Zondag 2 november begon vroeg. Om 04:00 de wekker, en 04:45 de deur uit om vanuit het hotel bij Columbus Circle (dicht bij de finish) te lopen richting Times Square om de bus te pakken van 05:30 naar de start locatie van de New York City marathon 2025.
De hele stad bruiste al, honderden mensen in de rij om met de bussen naar de start village te gaan. De Verrazano brug sluit rond 07:00 voor het al verkeer en wordt het domein van de hardlopers. We komen op tijd aan en sluiten aan in de rij van de security checkpoints om daarna plaats te nemen in het stro in het starters dorp. Om ons heen de sluipschutters op de daken, de grote vrachtwagens die de wegen afsluiten, hekken en betonblokken. De 1700 toiletten waren niets meer dan een open poepbak zonder water. Rook niet fris, was niet fris, maar 50,000 lopers die uren moeten wachten moeten nu eenmaal ergens naar het toilet. Tip: neem nat wc papier mee en hand alcohol.
Op basis van de verwachte eindtijd krijg je een start wave en corral toegedeeld. Ik zat in wave 2 corral F oranje. Met oranje bofte ik want de oranje kleur mocht op het bovendek van de brug lopen met zicht op de skyline van Manhattan. De andere kleuren liepen aan de andere kant of op het onderste dek van de brug.
Vanuit het startdorp ga je 40 minuten voor de start naar je startvak. Daar staan nog enkele toiletten en bakken waar je je oude warme kleding kan doneren. Dit startvak sluit 15 minuten voordat je naar de brug wordt geloodst. Veel teleurgestelde lopers gezien die dat niet doorhadden en daardoor een wave later mochten starten.
Op dit moment ben je al bijna 6 uur wakker, al 6000 stappen gelopen, en dan moet de marathon nog beginnen.
Rond 09:30 was het zover en liepen we naar de brug. Boven ons vlogen de helicopters van de New Yorkse politie in formatie, de televisie helicopters en langs de lijn stonden de soldaten van het fort op Staten Island.
Op de brug sta je wat ongewenst totdat het Amerikaanse volkslied wordt gezongen, en iedereen helemaal hyped er klaar voor is. Vlak naast ons werden de kanonnen afgestoken, een mega knal, rook en “New York New York” werd ingestart. De loop is begonnen en we rennen de brug op!
Anderhalve kilometer later ben je midden op de brug. In die anderhalve kilometer bergop zie je de eerste lopers al gaan wandelen…
Bergaf is makkelijker. Ik probeer het tempo rond 05:10 te houden, hartslag onder de lactaat drempel, ik weet dat ik dat lang vol kan houden. De laatste maand had ik in Amsterdam en Breda bij de halve marathons geëxperimenteerd welk tempo ik kan lopen. Voor New York had ik als plan: steady tot en met de Queensboro bridge, en daarna niet verslappen tot het einde. Die brug is bergop van begin tot eind, lang, erg lang, en net over de helft, op mijl 15. Na die brug kom je Manhattan op en loop je 2nd avenue af richting de Bronx.
Trotse vrouw @De Bij moedigt mij aan
De sfeer langs de lijn is zoals Rotterdam, maar dan XL. Uitbundig, extravert, veel live muziek, veel over-enthousiaste Amerikanen. Een en al feest. Veel unieke borden langs de route, men steekt veel moeite in creativiteit. “You run better than our government” “If you need help finishing, call me”, enzovoort. Top.
De eerste helft vliegt voorbij. Bij 15 kilometers kijk ik op de tijd en zie dat mijn vrienden vertrekken. Zij zijn in wave 4 ingedeeld en starten ruim een uur en 10 minuten later.
Elke mijl kan je Gatorade en water pakken, twee stations met onbeperkt Maurten gels, verzorging was fantastisch. Na de finish een goodie pack met water, sportdrank, appel, Maurten reep, een warme poncho, alles voor een snel en goed herstel.
Als voeding had ik alles al bij me. In de Lululemon lined pace breaker broekjes past het makkelijk, 8 gels bij me, elke 5 kilometer eentje. Voor de start de eerste al genomen. En langs de lijn stond familie en vrienden met een flesje Maurten sportman. In eerdere marathons was ik veel vocht verloren (8.5 kilo zweet, 4 liter bijgedronken), deze keer meer gedronken tijdens de rit en geen enkele keer spierkramp of ellende gehad.
Daardoor ook heel consistent tempo kunnen lopen, 05:10 min/km en dat liep richting 05:15 naar het einde.
Als je de Bronx uitkomt ren je over 5th avenue terug naar Manhattan. Je ziet de weg omhoog lopen, één grote zee aan lopers voor je, em 5th Av is heel erg lang. Dat vond ik het zwaarste moment van de loop. De eindeloze weg, bergop lopend. Na 5th Av loop je Central Park in om via 60th en Columbus Circle te eindigen in Central Park. Die eindkilometers vliegen voorbij. Zoveel publiek, zoals langs de gehele route, zoveel positiviteit, het is aftellen die laatste 2 mijl.
We hadden een chauffeur geregeld om de vrouw, kinderen, rond te rijden, waardoor ze mij op 4 momenten tijdens de marathon aan hebben kunnen moedigen. Vrienden hebben met de metro rondgereisd maar dat is wat moeilijker om buiten Manhattan te komen en aan te moedigen, door de drukte en door de tijd die je verliest met overstappen. Publiek is heel netjes, als je vooraan wilt staan is het melden dat jouw loper bijna voorbij komt genoeg om ruimte te maken. Zo heb ik enorm genoten om de kinderen deel uit te laten maken van deze geweldige ervaring. Ze kregen er speciaal vrij van school voor, en hebben van dichtbij mee kunnen maken wat het is om een marathon in een grote stad, te beleven. De medaille betekend zoveel meer daardoor.
In het startdorp had ik geen bereik op de mobiele telefoon, pas na de start kwamen de berichten door, zowel op mijn Europese als Amerikaanse sim. Mijn vrouw stuurde berichtjes naar mijn horloge waar ze stond (hoek van X street en Y Avenue) en welke kant van de weg, en ik kon lekker doorrennen zonder dat ik het publiek hoefde te scannen waar ze precies waren.
Meer dan bij andere marathons lopen, wandelen, lopers deze marathon. Er zijn groepjes die naast elkaar rennen, er zijn veel disabled lopers met een ploeg van begeleiders, er is dus wat zig-zag nodig om hier omheen te gaan. Zelfs ‘s avonds, toen we uit het steakhouse kwamen en richting Columbus Circle terugliepen, kwamen er nog lopers over de finish. In het donker, nog steeds met luide aanmoedigingen langs de hekken.
Na de finish loop je nog enkele kilometers door de route van finish, naar goodie bag, naar poncho, foto muren, herstel zones, family reünie zones, en dan door de mensenmassa naar het hotel. Met medaille overal applaus en felicitaties. In het hotel was een groot feest georganiseerd door een bekend biermerk, heerlijk eten en drinken, en een grote bel om te luidden bij binnenkomst, waarna honderden aanwezigen joelden en applaudisseerden voor elke medaille winnaar. Echt Amerikaans, heerlijk genoten van alle positiviteit van het elkaar aanmoedigen en vieren van de prestatie van de dag. Dat is nog wat anders dan zuurpruimen die je elders treft en over hun eigen PR gaan vertellen.
‘S avonds de stad nog ingegaan, met de familie en vrienden heerlijk ons weekend New York afgesloten, om vervolgens de wekker om 05:00 te hebben om weer richting luchthaven te gaan. Nog vol energie, trots, voldoening op weg naar huis. In het vliegtuig de New York Times open geslagen, en daar staan onze namen geprint. Mooie herinnering aan een geweldig weekend.
Op naar de volgende major, Tokyo, maart 2026.
Members only:
Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers.
Inloggen