Vorige week schreef ik al dat ik een beetje een last-minute dumb things ging doen.
Nou, we hebben ons aangemeld voor de
Ohrid Ultra!
Uiteraard heeft het geen enkele zin om voor minder dan 100k naar het buitenland te reizen - dus meteen volle bak met de 107k! Met 5000hm.
Helaas was ik de laatste 2 maanden in het buitenland en heb ik nul komma nul gelopen. In totaal op een loopband 23k. Dus tja, de voorbereiding was sub-optimaal... En daarvoor liep ik ook niet enorm veel... dus nogmaals. Tja...
Vlucht naar Ohrid, kneiterluxe appartement geboekt in hartje centrum, en wat verkenning de dagen vooraf. Vrijdagochtend naar de gymzaal, de bibs halen en de dropbag droppen en mandatory gear check. Want ja, een fluitje gaat je leven redden. Een dropbag is wel goud, een schone onderbroek op 65k is natuurlijk een zegen!
2 lopers zijn last minute nog gewisseld naar de 65, en twee compleet afgehaakt. Teleurstelling.
De route is een rondje, ietsje lager in hm langs het meer zuidelijk, en over de graat op hoogte terug;
Het hoogteprofiel;
'S avonds op 23:00 het startschot. Uiteindelijk dus 3 man aan de start. 1 met nog minder loop-ervaring dan ik, en 1 ijzersterke loper. Niet zozeer getraind, maar wel bereveel gewandeld in Nepal de laatste 3 maanden... Kortom, 2 mannen die zich ernstig zorgen maakten, en eentje vol goede moed!
PANG! En off we go! Eerst rondje door het oude centrum. Heuvelop lekker stevig tempo wandelen. En de rest rennen. Na 6km ofzo, ging het STEIL omhoog. En met steil bedoel ik echt.. steil. Bij 12km een CP. Snacks erin, slokje cola. De volgende 12k! Heel mooi stuk door het bos, redelijk vlak. Ging eigenlijk heel goed. De snelle heer was natuurlijk al nergens meer te bekennen... maar de 2 sloompies gingen rustig samen door...
De derde leg was wederom vrij goed te doen.. maar de hoofdlamp van mn maat viel uit. Dus dat was lastig, want nu moest alles onder power van mijn Petzl swift rl. Die is wel echt prima, maar op een smal single track moet je je dus steeds omdraaien, bijschijnen etc. En hij schopte natuurlijk meermaals tegen flinke stenen.
Tijdens dit traject zag ik ook dat hij minder goed ging lopen. De knietjes en de benen gingen niet meer zo goed.. maar ook niet consequent slecht. Na een korte vraag hoe het ging, kwam de melding dat hij in de 2de kilometer al op een boomwortel z'n enkel flink verzwikt had. En nu inderdaad flink aan het zwellen was.. en semi-hinkelend gaat het niet sneller.
Inmiddels kwam de zon op en kwamen we nabij cp 4. Op 42km. Zonder veertjes in mijn eigen te steken; ik ging nog redelijk goed! Ja, de benen waren moe, maar voelde me nog wel sterk. Ik had voor deze race een setje Hoka
SpeedGoat gekocht. Prima schoenen, maar helaas bij mijn kleine teentjes allebei aan de onderkant flinke blaren gelopen. Zeer irritant!
Eerdere HOKA's waren prima, dus of dit model is niet voor mij - zelfde maatvoering. Maar goed, 't deed wel 'zeer'. En bij andere races ook nooit gehad (op Salomons of HOKA's).
Op km 40 mochten we nog even door een stroompje - ongeveer net onderkant kont nat, maar ik ben 1.87. Dus kleinere lopers - zoals mijn maat - hadden best veel koud water!
Zeiknatte poten, een schitterend laatste stuk naar cp 42.
Helaas waren we daar precies op de cutoff (zeer ruim, en toch... 0630) - maar we mochten door! De organisatie vond lekker doorzetten belangrijker dan de timings. Maarrrr (!) de volgende 'escape' was op 65k. En mijn maat zag de volgende 23km niet zitten.
Kleine nuance, ook 1500m omhoog én 600m naar beneden! Met geen andere weg uit.. Dus OF door tot daar.. OF terug als je niet meer kunt. OF stoppen waar je staat. Met een inmiddels behoorlijke dikke enkel. En gewoon vermoeid.
Dus, we stopten. En uiteraard had ik door kunnen gaan. Maarja, als je daar staat, aardig moe en je maat stopt. EN je bent dan de ALLER- ALLERLAATSTE op de trail inmiddels..dat motiveert niet. Dus ook slappe zak geweest en gestopt...
Op dat moment voelde het logisch. Maar in de bus terug werd dat al minder eigenlijk.. 'Unfinished business' -
dus ik denk dat er een kans is dat ik revanche wil nemen.
Het voordeel is, directe vlucht A'dam - Ohrid. Macedonië is betaalbaar én de starting bib is maar 7 tientjes voor een werkelijk top geregelde race, in een adembenemende (hahah wat een woordkeuze) trail. Ik kan dit iedereen zeer aanraden. Wel meer trainen dan ik gedaan heb!
Kiekje van de graat; (hier dus zelf niet gelopen)
Na gestopt te zijn, douchen, eten en even snurken. Je mist toch een nacht.. Daarna de lopers op de 65k binnenhalen. En ten slotte.. lang, lang wachten - in de inmiddels GIETENDE regen - kwam mijn maat binnen. Na 23 uur lopen kwam hij in goede staat maar compleet kapot, drijfnat en doodmoe de finish over. Uiteraard niks te klagen, maar ik was ook doodmoe na een uur of 9 uur bij de finish op m'n benen staan en de lopers binnenhalen. Maarja, dat hoort er wel een beetje bij. Je kunt niet thuis op de bank gaan liggen terwijl gestreden heeft. Dan moet je klappen bij de finish.
Met mijn eigen vermoeidheid, pijnlijke kleine teentjes en gelopen 42k was ik emotioneel toen ik al die compleet gesloopte lopers over de eindstreep zag struikelen...