussel het hoogste woord voert over alles wat met veiligheid, defensie en de toekomst van Oekraïne te maken heeft, zelf al een paar stappen verder is – met een schuin oog op de geschiedenis.
Zo zei premier Morawiecki deze week dat hij een nieuwe economische gemeenschap wil in Midden- en Oost-Europa, waaraan Oekraïne meedoet. Er zijn ook mensen die verder willen gaan en een Unie willen tussen Polen en Oekraïne. Dat is minder krankzinnig dan het lijkt.
Nog altijd is de veiligheidsdoctrine van de Poolse intellectueel Jerzy Giedroyc (1906-2000) relevant, uit de jaren zeventig, die stelt dat Polen alles moet doen om zijn oosterburen onafhankelijk, stabiel en democratisch (sic) te houden om zijn eigen veiligheid te garanderen.
Een Pools-Oekraïense Unie beschermt Polen en kan Oekraïne helpen lid te worden van de EU zonder eindeloos in de wachtkamer te zitten, betoogt de Slowaak Dalibor Rohac in Foreign Policy – precies zoals Oost-Duitsland dankzij de Duitse eenwording meteen na de val van de Muur lid werd. Waarschijnlijk vinden West-Europese landen het idee van zo’n enorme Poolse staat maar niks. Dat verstoort het machtsevenwicht in Europa. Maar in een groot, herenigd Duitsland zag óók niemand wat, in 1989. Toch gebeurde het.
Op het moment dat dingen gaan schuiven, moeten we ons in de geschiedenis verdiepen van landen in en dicht bij de draaikolk. En in hun trauma’s. Bij Rusland hebben we dat verzuimd. Als we niet wéér voor verrassingen willen komen te staan, en de vingers aan de knoppen willen houden in Europa, moeten we wakker blijven. En bij Polen beter opletten.
Het is altijd de vraag hoe serieus en realistisch dit soort analyses zijn. Polen en Oekraïne zijn ook niet altijd even goede bondgenoten geweest. Maar het is wel interessant hoe er gedacht wordt In Oost-Europa. Of liever gezegd, hoe West-Europa lange tijd heeft onderschat hoe zeer men erop gebrand is een nieuwe Russische imperialistische bezetting te voorkomen.
"When I am weaker than you I ask you for freedom because that is according to your principles; when I am stronger than you I take away your freedom because that is according to my principles"- Frank Herbert