Gisteren de 10K Airborne Freedom Run gelopen (en tevens mijn veertigste activiteit op Strava)! Mijn tijd was 01:06:47 met dus een pace van 6:43 min/km. Wederom heb ik veel sneller gerend dan gepland. De bedoeling was dat ik er 07:30-07:45 min/km over zou doen. Stiekem wel trots op mezelf, maar ook wel teleurgesteld.
De afgelopen week stond vooral in het teken van herstel. De bedoeling was dat ik nog een of twee easy jogs zou doen, maar mijn linkervoet was pas zaterdag (eergisteren) pijnvrij. Mijn linkerknie leek ook niet helemaal te zijn hersteld aangezien het geknield zitten wel lichtelijk pijnlijk is (schuin achter bij de hamstring) en het voelt alsof mijn knie op elk moment kan ontploffen (niet opgezwollen). Mijn benen voelden vrij uitgerust, maar tegelijkertijd zwaar. Alsof ik met extra gewichten aan het lopen was. Zodoende zaterdag toen mijn linkervoet pijnvrij was maar rustig 4,24K gerend op een gemiddeld tempo van 8:45min/km met 2x20s strides aan het einde. Wat mij opviel was dat mijn hartslag vrij snel steeg ondanks dat ik, zelfs voor mijn doen, vrij rustig liep. Mijn gemiddelde BPM was 144. Ik ben hierbij zeker negen tot tien keer rustig gaan lopen zodra mijn hartslag de 160 BPM voorbij ging. Wat wel fijn was, was dat mijn benen een stuk lichter voelden en dit gevoel ook bleef.
Lekker vroeg gaan slapen en de volgende dag heb ik om tien uur heb ik ontbeten met drie gebakken eitjes in olijfolie met drie sneetjes brood en twee puntjes 'la vache qui rit'. Om elf uur heb ik ook nog twee bananen gegeten en dat was het dan qua eten.
De Airborne Freedom Run was ook weer de eerste loop waarbij ik met een vriend zou lopen sinds de Bruggenloop vorig jaar. Mijn vriend had het voornemen om de 10K binnen 50 minuten te doen, dus ik wist al dat we elkaar alleen zouden zien bij de start en finish.
Mijn plan was om de eerste drie kilometer op 8:00/km te lopen, de tweede drie kilometer op 7:45/km, de volgende twee kilometer op 7:35/km en de laatste twee kilometer op 7:25/km. Ik wilde niet all out gaan omdat ik geen zin had om de Dam tot Dam aan mij voorbij te laten gaan wegens blessures. Vooral aangezien mijn knie al lichtelijk geïrriteerd was/is.
Nou, net zoals bij de 30K Veluwse Trailrun ging ook bij deze run het plan volledig overboord. Ik vond het lastig om in de menigte af te remmen. Het lijkt wel alsof ik automatisch sneller ga lopen als ik de hele tijd wordt ingehaald. Pas toen ik redelijk alleen begon te lopen kon ik ietwat vertragen maar niet zo veel als dat ik wilde.
De gehele 10K ook niks gegeten of gedronken. Dat eerste was niet echt een probleem, maar dat laatste wel. Ik had een drinkbeker mee, maar ik besefte me tijdens de loop dat dat echt niet praktisch is aangezien ik dan zou moeten lopen om fatsoenlijk water te kunnen drinken. Zodoende maar gewoon met een volle drinkfles in de ene hand en een telefoon in de andere hand de gehele run gelopen. Ik heb een paar dagen terug zo'n 'speciale' rugzak aangeschaft voor bij het hardlopen, met het oog dat die alleen nodig zou zijn bij de langere lopen. Daar ben ik ook al van teruggekomen.
Tot de zevende kilometer ging alles wel prima en leek het ook vrij snel te gaan. Toen ik echter veel meer inspanning moest leveren leek het alsof die laatste kilometers eindeloos duurden. Ik betrapte me er zelf ook op dat ik een paar keer met een gebogen hoofd aan het rennen was en zodoende gelijk gecorrigeerd. Vanaf de achtste kilometer begon het hijgen ook langzaam maar zeker, maar ik controleerde dit door via mijn neus in te blijven ademen en via mijn mond uit te blijven ademen, wat wel goed werkte.
Uiteindelijk de laatste kilometer met een 'sprint' afgerond waarbij mijn hartslag piekte op 197bpm. Na twee minuten wandelen was dit alweer 160 en later in de avond was het alweer 75-85bpm. Dit laatste was een stuk lager dan vorige week bij de 30K, waarbij mijn hartslag toch echt wel in de avond rond de 90-100bpm zat.
Na een paar minuten wandelen even stil gaan staan om een foto te schieten en wat te drinken. Toen ik na vijf minutes weer ging lopen voelde ik toch wel dat de binnenkant van mijn linkervoet redelijk pijnlijk was. Dit trok wel weer weg na een paar minuten wandelen.
Vandaag wakker geworden zonder pijntjes en ook mijn linkervoet mankeert weinig aan. De benen zijn niet stijf maar wel zwaar. De enige pijn die ik heb is spierpijn in mijn onderrug/abdomen. Dit was ook vorige week de plek die het meest pijn deed. Ik ga vanaf deze week ook oefenen met stretchen, wellicht dat dat werkt met herstel.
Ik heb wel twee vragen waar ik met jullie gedachten over zou willen uitwisselen.
Mijn eerste vraag is of het normaal is dat ik heel snel spring naar zulke hoge hartslagen zoals in de afbeelding hierboven, maar deze ook op een langer traject kan volhouden? Bij de 30K bleef mijn hartslag vanaf de tweede kilometer ook 170+ bpm, met een tempo van rond de 8:00/km. Uiteindelijk eindigde ik daar op hetzelfde tempo met een bpm van 183.
Mijn tweede vraag is hoe ik vooral dat hardlopen op een lage hartslag kan trainen? Ik merk tot nu toe niet echt progressie in mijn runs, in die zin dat mijn hartslag op een bepaalde pace lager is dan twee maanden geleden. Zoals ik eerder al aangaf moet ik nog steeds bij een pace van 8:30-8:45/km een flink aantal keer lopen om in zone 2 te blijven. Dit varieert ook wel redelijkerwijs moet ik zeggen. Soms dien ik in een traject van 4km vier keer te wandelen om ervoor te zorgen dat mijn pace in zone 2 blijft, en soms is dat het dubbele. Persoonlijk vind ik dit wel vrij frustrerend. Aan de ene kant omdat je dan tijdens wedstrijden gaat 'experimenteren' met snelheden die je niet eerder hebt gelopen. Aan de andere kant heb je ook geen plan van aanpak meer, wat ik als beginnende loper en met mijn voorgeschiedenis ook niet heel prettig vind. Bij de Veluwse Trailrun kon ik de geplande pace niet behalen omdat ik dan het gevoel had dat ik ging lopen, wat tijdens de trainingen overduidelijk niet gebeurt. Hetzelfde had ik bij de Airborne Freedom Run, waarbij ik wederom het gevoel kreeg dat als ik 7:30/km zou lopen dat ik simpelweg zou wandelen. Dit terwijl ik dat tempo niet eens heb aangetikt bij mijn vorige runs.
Me? I'm dishonest, and a dishonest man you can always trust to be dishonest. Honestly. It's the honest ones you want to watch out for, because you can never predict when they're going to say something incredibly stupid.