Ik luisterde vandaag naar een heerlijke aflevering van De Pacer waarin Pim Bijl een debriefing geeft van zijn succesvolle 2:18:30 Amsterdam marathon.
Dat deed me besluiten nog een debriefing van mijn Antwerpen marathon te geven.
Nog een laatste keer nagenieten en voor mezelf handig om volgend jaar te herlezen hoe ik bepaalde dingen aangepakt heb.
Eerst nog vermelden dat mijn marathonprogressie niet lineair was.  Voor elke geslaagde marathon was er wel een minder geslaagde of zelfs mislukte. 
Zo was er Brugge 2022, waar ik tot km 15 aan 3uur pace liep, maar nadien was elke 5km split trager dan de vorige en moest  ik de laatste 10km meerdere keren wandelen. 
Of Berlijn 2023, waarbij ik na 25km het 3uur tempo niet meer kon volhouden, al was het toch nog een PR met 3:03.  Vorig jaar liep ik in Amsterdam 2:59:37, maar het is niet dat ik toen de code gekraakt had. 
Want dit voorjaar liep ik in Gent tot 28km op 3 uurschema, maar de laatste 10km zakte ik volledig door het ijs en was het strompelen tot aan de finish.
Dat maakt het des te mooier dat het zondag in Antwerpen wel lukte.
Achteraf gezien denk ik dat ik een superdag had.
Ik had geen polsbandje met 5km splits zoals bij de vorige marathons, maar ik wist uit het hoofd dat voor sub3 21:15 op 5km en 42:30 goede splits waren.
Dus toen ik op 10km zag dat de split 41:15 was, dacht ik ok, we zitten er net iets onder. Niet beseffend op dat moment dat ik er niet 15 seconden, maar 75 seconden onder zat. Het was niet 42:15 maar 41:15.  Dat is een split voor 2:55, dus veel te hard.  Halverwege kwamen we door rond de 1:27:50, toen besefte ik dat de eerste helft hard gegaan was. 
Een eerste helft in dat tempo, voor iemand met een halve-marathon PR van 1:26:30, is normaal gezien fataal. Maar ik moet een begenadigde dag gehad hebben, want ik voelde me goed halfweg. 
En tussen km 20 en 30 begon ik te dromen "
I'm not gonna break the 3 hour barrier, I'm gonna bury it " was toen mijn mantra.
Misschien kennen andere hardlopers dat ook, dat moment in de marathon waarop je begint te dromen dit je dag wordt (meestal vóór de 30km, wanneer de realiteit niet meer te ontkennen valt).
Dat doet me denken aan Tom Dumoulin, die in het begin van de marathon dacht - f*ck it, ik voel me goed, ik loop gewoon met de 2:20 groep mee samen met de snelste vrouwen, terwijl hij wist dat dat tempo te hoog gegrepen was: 
https://www.indeleiderstr...ed-dat-kun-je-wel-stellen
Dat noem ik vanaf nu een Tom Dumoulinmoment in de marathon, dat moment waarop je overmoedig wordt.
(Er is ook zoiets als een Tom Dumoulinmoment in het fietsen, maar daar zullen we het nu maar niet over hebben 

 ).
Enfin, ik had mijn Tom Dumoulinmoment tussen km 20 en 30. Ik kon tot 30km de pacer volgen, die tussen 20 en 30 km begon te vertragen van 4:08 de eerste helft naar een verstandigere 4:15/km.  Al kon ik dat op dat moment niet betrouwbaar volgen, want de afstand op mijn horloge begon meer en meer af te wijken van de kilometerborden.  Op Garmin was de totale afstand 42,96 km.
Achteraf kijkend naar de tussentijden ging de 10km tussen 30km en 40km in iets meer dan 44 minuten, dus ik liep trager dan de 4:18-4:19 die mijn horloge toonde, eerder 4:24/km. Die 10km waren afzien en elke km aftellen, eerst tot 35km, en dan tot 38km. Maar het was grotendeels een waas, gewoon proberen om met vermoeide benen de snelheid vast te houden. Om maar te zeggen, op een bepaald moment wist ik niet meer ik of het km 34 of km 37 was.  Gelukkig zag ik toen op mijn horloge dat het voorbij 37km was.
Ook typisch: je vraagt je altijd af of het niet harder had gekund. De laatste 200m perste ik er een goede eindsprint uit.  En dan denk je, als ik 500 meter vroeger was beginnen sprinten, was misschien 2:58 mogelijk geweest ipv 2:59:07. Maar eerlijk, als ik eraan terugdenk hoe ik na de aankomst bijna ineenzakte, dan denk ik dat het niet harder kon. 
 
Antwerpen bleek een verrassend snel parcours. Ik loop alleen vlakke marathons, en Antwerpen is zelfs vlakker dan Berlijn, er is werkelijk geen enkele helling. Wel zijn er twee stroken met kasseien, en omdat je twee keer bijna dezelfde lus loopt heb je 4 keer kasseien.  Maar daar had ik weinig last van. 
Voor de toeschouwers is Antwerpen minder evident dan grote steden, mijn familie was te laat op het 10kmpunt omdat de enige tram vertraging had. Op 25km en bij de aankomst raakten ze wel op tijd. Er zijn veel bochten wat zeker de eerste helft (achteraan een grote groep) vaak leidde tot vertraging in de bochten. En in een groep is het onmogelijk om de kortste lijnen te lopen. 
Het weer was geweldig, 9 graden bij de start en de ganse race bewolkt, voor iemand die snel oververhit zijn dat ideale omstandigheden.  Bij weer zoals in Berlijn (meer dan 20 graden en zonnig) had ik  5 minuten trager gelopen.
Koolhydraten stapelen.
Vrijdag al een beetje. Zaterdag in de voormiddag een lange wandeling in Antwerpen met mevrouw Hartloper, de namiddag ging ze shoppen met de kinderen en was het voor mij rusten.  's Middags een wit broodje tonijn met huisgemaakte limonade, namiddag tussendoortje met sportdrank en eierkoeken,  's avonds uiteraard pasta opnieuw met limonade, voorafgegaan door een mocktail. Ook bij het ontbijt was er een fles sportdrank ingegaan.
Zaterdag dus flink gestapeld, iets wat vreemd voelde omdat ik in het dagelijks leven snelle suikers vermijd om gezondheidsredenen.  Zondagochtend drink mix 320 caf van Maurten naar binnen gewerkt (84 gram KH !), samen met een kopje espresso en 4 eierkoeken van bij de AH.  Nadien nog een halve fles sportdrank en 15 minuten voor de start nog een Maurten 100. Op 6 km een Maurten 160, op 10km miste ik mijn supporters en dronk ik iets verder enkele slokken sportdrank aan de bevoorrading. Op 16 km weer een Maurten 160, op 20 een paar slokken sportdrank bij de bevoorrading. Op 25km Aquarius sportdrank gekregen van de familie, waarvan ik maar 4 slokken binnenkreeg.  Na 30km nog een Overstims cafeïne gel (half) opgegeten, en vanaf dan beperkt water of sportdrank bij de bevoorradingen.
Dus de eerste 2 uur < 50 gram KH ingenomen, het laatste uur nog minder. Da's een stuk minder dan wat aanbevolen wordt. Maar voor mij was het genoeg, ik vermoed omdat ik de zaterdag en ook bij het ontbijt extra veel koolhydraten genomen had. 
Na de wedstrijd had ik het gehad met de marathon, ik had het laatste uur heel hard afgezien. Waarom doe ik dit, ik heb nu 2 keer sub-3 gelopen, ik heb voor mezelf bewezen dat de eerste keer geen toevalstreffer was, ik ben er nu wel klaar mee, dit is echt niet leuk ...
Intussen zijn we een paar dagen verder en ligt de pijn niet meer vers in het geheugen.  
Planning voor volgend jaar: in het voorjaar géén marathon, maar wel veel loopplezier met een stuk of 4-5 kortere wedstrijden.  In het najaar een marathon met als doel sub-3, mogelijk Berlijn. 
Fun fact als afsluiter.
In 2024 liep ik 2:59:37 als PR.
In september wisten mijn kinderen me te vertellen dat Harry Styles sneller gelopen had : 2:59:13.
Maar ik ben nu weer 6 seconden sneller dan Harry Styles; dat was scoren bij de kinderen.
                                                
[
                        Voor 22% gewijzigd door
                                                     Hartloper                                                 op 25-10-2025 20:05
                                            ]