Verslag van de marathon van Amsterdam 2024.
Ik was van plan met de drie uur pacers mee te gaan, ook al was drie uur een heel ambitieus doel.
Begin dit jaar liep ik 39:10 op de 10k, en 4 weken geldeden 1:26:30 op de halve marathon. OK, die halve marathon had een halve minuut sneller gekund als ik niet veel te hard van start was gegaan, maar toch, dat zijn tijden die eerder correleren met 3:03 en niet met drie uur.
Vorig jaar had ik in Berlijn met de drie uur pacer meegelopen tot 25km, nadien moest ik geleidelijk lossen en finishte ik in de mooie tijd van 3 uur 3 minuten 33 seconden.
En dat was ik nu ook van plan, zo lang mogelijk meegaan met de pacer, wetende dat ik wellicht op een bepaald moment zou moeten lossen.
Mijn startvak was het gele vak, het tweede. Voorzien voor lopers tussen de 2:40 en de 3:05. Het leek mij gezien die tijden logisch om achteraan in het vak te starten. Doordat de pacer van 3 uur helemaal vooraan in het vak ging staan, startte hij ongeveer een minuut voor mij, zodat ik 'm niet kon volgen. In het begin zag ik de pacer zelfs niet, vanaf het stuk aan de Amstel wel. De laatste 5km verloor ik de pacer weer uit het oog.
Ik had een polsbandje met 5km-tijden voor 2:59, dus ik keek elke km op mijn horloge maar vooral elke 5km op mijn polsbandje. Ik zat meestal 10-20 seconden onder die tijd. Ik dacht niet helder, en dacht dat ik 10-20 seconden onder 3uurschema zat, maar eigenlijk zat ik iets onder 2:59 schema. Zo kwam ik halverwege door op 1:29:21.
Voor het vertrek had ik toch eens mijn Adidas Evo Pro 1 getest op de weg voor het hotel, en het viel heel goed mee qua slippen ook al lag het asfalt niet poederdroog. Dus het werden de Adidas en niet de Nike Vaporfly 3.
De eerste 5km met de passage onder het Rijksmuseum waren druk, maar minder erg dan ik gevreesd had.
Dan kwam er een stuk heen en terug; heen was bergaf en terug bergop. Ik hield wat in bergop, of dat was mijn bedoeling maar ook die kilometer was onder de 4:10. Maar goed het was nog vroeg en de marathon is een heel eind. Op 5km een Maurten gel.
Op 11 km stond mijn familie met een flesje sportdrank dat ik half opdronk, het lag een beetje op de maag.
Op 14km kwamen we langs de Amstel en dat vind ik een mooi stuk. Kilometers maken aan doeltempo, proberen zoveel mogelijk te schuilen achter andere lopers voor de tegenwind (3 Beaufort, geen harde wind maar toch voelbaar). Dan de brug over, ook hier iets inhouden om geen kruit te verschieten; maar ook hier eigenlijk nauwelijks vertraging van het tempo.
Halverwege doorgekomen onder de 1:30. Het was een flinke inspanning, ik was niet aan het cruisen. Maar tempo (rond of onder de 4:15/km) en de hartslag (vooraan in de 160/') bleven stabiel. Een Maurten rond km 16 en een Overstims cafeïne gel rond km 22 (wat een zoete boel en bij het openscheuren komt er maar een kleine opening, moeilijk om er alles uit te krijgen).
Ik hield het tempo vast en ik liep mijn snelste 5km tussen 25 km en 30 (maar dat besefte ik pas achteraf bij het bekijken van de splits). Ik zag mijn familie tussen km 26 en 27, en riep "het beste is eraf" maar op de foto's zie ik er nog goed uit en ben ik aan het lachen. Van het flesje dat ze daar gaven heb ik maar 2 slokken gedronken, de maag had er genoeg van. Wel nam ik bij elke bevoorrading 1 of 2 bekertjes water, 1 slok en de rest ging over hoofd en rug om af te koelen.
Ik begon op 30km te dromen van een sub-3, maar dat heb ik bij eerdere marathons ook gedaan; ik weet dat als je begint te vertragen het snel bergaf kan gaan. Maar het ging goed, ik bleef mijn tempo vasthouden, de benen werden moe maar het hoofd bleef fris. Als ik eraan dacht dat een sub-3 misschien mogelijk was kwamen de tranen in mijn ogen. Op km 32 de laatste Overstims cafeïnegel.
Op kilometers 37 is er een kleine tunnel onder een weg, onmiddellijk gevolgd door een brug. Het zwaarste punt van het parcours. Ook hier hield ik iets in om mezelf niet op te blazen. Het was een kantelpunt, want vanaf dan was mijn hartslag boven de 170/' en hij zou niet meer zakken. Km 37 en 38 waren rond de 4:22, dus ik begon tijd te verliezen op mijn schema. Wat rekenen, op mijn polsbandje kijken en flink afzien en me afvragen "waar blijft dat Vondelpark ?" en ik concludeerde dat ik zou moeten proberen om km 40 te bereiken rond de 2uur 50minuten. Dan verloor ik weliswaar wat tijd, maar aanvaardbaar.
Wonderwel kwam ik exact op 2:50:00 aan het 40kmpunt.
Maar ik was er nog niet, ik had 2 heel zware kilometers achter de rug, mijn hartslag was hoog, ik had de laatste 15 km nauwelijks gedronken en alles kon nog verkeerd gaan.
Ik dacht: alles wat ik gedaan heb, alle training, alle opofferingen, dat heb ik gedaan om hier op dit punt te komen. Om hier te zijn, op km 40 met nog 10 minuten om de resterende 2,2 km af te werken.
To bring it home.
Mijn gemoed schoot vol, en ik kon er kracht uit putten om het tempo niet teveel te laten zakken. De 41ste km liep ik rond de 4:25, wat verval maar ik wist dat dat het ging lukken. Het duurde lang maar uiteindelijk zag ik met nog een paar minuten te gaan de aankomstboog aan het stadium. Nog een laatste versnelling. Enfin zo voelde het maar veel versnellen zat er niet meer in. Kippevel bij het binnenlopen van het stadium. Bordje van nog 200m te gaan, zien dat ik nog meer dan een minuut heb, en weten: het gaat lukken !
Met gebalde vuist over de finish, het is gelukt. Overmand door emoties ging ik wat verder zitten, een praatje makend met een medeloper. Dan zwaaien naar de familie in de tribune, medaille ophalen en uiteraard laten graveren.
Strava geeft 42,7km dus die getallen zijn niet betrouwbaar, daarom de link naar de officiële splits:
https://results.sporthive...96/races/491095/bib/20502