Leon Zwiers schreef op woensdag 7 oktober 2020 @ 15:17:
[...]
We hebben bedden en waarschijnlijk inmiddels ook apparatuur zat, zeker als de UMC's opschalen wat nu eenmaal enorme fabrieken zijn. Maar er is gewoon geen personeel.
Probleem 1: Nog redelijk gesloopt van de 1e golf, zijn zat mensen overspannen of anderzijds langdurig ziek geworden
Probleem 2: Geschoffeerd door politiek en samenleving, dus de bereidwilligheid om nog een keer zo diep te gaan is er niet meer. Zeker ook nu die bonus er nog steeds niet is, er steeds meer agressie jegens ons komt en die debielen die alles wat ons overkomen is maar bagetalliseren.
Probleem 3: Ook wij krijgen snotneuzen en zullen getest moeten worden. Er is al redelijk veel uitval vanwege testdagen. En ook bij ons steeds meer collega's dus daadwerkelijk besmet die je 10 dagen kwijtbent.
Probleem 4: Er was al een tekort aan personeel, en dat is alleen maar erger geworden.
Daaraan toegevoegd zie je dat dit probleem niet alleen op de IC's speelt, ook op de afdelings COVID-19 zorg. In veel centra wordt hierbij gewerkt met vrijwilligerspoules. Vrijwilligers niet als in de zin van zij werken hier voor spek en bonen. Nee, vrijwilligers als in medisch personeel dat zich in wil zetten op deze afdelingen. Waarbij het maar al te moeizaam blijkt om het personeel hiervoor te werven. Zelfs in centra met grote aantallen medewerkers is de bereidwillendheid gewoonweg laag.
En een belangrijke reden daartoe is dat inderdaad het zorgpersoneel zich slecht gehoord voelt, maar het zorgpersoneel ook niet gek is. Wij zien hoe een deel van de bevolking het verkloot. Wij horen hoe dat patiënten, of zij nu COVID hebben of niet, risicovolle situaties toch gewoon op blijven zoeken. De goodwill om hier bovenop te springen is voor velen gewoon weg.
De in rapporten eerder genoemde aantallen van 1700 IC bedden en 1300 klinische bedden waarmee de reguliere zorg ontzien wordt, ik heb hier sterk mijn twijfels bij of dat dit in de praktijk haalbaar is. Met name voor wat betreft die IC capaciteit vermoed ik dat, afgaande van de sfeer op de werkvloer op dit moment, Nederland in hun handen mag klappen indien de helft gehaald wordt. Ook voor wat betreft het aantal klinische patiënten anderszins is op een gegeven moment de rek er gewoon uit. Er is geen behoefte om hele ziekenhuizen om te toveren tot COVID huizen. De insteek in vele centra is op dit moment gewoonweg de reguliere zorg zoveel mogelijk doorgang te laten vinden. Ditzelfde sentiment leeft ook op de werkvloer. Dus op een gegeven moment houd het dan gewoon op indien de aantallen blijven komen.
Het LCPS is inderdaad weer actief. Maar vanuit het LCPS, onder monde van Ernst Kuipers, wordt dan ook al publiekelijk aangeven dat meer maatregelen noodzakelijk lijkt indien de huidige tendens niet veranderd.
Spreiding tussen ziekenhuizen is in de praktijk vaak.... uiterst moeizaam. En dat is nog redelijk zacht uitgedrukt. Het probleem is dat iedereen redelijk eigen baas is. En gezien de urgentie van de situatie is er wel enige coulance, maar je merkt als centrum toch echt wel dat zodra jij vanuit bestuurlijke macht besluit om hierin haantje de voorste te willen zijn, je personeel je terug begint te fluiten. Want het personeel is uiteindelijk degene die het op kan knappen. Daarnaast heb je te denken aan de reguliere zorg die je door wilt laten gaan. Je hebt als ziekenhuis tenslotte ook gewoon je brood te verdienen, hoe cru het ook klinkt. Op COVID-19 alleen, kun je niet leven.
Dus al de mooie praat over overplaatsing zus en zo, in de praktijk zal daar de nodige moeite aan vooraf gegaan zijn.