Iedereen klaar voor een lang verhaal? Je bent gewaarschuwd! Het verslag van mijn raceweekend in New York is niet kort. Aan het eind, na de foto, vind je nog een TL;DR voor wie houdt van een goed verhaal. Lekker kort.
Toen ik mijn eerste marathon buiten Nederland liep, afgelopen mei in Kopenhagen, wist ik al dat het nog eens ging gebeuren dit jaar. Want ik was 1 van die gelukkigen die het niet verwacht had, maar wel de mazzel had dat 'ie ingeloot was. Ik mocht meedoen aan 1 van de
6 7 World Marathon Majors: de
TCS New York City Marathon!
Omdat Mrs. SkyR voor de klas staat, kon ze niet mee om mij aan te moedigen. Vond ze deels ook niet heel erg, want ik citeer: "New York lijkt me een veel te grote, veel te drukke, stinkstad." En daar kan ik haar ook niet helemaal ongelijk in geven. Want groot, druk en stank zijn wel 3 woorden die me bijgebleven zijn van een eerdere vakantie naar New York (in de tijd voordat ik met Mrs. SkyR samen was).
Het werd dus een solo-reis! Op vrijdag vertrekken vanaf Schiphol, op maandag weer terug. 4 dagen, 3 nachten. Vlucht geboekt, hotel geboekt... en daarmee inclusief de prijs voor het meedoen aan de marathon zelf al bijna 2.000 euro afgetikt. Je moet wat overhebben voor zo'n bucket list item.
Vooraf - al voordat ik de marathon in Kopenhagen liep - had ik al besloten dat ik vooral wilde genieten in New York. Ik had harder dan ooit getraind voor mijn voorjaarsmarathon. Dat ging ik niet nog eens doen in het najaar. Toen ik eind mei een longinfectie kreeg, waarvan het echte herstel lang op zich liet wachten, maakte dat me dus ook niet zo heel veel uit. Ik moest en zou naar New York gaan. Desnoods voltooi ik het kruipend!
Gelukkig wist ik in de 12 weken voor de NYC marathon het hardlopen weer op te bouwen na een aantal weken niet sporten doordat ik ziek was. Getraind met de dagelijkse suggesties van Garmin, waar ik de race op had ingesteld met een doel van uitlopen in 3½ uur. Het zou dan mijn langzaamste marathon ooit worden; er zou dan in ieder geval tijd zijn om te genieten.
Van Garmin heb ik vooral heel veel training suggesties gehad op de grens van Z1/Z2. Rustig dus. Langste door Garmin voorgestelde loop? 2½ uur. Op de atletiekvereniging heb ik nog af en toe een training meegepakt om wat afwisseling in tempo te hebben. Een groot verschil met het pittige Stryd schema dat ik richting Kopenhagen heb gebruikt. Ik stapte vrijdagochtend het vliegtuig naar New York in wetende dat ik een degelijke basis heb, maar met een groot vraagteken over het gat van 2½ naar 3½ uur op mijn benen staan. Mentaal voorbereid om af te gaan zien op zondag.
Omdat deze vrijdag toch al een lange dag zou worden door het tijdsverschil (ondanks een reis van 8 uur was ik slechts 3 uur kwijt), besloot ik om diezelfde dag nog tussen 17:00 en 19:00 naar de expo te gaan om mijn startnummer en toebehoren op te halen. Dit bleek ideaal, want het was lekker rustig bij het ophalen van de bib en shirt (longsleeve!). Kort rondje gedaan op de expo, maar geen intentie om daar geld uit te geven, dus stond ik al snel weer buiten. Op weg naar het hotel een burger met frietjes gehaald om op de kamer op te eten. Beentjes omhoog, tijd om uit te rusten.
Heel veel van die rust kwam er niet. Mijn interne wekker ging al veel te vroeg af. Met een duf hoofd en toch klaarwakker me in hardloopkleding gehesen, klein hardloopvest/tasje ingepakt, en met het OV richting Central Park gegaan. Om 9 uur stond ik samen met een paar honderd andere lopers klaar voor een Shakeout Run, georganiseerd door Runna (een training-app), waar ook runfluencer Kofuzi acte de presence gaf. Was ik toch even een beetje starstruck van. 3 mijl door Central Park gelopen op heel rustig tempo. Na afloop een blueberry muffin gekregen die bijna net zo groot was als mijn hoofd. Hoe krijgen ze al die grote porties toch op daar in Amerika? De banaan die ik erbij gepakt had bewaarde ik voor later, want dat kon er echt niet bij. Daarna bij het NYRR Running Hub nog een "carb load box" gehaald, mede mogelijk gemaakt door New Balance en Believe In The Run. Leuk samengesteld doosje met bagels, crackers, koekjes, snoepjes, pretzels en elektrolyten mixpoeder - van alles 2. De helft als lunch gegeten nadat ik terug was in het hotel en me opgefrist had, de andere helft kon mooi voor het ontbijt op zondag. Bij deze marathon is er geen vervoer van tassen van de start naar de finish. Wil je iets klaar hebben staan bij de finish? Dan kun je op zaterdag een tas inleveren die dan zondag na de finish voor je klaar staat. Een herstelreep en droog shirt in de tas gedaan, en weer op naar Central Park waar ik deze af kon geven. Inmiddels was het een uurtje of 2 in de middag, scheen de zon volop, dus nam ik plaats op een bankje voor een videogesprek met het thuisfront. Daarna nog even gekeken voor souvenirs, pizza en een wrap gegeten, en terug in het hotel alles klaar gelegd voor zondag. Tijd voor Race Day!
Ook na de tweede nacht in New York stond mijn interne wekker nog niet goed afgesteld. Vandaag vond ik dat echter geen probleem. Daardoor kon ik namelijk rustig douchen, alvast een beetje eten en drinken, en een paar keer naar de wc. Bij het aankleden nog wel wat twijfel: de temperatuur was stevig gedaald over de afgelopen dagen en deze ochtend begon met slechts 5 graden Celcius. Toen ik aankwam op vrijdag was het zo'n 24 graden buiten! Toch wat laagjes en extra bedekking dus. Handschoenen aan, arm sleeves, compressiekousen, de extra meegenomen jas voor de kledingdonatie voor de start aan, tasje met gels, ontbijt en vuilniszak om op te zitten mee, en om 5 uur 's ochtend liep ik het hotel uit. Een kwartiertje lopen naar de verzamelplek van de Midtown bussen, waarna ik met heel veel andere lopers in een ritje van 30 minuten naar de startplek op Fort Wadsworth werd gebracht.
En dan sta je daar, eenmaal voorbij de security, in een minidorp, nog voor de zon op is, te bibberen van de kou. Snel een bekertje thee gehaald om een beetje op te warmen. Even gebaald dat ik die joggingbroek toch niet had ingepakt omdat ik dacht dat het niet zou passen in mijn grote reis-rugtas. De souvenirs die ik mee terug nam zouden bewijzen dat ik er zelfs prima nog een kledingset in had kunnen stoppen: als je echt wil past er heel erg veel in een rugtas. In de bus had ik mijn ontbijt gegeten, dus er was niet veel meer te doen dan wachten, tot de zon opkomt, en de uren verstreken. Totdat 2½ uur na aankomst in het startgebied, de mededeling klinkt: de vakken voor Wave 1 gaan open. Yes, ik mag in actie komen!
Ik was ingedeeld in het vak waar ook de 3:10 pacer stond. Die kon ik dus rustig laten gaan als het start(kanon)schot eenmaal zou klinken. Mijn raceplan? In Amerikaanse stijl had ik voor iedere 3 mijl automatische rondes ingesteld met daarin mijn min/km tempo. Als dat gemiddelde tempo dichtbij de 5 minuten de km bleef, en mijn hartslag en inspanning goed voelden, kon ik ontspannen blijven genieten.
Inmiddels was ik mentaal klaar en had ik vooral heel veel zin om te gaan lopen. Wat stijve ledematen van de kou, maar dat moet dan maar (letterlijk) los lopen. Vanuit de startvakken bewegen we met zijn allen wandelend naar de startlijn op de brug. Het gaat echt beginnen! De pro's zijn al eerder vertrokken (wat een topresultaat van Abdi!) en om 9:10 uur klinkt het kanonschot voor ons. Langzaam komt de massa mensen in beweging, en om 9:12 uur start ik de Garmin. Ik moet op en over de Verrazzano-Narrows Bridge!
Vooraf had ik gelezen dat het slim is om bij de start links te lopen als je over het bovenste deel van de brug gaat. Niets aan gelogen: wat een uitzicht op de skyline van New York! Maar potverdikkie wat is het gelijk een lange klim. Ik had wel wat geoefend op de viaducten thuis, maar dit is wel even andere koek. 8 minuten lang omhoog. Nog totaal geen gevoel voor tempo. Rustig aan, hartslag laag houden, niet denken aan snelheid, stap voor stap. Op het hoogste punt even een zucht van opluchting en dan het heerlijke gevoel als je naar beneden weer een beetje los komt. En als je dan Brooklyn in komt... wat een enthousiasme van de mensen langs de kant! Lekker hoor!
De route en beleving van de New York City Marathon is wel echt bijzonder. Als je door de straten en wijken vol met mensen loopt voelt het alsof je voortgestuwd wordt. Het publiek draagt je verder naar voren. Rijen dik, veel geluid: Rotterdam was fantastisch, maar dit is de overtreffende trap. Maar daarnaast heb je ook de bruggen waar je overheen moet. Bruggen waar geen publiek mag staan. Waar je alleen bent, met de lopers op je heen, waar je niets anders hoort dan voetstappen en ademhaling. Zo'n moment van rust versterkt de energie van het publiek als je de brug weer af bent. Een fascinerende mix van momenten waar je het zelf moet doen als hardloper, op eigen kracht, en de momenten dat je omarmd wordt door die miljoenen aanmoedigingen langs de kant die je steunen tot het eind.
Mijn race ging voorspoedig. Ik liep een redelijk vlak tempo. Nam ieder half uur een gel, en bij zo'n beetje ieder ander drinkstation (goed geregeld, met stations op heel veel plekken) een bekertje Gatorade of water. Na ruim 3 uur lopen kwam er even een steek bij de ribben, en begonnen de benen en knieën wat te zeuren, maar ik kon doorzetten. Het was de home stretch. Heel even het tempo laten zakken, rechtop lopen, ademhalen - en toen de steek weg was nog een laatste keer aangezet. Met gebalde vuisten over de finish. Ik heb de New Freakin' York City Marathon uitgelopen! En nog binnen 3½ uur ook. Mijn langzaamste marathon ooit, maar bij zo'n hardloopfeest maakt het niet uit of je er 3, 4, 6 of 8 uur over doet. Iedere loper wordt bejubeld.
En dan begint de heel erg lange wandeling naar de uitgang. In beweging blijven. Medaille aannemen. Recovery bag met wat eten en drinken. Poncho om warm te blijven. Nog een stuk verder doorlopen om het tasje op te halen wat ik afgeleverd had op zaterdag, al was dat eigenlijk overbodig. Het verzorgingspakket van de organisatie was prima in orde. Met de metro terug naar het hotel. Onderweg nog enthousiaste felicitaties krijgen van random strangers, want je valt wel op met zo'n oranje poncho en een bijpassende dikke medaille. Even videobellen met het trotse thuisfront en daarna opfrissen en eten. De halve wrap die nog over was van het avondeten van zaterdag smaakte ook koud prima. Toch een voordeel van die grote Amerikaanse porties.
Uiteindelijk heb ik deze marathon in 3:26:00 voltooid. Eigenlijk volledig op gevoel, redelijk vlak gelopen. De splits, iedere 3 mijl (op de laatste na) gingen in een tempo van 4:57 min/km - 4:47 min/km - 4:49 min/km - 4:46 min/km - 4:58 min/km - 4:56 min/km - 4:57 min/km - 4:56 min/km - 4:47 min/km. En natuurlijk blijft een marathon een pokke-eind, dus de laatste paar kilometers was doorbijten, maar dit keer had ik het gevoel dat ik de marathon een keer de baas was.
En wat doe je daarna? Souvenirs shoppen natuurlijk! Ik ben nog lekker op pad gegaan tot het begin van de avond. Regelmatig de bus in, korte stukjes wandelen, even door winkels struinen. Avondeten bij de McDonalds (vind het in NL beter...). TV kijken op de hotelkamer met de beentjes omhoog, en om 23:00 uur ging letterlijk en figuurlijk het licht uit.
Maandagochtend rustig opgestart, ingepakt en uitgecheckt. Met het OV weer terug naar de plek van de finish om de medaille te laten graveren. Maar eenmaal daar aangekomen bleek dat er een rij van 2 uur (!) stond. Voor het laten graveren van de medaille. Dank je de koekoek! Dat laat ik misschien nog eens in Nederland doen. Besloten om op tijd te lunchen met een stevige kipburger met friet (véél beter dan de Mc) en dan maar richting vliegveld. Geeft ook wel weer rust. Geen haast, geen gedoe. Om maandag 17:50 NY tijd vertrokken om na een reis van 7 uur (met minimale slaap) op dinsdag om 7:00 uur op Schiphol te landen. Dag nacht, ik heb je nauwelijks gekend. Hallo nieuwe dag! Gelukkig daarna vlot de trein in, het laatste stukje met de auto naar huis en na snel de spullen uitgepakt te hebben 2 uurtjes de ogen dicht op de bank om op te laden. Sinds het verlaten van het vliegtuig voel ik de bovenbenen wel bij het traplopen of op hellingen, dus ik verwacht nog een paar dagen hardlooprust te houden. Hopelijk kom ik ook snel weer in het goede dag/nacht-ritme om de jetlag te verslaan.
Maar jongens, wat een hardloopfeest was dit. Een marathonweekend in New York. Dikke aanrader, een epische belevenis!
TL;DR - SkyR geniet van een heerlijk hardloopweekend in New York. Loopt het pittige parcours op gevoel, vrij vlak, naar een tijd van 3:26:00. Zijn langzaamste marathon, maar net zo trots. Keihard genoten van de sfeer en parcours. In alles groots zoals Amerika dat kan zijn. Bijzondere belevenis.