Mijn eerste ultra, 2 dagen later. Wat een bijzondere donderdag heb ik gehad!
Mijn originele plan voor een Serious Request actie was een 24-uurs Backyard Ultra met de collega's. Maar het bleek moeilijk om dat qua logistiek en deelnemende collega's op te zetten in deze drukke periode voor de kerstvakantie. Dus wat doe je dan? Maak het kleiner, maak het concreet. Één werkdag: 8 uur. Wisselende rondes, startend vanaf het kantoor, waar ik steeds weer terug kom om te eten en drinken. Dat kan ik, op een of andere manier, voor elkaar krijgen in mijn eentje. Maar vind er dan een collega bij die wat sfeer wil maken met muziek op kantoor (en ook in zijn vrije tijd DJ is), een paar enthousiaste collega's die naar eigen kunnen mee willen lopen, en combineer dat met een bedrijf waar plezier een echte kernwaarde is, en je hebt een recept voor een unieke ervaring
Op de woensdag alvast wat voorbereid op kantoor. Een tafel in de hal geclaimd en die vol gelegd met bidons met sportdrank, gels, repen, winegums, zoute pinda's, bananen, ontbijtkoek, een paar donuts en een grote fles cola met bekertjes. Zoet, zout, koolhydraten, een lekkere mix. In de kleedkamer 2 paar hardloopschoenen, een muts, winddicht vest met capuchon, verlichting, handschoenen. Starttijden van de collega's afgestemd en een paar routes van ongeveer 10 kilometer op mijn Garmin gezet. Thuis hardloopkleding klaargelegd en aan het eind van de dag met een mix van zenuwen en enthousiasme de ogen dicht gedaan.
Een werkdag in beweging voor Metakids | Serious Request
Nadat ik om 7:00 uur mijn bed uit rolde heb ik een beschuitje met muisjes en een plak ontbijtkoek gegeten en een kop thee gedronken. Het voedingsplan voor de dag? Ieder uur op kantoor even wat vast voedsel eten en wat drinken, op de helft van iedere ronde een energy gel of reep.
Eenmaal de donderdagochtend drukte door op de snelweg was ik iets voor 8 uur op kantoor. De laatste dingen klaargezet, hardloopschoenen aan, nog even wat smalltalk met een paar collega's en om 8:10 was ik onderweg voor de eerste ronde. Korte tight, t-shirt, compressiekousen en de Adidas Prime X Strung aan mijn voeten. Qua temperatuur prima, af en toe een aardig windje en een buitje, maar goed te doen buiten! Omdat om 9:00 uur de eerste collega mee zou lopen, besloot ik met 10 kilometer in 50 minuten alvast een nette start te maken. Halverwege een energiereep genomen. Hartslag was zo vroeg misschien iets te hoog, maar omdat ik niet de hele dag met een borstband wilde lopen was dat enkel polsmeting. Wetende dat dat niet altijd even nauwkeurig is en ik natuurlijk ook vol adrenaline zat, besloot ik op gevoel dat het prima was.
Bij aankomst op kantoor na die eerste ronde werd ik al direct verrast door de massale aanwezigheid van collega's in de hal. Met applaus en aanmoedigingen verwelkomd. Daar krijg je energie van! Eigenlijk had ik een bathroom-break in gedachten, maar met alle collega's daar... besloten om even snel wat te drinken en een gel mee te pakken voor onderweg. Route gestart op de Garmin en we gingen met zijn 2'en de deur weer uit.
We hadden vooraf afgestemd dat het maximaal 10 kilometer zou zijn. Tempo ergens rond de 5:30/km. Hij was begin dit jaar gestopt met roken en had vanaf januari het hardlopen langzaam opgebouwd tot een halve marathon die hij in oktober in 2 uur had voltooid. Aan het begin van de ronde gaf hij aan dat het hardlopen hem sinds die halve wel wat zwaarder viel. Maar vol enthousiasme liep hij mee. Onderweg gezellig gekeuveld, al moest ik hem na 8 kilometer een beetje op sleeptouw nemen omdat de wind wat meer op was komen zetten. On the fly een aanpassing gedaan aan de route om de wind in de rug te krijgen, tussen de gebouwen op het industrieterrein de wind wat ontwijken, en voor de trap van ons kantoorpand stonden we op 9,8 km met een gemiddeld tempo van 5:34/km. Inclusief de trappen op en naar boven zaten we inmiddels als team op 30 kilometer en had ik er bijna een halve marathon op zitten.
Tussen 10 en 11 was ik weer even op mijzelf aangewezen. Nadat ik weer een beetje had gegeten en gedronken nu dan toch even naar het toilet. Soepel weer de deur uit, het wat rustiger samenlopen voelde bijna als een herstelloopje. Nu weer ietsje vlotter doorgelopen en 11 kilometer afgevinkt in 4:54/km. Energiereepje onderweg. En weer terug op kantoor om, na weer een beetje gedronken en gegeten te hebben, met de volgende collega de deur uit te gaan.
De route die ik nu ingeladen had was een kant op waar ik niet eerder heb hardgelopen, maar waar ik vanuit het verleden wel enigzins de weg ken (al is er veel veranderd over de jaren). De collega waar ik deze ronde mee ging doen, 9,4 km, heeft een goede basisconditie maar had al een tijdje niet meer constant getraind. We liepen met 5:15/km redelijk door. Halverwege het rondje begon mijn maag te protesteren. Ai, vergeten om een gel of reep mee te nemen. Een paar kilometer iets minder comfortabel, en zelfs even een paar honderd meter gewandeld. Even rustig adem gehaald, en weer door. Eenmaal op kantoor de tijd genomen om wat extra te eten en drinken en de maag te kalmeren.
Buiten viel inmiddels een flinke bui. Muts op, jasje aan, en toch weer naar buiten, samen met een nieuwe collega. Poeh, koud! Geen idee of dat lag aan het feit dat mijn energiehuishouding even was verstoord door het missen van het eetmoment, het weer of het iets langere rustmoment, maar dit werd even een half uur om doorheen te bikkelen. Into the unknown, want in dit blok ging ik de marathonafstand voorbij. De collega waar ik nu mee liep had vooraf aangegeven dat ze een iets kleinere ronde wel mee kon doen. Kwam ook goed uit, want de DJ-collega had doorgegeven dat hij in de lunchpauze, van half 1 tot 1, een juichmoment wilde doen. Door de wind en regen met gemiddeld tempo van 5:45/km.
Om 12:35 waren we terug op kantoor: DJ-set in de hal erbij, vrolijke collega's, muziek en zelfs wat voorzichtig gedans. Even ontspannen, eten en drinken, wat kletsen met collega's en naar het toilet. Het natte t-shirt verruild voor een droog, wat warmer shirt met lange mouwen. Plannetje gesmeed met de laatste collega die mij ging vergezellen om naar het Rodetorenplein te lopen, waar het Glazen Huis nu staat. Leuk!
Rond 13:00 uur vertrokken we, op weg naar het centrum van Zwolle. Collega #4 had aangegeven om ambitieus mee te willen doen. Hij had nog nooit langer dan 2 uur hardgelopen, maar is wel fit als survival-runner. Zijn doel? In ieder geval 2 uur, maar als het kan 3 uur. Dus mogelijk samen door tot het einde.
De wind en regen was inmiddels wel iets afgenomen. Als er al regen was, was het heel licht, en omdat we een route door de binnenstad hadden was er weinig te merken van de wind. Bij het Glazen Huis een selfie-moment om te delen met de collega's, en door met die kilometers! Netjes aan het eetmoment halverwege de route gedacht, en toen we na iets meer dan een uur weer terug waren voelde ik me prima. Ik had mijn tweede wind gevonden!
Eten, drinken, en weer door. Nog iets minder dan 2 uur te gaan. In de ochtend had ik al een stuk langs het water gelopen, en collega #4 wist dat we daar nog iets verder konden gaan. De ronde zou dan 11 kilometer zijn. Prima, daar is het lekker lopen!
Waar de eerste ronde met collega #4 nog vol conversatie zat, vielen er in de tweede ronde wat langere momenten van rust, met een gezamenlijk doel om door te zetten. In een gelijke cadans, fysiek comfortabel in het oncomfortabele, stap voor stap. Eenmaal op de terugweg richting kantoor begonnen we te praten over hoe we het af gingen maken. Er zou nog iets meer dan een half uur zijn. Het plan was bedacht om nog een ronde van 6 kilometer te doen rond de plas... totdat we op voor mij bekend terrein kwamen en ik wist dat deze ronde toch wel wat langer zou worden dan verwacht. Ik had niet helemaal gerekend op 13 km. Inmiddels begonnen de benen ook steeds wat meer te zeuren, en keek ik op tegen de verschrikkelijke fietsbrughelling die onvermijdelijk was als we nog dat rondje om de plas wilden doen. Deze ronde ook aangepast zodat we een iets minder vervelend fietsviaduct door moesten, en toen kwam het industrieterrein in zicht. Wat nu?
De laatste paar honderd meter voordat we op kantoor zouden zijn werd een nieuw plan gesmeed. Die fietsbrug zou ik voor mijn gevoel echt niet meer over komen. Daarbij was ik ook bang dat als ik de trap naar kantoor op zou lopen, met al die kilometers in de benen, ik niet meer naar buiten zou willen gaan. Mijn collega had het fysiek ook niet makkelijk, maar wilde nog wel door. Gelukkig wist ik dat een rondje om 'ons' deel van het industrieterrein nagenoeg een kilometer is. Samen besloten we dan nog 3 rondjes te pakken. 3 keer rond, zodat ik 75 kilometer zou bereiken. Halverwege het 2e rondje nog een mooie uitspraak van mijn collega naar mij: 'Bespaar je de energie van het optillen van je arm, want van het kijken naar je horloge wordt het rondje niet korter'

. Na het 3e rondje nog even uitgelopen op de parkeerplaats en ja: 75 km!
Met moeite nog de trap omhoog, en joggend en vol ongeloof de deuren om 15:55 weer door waar we als helden ontvangen werden (en ik bijna tegen een pilaar op liep zo zag ik op een filmpje van dat moment

). Fist bumps, schouderklopjes, een knuffel en heel veel trots. Individueel 75 kilometer, als team 130, in 7u45. Waanzinnig.
De warme douche daarna was heerlijk, en eenmaal thuis was het (bijna) een dag als alle andere. In de avond was ik gewoon weer taxichauffeur voor de kids die naar sport moesten, en heb ik nog 6 keer de trap thuis op en af gelopen. Gelukkig komt de echte spierpijn pas 1 of 2 dagen later he
Dus ja, ik ben nu een ultra-runner. Dat had ik absoluut niet op de bingo-kaart staan voor dit jaar (of enig jaar verder). Maar voor dit doel, met dit enthousiasme en dit resultaat, in zo'n fijne (werk)omgeving, is het de inspanning meer dan waard.
Doneren voor Metakids en Serious Request kan overigens nog steeds. Het bedrag wordt tot 20.000 euro zelfs ver
driedubbeld door mijn werkgever! Check de actie
Hanzestrohm beweegt
Edit: bedankt voor de steun allen, mijn actie is de 1000 euro gepasseerd