teacup schreef op donderdag 6 maart 2025 @ 22:44:
(Zat je post te wijzigen, ik modereer te veel

, is nu gecorrigeerd).
Op twee punten haak ik even aan, omdat ik die zelf herken.
[...]
Dit heb ik persoonlijk, en velen met mij in dit forum, inmiddels wel onderkend. De onverschilligheid discrimineert niet. Europese regeringsleiders nemen de mogelijkheid van NAVO echter nog steeds mee in hun publieke communicatie. Dit vind ik lastig te interpreteren. Mogelijk zijn ze nog aan het adapteren aan de nieuwe werkelijkheid, en gaat dit dus echt zo traag als we kunnen vaststellen.
Hopelijk is er een andere werkelijkheid en wordt achter de schermen met de worst case scenario's gewerkt. Deze scenario's benoem ik maar even als niet functionerende US services in de NAVO context. De EU moet zich hierbij laven aan de probleemoplossingsgerichtheid die Oekraïne ten toon heeft gespreid. Dit land kan ons het nodige keren hoe we woekerend met resources weerstand kunnen gaan bieden.
Los van de tekortkomingen heb ik er wel nog wel vertrouwen in dat we in die militaire uitdaging nog wel een fighting change hebben. We moet dan wel onconventioneel durven denken. Als we de urgentie maar kunnen omarmen.
Over de politieke weerbaarheid maak ik mij meer zorgen. In dit forum hebben wij ons al enkele jaren ondergedompeld. Zij het schetsmatig. Bij het begrip autoritarisme moet ik zelf nog goed thuiskomen. Hoe moet dat gaan bij burgers die zich hierin niet verdiepen? En hoe groot is het percentage politici die een fatsoenlijke politicologie achtergrond hebben en het begrip en haar gevaren kennen? Overheden zouden er verstandig aan doen hun burgers te harnassen.
Ik heb lang gedacht dat grootte een veiligheid zou bieden tegen populisme. De sociale media hebben het mogelijk gemaakt om om zelfs een body als de VS om te turnen. En natuurlijk heeft daarin de rijkste klasse een dirigentenrol, achter de schermen. Trump is hun champion van de dag. Niet meer en niet minder. Ontevredenheid als medium.
Nu ben ik nog steeds een voorstander van een Verenigd Europa. Tegen het lemmingeneffect van sociale media zal het alleen niet helpen. Gek genoeg lijkt de Europese gefragmenteerdheid hierin een soort van veiligheid te bieden. Europa plays hard to get. Maar de druk is groot.
[...]
We trachten dit te volgen in
Effecten Rusland-Oekraïne oorlog op Afrika te volgen. Rusland is al flink in Afrika aan het investeren. VS tracht alert geworden mee te doen (Rwanda...). EU heeft met haar oud kolonisatoren een historische achterstand. Hiernaast is EU niet bedraad in het uitoefenen van machtspolitiek. Dat de VS en Rusland dat wel hebben behoeft geen toelichting. Maar vergeet China niet. China heeft ook een behoorlijke footprint in Afrika. EU kan achter aansluiten en moet het kunstje weer opnieuw leren om in Afrika betekenisvol te zijn. Haar grondstoffenafhankelijkheid kan de EU misschien een periode ondervangen met handelsnetwerken. EU heeft veel te bieden. De grondstoffenwedloop zal in intensiteit gaan toenemen. EU zal hiervoor dus haar strategie hiervoor moeten ontwikkelen.
Op langere termijn is dit de structurele kwetsbaarheid van de EU. Maar nu eerst maar de aandacht naar de dubbele crisis van politieke en militaire kwetsbaarheid.
Wat heel erg opvalt is iets wat ik vanuit werkzaamheden bij aanwezigheid in de VS ter plaatse heb opgemerkt, er is sprake van een verstoring in processen van verwerking van gegevens en observaties binnen het publieke debat juist vanuit iets wat heel erg geworteld is in hoe onze hersenen werken, maar ook hoe we als entiteit van groep en individu als component daarvan in elkaar zitten.
In termen van netwerk theorie, het probleem van asynchronous bursts en de inertie van bubbles of agency. Het raakt ook op bijzondere wijze aan onze informatie ecosystemen van tegenwoordig (als is versus internet cutoff).
Meer eenvoudig gesteld, het is juist een probleem bij het collectieve proces van bewustwording (en in parallel dat van fasen van rouw) dat er outliers zijn die voor lopen op de curve ten aanzien van kennisbasis van voor a) het internet en b) de consolidatie van status quo narratief selectie dynamiek in het media landschap, versus anderen die op de curve volgen maar met een partiële dan wel in termen van toegang beperkte kennisbasis.
Online staat een hoop minder dan op papier. Niet enkel in termen van data, maar ook voor inzichten, evidence data, alsmede analyse.
Dat asynchrone proces van bewustwording lijdt structureel onder stressors die juist daarbij optreden. En het echt zure is dat onze reflex in deze vrij laagdrempelig die van verlagen van complexiteit is, terwijl de aanwezige uitdagingen juist daar in geworteld zijn én er sprake is van stevige en inmiddels georganiseerde focus in subversie op het activeren van predisposities waarbij afwijzen van complexiteit prioriteit krijgt.
Wat hier in hoge dan wel toenemende mate onderkend wordt is een uitzondering in de ontwikkeling van de dynamiek. In hoeverre dat als lijn doorzet is volledig afhankelijk van het functioneren als signaalmechanismen door de outliers / gebruikers van hier naar buiten toe. Ik heb het wel eens opgemerkt, we onderschatten hoe kritiek dat als mechanisme is voor de koers van samenleving, politieke economie en uiteindelijk ook politiek. En dus die politieke weerbaarheid. Het is wie je kent, en wie die persoon kent, en noopolitik kan ook als schild en gereedschap ingezet worden.
Ik zou niet spreken van meer dan een werkelijkheid. Er ligt wel een aspect van zichtbaarheid, daar moet ik echter wel bij opmerken dat dit iets is wat in hoge mate afhankelijk dan wel resultaat is van gedrag binnen en van het media debat.
De militaire dynamiek is niet het topic van prioriteit. We hebben de basis, de kennis, de kunde, de middelen. Dit is heel bruut gezegd proces management. Met een enorme valstrik, want er is geen voorbereiden op een vorige of huidige oorlog. Enkel de volgende. Die militaire dynamiek is daar één component van, en wederom niet eens de primaire. Ja, vanuit de ontwikkelingslijnen, predisposities en afhankelijkheden van autoritarisme ligt hier een hoge waarschijnlijkheid van uiteindelijke conflagratie indien niet ingezet wordt op het onderuit halen van die lijn. Maar afschrikking is daarbij niet het meest effectieve middel bij dit domein.
Laat ik dit zeggen, we hebben in bepalende zin een probleem van ecosysteem en infrastructuur bij wat ons denken vormt. Dit ligt uitermate gevoelig, zeker in West-Europa, waar individualisme als concept volledig vervormd is geworden onder invloed van ideologische stromingen. Hier liggen ook complicaties vanuit reeds aanwezige politieke stoorzonders en mechanismen van subversie, ironisch maar voorspelbaar genoeg (dit werd twaalf jaar geleden al in de topics hier uitgewerkt, tot groot affront van velen) door politieke clusters - rechts/conservatieve clusters, op hun beurt gecompromitteerd in denken vanuit - nota bene - ideologie.
Schaal biedt geen weerbaarheid. Complexiteit en diversiteit wel. Maar er ligt een uitdaging van systemische en morele aard ten aanzien van het primaire mechanisme van deze oorlog, het mechanisme wat nota bene de inzet er van is. It's a war of the mind and for the mind.
Ecosystemen, infrastructuur, bestel, informatie, validatie, filters, buffers, denken.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.