Daarom dat je er ook op moet oefenen

Een goede looptechniek heeft tijd nodig, want je zult er een gewoonte van moeten maken zodat je zonder nadenken een goede landing hebt.
Dat je tenen naar boven gaan is niet erg, als de rest van je voet maar omlaag wijst (en dat hoeft niet veel te zijn).
En na een hersteldag mijn verslag: het NK 24 uurs in Deventer. Geheel in stijl was mijn trainingsschema 'hotsebotseknotse'. In mei nog geveld door een stevige infectie met een weekje koorts en antiobiotica kado en een aantal weken rust houden. De rest van de trainingsweken kwam ik qua volume niet verder dan met moeite een 50km en een incidentele uitschieter van 70km misschien. Langste loop 27Km. Met andere woorden: vrij waardeloos allemaal.
Echter omdat niet starten erger is dan uitvallen, netjes mijn spullen bij elkaar gegraaid en samen met mijn broer naar Deventer gegaan (ik per trein vanuit het zuiden, hij zat al vlak in de buurt). Daar aangekomen, op het gemak alles klaar zetten om noszelf te supporten (tarptentje, tafeltje volladen en de kleren om te wisselen een beetje schematisch plaatsen), daarna nog even een lading pizzabroodjes wegwerken van de AH en rustig wachten tot het feest ging beginnen om 14:00.
Meteen vanaf de start had ik me voorgenomen in de achterste regionen te gaan 'cruisen' en niet te letten op mijn snelheid maar op wat lekker voelde. De baan was 1289 meter lang, wat voor mijn vaste doel van 100mijl neer zou komen op 124 rondes en een victory lap. De eerste uren ging goed voorbij, met een beetje shuffelen, wat keuvelen met mededeelnemers en de eerste mijlpalen aftikken op de lange weg (de eerste 5k, de eerste 10 rondjes en verzin nog maar een paar, ik weet ondertussen niet meer echt welke feestjes ik ter plekke verzon om te kunnen vieren). De focus lag voor nu om elke ronde onder de 8:40 weg te werken (8:40 per km is genoeg om 100mijl in 24 uur te doen met een beetje marge, 8:40 per 1289 geeft me dus marge voor later in de wedstrijd als het zwaarder wordt of om een tukkie te doen).
Na een 3:05:12 grofweg de eerste 30km afgevinkt, de marathon in een 4:38:00 en de 50K in 5:33:00 als ik strava mag geloven en alles ging bizar soepel. Ik begon wat lopers in te halen en ik merkte dat mensen bij mij begonnen aan te haken, waar het normaal eerder andersom is. In de tussentijd wel besloten dat van wat er te krijgen was bij de VP elke ronde, eigenlijk alleen de rode druiven ok voelden, dus dat maar samen met een bijscherping van mijn aanpak gecombineerd: 2 rondes rennen, dan vanaf dat ik daana de startlijn passeerde wandelen langs de VP, wat druiven scoren en drinken, dat oppeuzelen/drinken tot ik bij de laatste vuilnisbak kwam (~150meter wandelen gok ik) en terug rennen.
De nacht begon ondertussen langzaam te komen en de organisatie plaatste toortsen langs de baan voor de verlichting (led-verlichting mocht niet op last van de gemeente, ivm overlast voor natuurgebied wat aangrenzend is meende ik). Een bijzonder sfeervol parcours was het resultaat, al was ik wel blij met mijn hoofdlampje wat ik op had: de baan was bezaaid met naaktslakken, die veelvuldig plat werden getrapt, waarna er meer naaktslakken kwamen om hun gevallen broeder of zuster op te peuzelen, die , enz. enz. Het resultaat was dat er in sommige bochten vrij slijmerige plekken waren.
Nog altijd ging het rennen heel soepel, ik voelde ene kleine irritatie bij mijn rechtervoet, bovenkant enkel en een opkomende schuurplek op een plaats waar je die liever niet hebt. Het eerste maar genegeerd, de schuurplek ad hoc proberen te fixen door een fikse klodder vaseline te smeren en door buffelen maar.
Tegen dat het 03:00 was, kwam mijn ingecalculeerde dipje. Deze meteen aangepakt, gezien ik royaal voor lag op schema en er een snack/slaappauze van gemaakt: want iedereen weet dat er geen fijnere manier is om te slapen dan glibberend van de vaseline, bezweet, rechtop zittend in een crappy houten stoel naast een hardloop/fietsbaan. Na een 5 minuten werd ik wakker gemaakt door de crew van een andere loper (op mijn verzoek

) en besloot ik nog een eiwitreep naar binnen te werken. Dat besluit stopte al snel: 2 hapjes en mijn hele lijf protesteerde heftig tegen dit eten. De reep maar naast de baan gedoneerd voor de naaktslakken, die hadden het immers ook zwaar en besloten qua voeding het maar te laten bij rode druiven en drinken.
Een paar rondes later leek het scheef te gaan, ik zat ondertussen rond de 100Km, net buiten de 12uur, maar wel nog constant en rennend. Mijn maag speelde echter op en ik begon mijn drinken omhoog te boeren. Gelukkig niet misselijk en het echte overgeven bleef uit, waarna de maag terug onder controle kon worden gebracht met een paar rennies van de crew van de buren.
Na een 14 uur zat ik op 120km. Bijzonder gunstig: met nog een 10 uur te gaan, nog 40km te wandelen. 5km per uur wandelen was voldoende. Ik besloot op save te gaan spelen en over te schakelen op wandelen in een stevig tempo. Dit ging prima: tegen een pace van tussen de 6.5 en 7km het uur haalde ik steeds meer mensen in die het zwaar begonnen te krijgen en denkelijk minder op snel wandelen hadden getraind dan mij: van plek 25 kroop ik langzaam omhoog naar plek 13.
Uiteindelijk kwamen daar de laatste 10km aan: ik had al besloten tevreden te zijn met mijn 100mijl en te stoppen en nam de tijd om wat voorpret op te bouwen. De eerste 5km van die laatste 10km gingen nog tegen een 10:00 wandeltempo met relatief min moeite. De laatste 5km zakte het langzaam in, vooral omdat ik me wat emotioneel wiebelig voelde en in gedachten was verzonken. De laatste 2 rondes samen met mijn broer gewandeld (hij was na 80 uitgevallen met knieklachten) in een 4km het uur tempo grofweg om dan uiteindelijk die vervloekte 100mijl af te tikken in 22:07:16, met 125 rondes. 14de van een NK zelfs
Maar toen moest het mooiste nog komen: de grote uitdaging van jezelf verzorgen na het finishen: voor de compressiesokken had ik een 20 minuten nodig in totaal: mijn onderbenen waren vrij aardig opgezwollen en het was bruut geweld om ze eraf te krijgen. Binnenkant van mijn dijbenen waren aan het bloeden door schuurplekken en op de bovenkant van de rechtervoet was een vreemd groot paars plakkaat verschenen wat ook wat dikker was. Geen idee waardoor. De douche spoelde de ellende echter aardig weg en ik was goed genoeg om met de trein terug naar huis te kunnen gaan.
Bij station Deventer, na het oplopen van de trappen ging het nog heel even slecht. Ik vreesde even dat ik gestrekt zou gaan op het perron, maar een krampachtige shuffle naar de wc leerde me dat er gevolgen zijn als je een paar kilo druiven eet als je hoofdmaaltijd voor die dag. In Den Bosch, bij een overstap als een oude man iemand kunnen vragen of die mijn backpack uit de trein kon tillen voor me: ik zat in de fase dat als ik stil zat, met name mijn knieën helemaal op slot gingen en ik eerst een pinguinwaggelloopje moest maken. Gelukkig geen pijn, maar gewoon het resultaat van verzuring.
De dag erna kon ik al prima een stukje fietsen en vooral heel goed dutten op de bank en eens langzaam beginnen met nadenken over als 100mijl niet de grens is, wat de grens dan wel is.
strava or it didn't happen:
https://www.strava.com/activities/11887017350
(voor de liefhebbers, Deventer ultrafestival heeft naast een 24uurs, ook een 12, 6, 3 en een 1 uurs. Het is een vrij snelle asfaltbaan, met bochten waar je aardig wat snelheid kunt maken. De vrijwilligers zijn super behulpzaam en het straalt een heel knusse, vriendelijke sfeer uit. Als je in de buurt bent volgend jaar, leuke wedstrijd om een officiële tijd te halen. De baan is 'IAU Bronze', dus het telt en zo).
[
Voor 0% gewijzigd door
polthemol op 16-07-2024 11:23
. Reden: typos ]