Raceverslag Londen marathon 2023.
Ik was met met een reisbureau en het ontbijt was voorzien om 5.30 en de busrit naar de start (heel vroeg wegens wegafsluitingen) was om 6.30, zodanig dat we al om 7.15 op de verzamelzone aanwezig waren.
Dat terwijl de start voor mij (gele groep, wave 2) pas om 10:05 was.
Het was een graad of 8 's morgens, dus echt koud. Het voordeel van het vroege uur was dat er nog niemand in de omkleedtent was, zodat we ons met een groepje of 4 in een van de hokjes konden neerzetten. Lang gepraat en later kwamen er ook nog een paar Britten bij. Goed gesprek gehad over de Brexit
Iets voor negen vond ik het een goed moment om naar het toilet te gaan. Maar tot mijn verrassing was het terrein intussen redelijk vol en de rijen waren gigantisch. Voor elk groepje toiletten stond een rij van 100 man !
Na 40 minuten was het eindelijk mijn beurt. Intussen was het ook beginnen motregelen.
Queuing in the drizzle, hoe Engels kan je het hebben ?
Nadien was het tijd om in het startvak plaats te nemen. Met10 graden en motregen wachtte ik zo lang mogelijk om mijn oude jas weg te nemen, om nadien in short en singlet in het startvak plaats te nemen.
Het plan was de 3:05 pacer te volgen. Ik gaf hem 30 seconden voorgift en na enkele kilometers was ik erbij.
Tot mijn verrassing waren er de eerste 5 km al enkele flinke hellingen. Londen wordt altijd een vlakke en snelle marathon genoemd, nou, zo vlak vond ik 'm niet. OK, er zijn geen grote hellingen, maar het gaat nagenoeg constant licht op en neer. Enkel tussen km 7 en 12 lag er een volledig vlak stuk.
Zoals gewoonlijk voelde ik me erg sterk de eerste 5 km (typisch) en die passeerden in 4:18 min/km gemiddeld. De 10 km passeerde ik in 43 minuten. Door de plassen en de motregen waren de kousen nat, dus ik verwachtte blaren, maar die bleek ik later gelukkig niet te hebben.
Op 10 mijl (16 km) begon ik de eerste vermoeidheid in de benen te voelen. Het was uitkijken naar de Tower Bridge op 20 km, een zee van lawaai en een mooi moment.
Overigens bijna op alle plaatsen een enthousiast publiek, en de Spaanse pacer had er een handje van weg om het publiek nog wat meer op te zwepen.
Halverwege kwam ik door net onder de 1:32. So far so good.
Op km 23 stonden vrouw en dochters. Ik miste de Maurten die mijn oudste aangaf en sprintte terug om het te aan te nemen. Dat gaf wel een adrenalineboost.
De pacer hield het tempo strak en vanaf km 28 moest ik 'm stilaan laten gaan. Ik liep niet veel trager, misschien 5 sec/km, maar het was niet het moment om te versnellen om weer aan te haken. Ik was ook 30 sec na de pacer gestart, dus als ik 30 seconden na de pacer zou finishen, dan zou ik dezelfde netto tijd hebben.
Rond km 30 begon ik te dromen van een versnelling op km 35 (ook typisch).
Vervelend was dat vanaf halfweg mijn maag weer was beginnen opspelen, een gevoel dat ik herkende van mijn maagdarmontsteking 2 weken geleden. Het plan was om elke 6 km een Maurten gel te nemen (en daarna telkens een flesje water van de organisatie te drinken). De eerste drie keer lukte dat goed, maar nadien kreeg ik een vol gevoel in mijn maag en de vierde Maurten (de eerste met cafeïne) nam ik pas op km 30. De voeding kwam een paar keer terug naar boven, gelukkig zonder te braken.
Halfweg was het gestopt met regenen en ondanks de temperatuur van een graad of 11 voelde ik dat ik neiging had om te verhitten. Daarom nam ik vanaf dan bij elke waterpost een flesje water, nam 1 of 2 slokken en goot de rest over mijn hoofd en rug om af te koelen. Dat werkte goed, ik kreeg het niet meer te warm.
Op 31 km passeerde ik vrouw en dochters op minder dan 2 meter, maar ik zag of hoorde ze totaal niet.
Op km 32 begonnen de benen meer pijn te doen. Mentaal begon ik af te tellen naar 35 km. De droom van een versnelling was verdwenen

Achteraf zag ik dat ik tussen km 30 en 35 weer 5sec/km vertraagde tov de vorige 5 km split (deze ging in 4:33/km). Zelf had ik daar niet echt een idee van, want de hoge gebouwen t.h.v. Canary Warf staan er om bekend dat ze de GPS doen tiltslaan, en dat was ook bij mijn horloge het geval.
Toen bereikte ik de 35 km en begon ik van kilometer naar kilometer af te tellen. Het parcours bleef golven.
Ik nam op 35 km een laatste gel, deze keer geen Maurten maar eentje van de London marathon, en die was gelukkig zo zoet en suikerachtig als ik hoopte. Het was hét moment om wat snelle suikers te voelen.
Het publiek supporterde nog steeds luidkeels, maar ik was zo geconcentreerd op mezelf dat ik weinig meekreeg van de mensenzee. Wel begonnen meer en meer mensen voor me te vertragen of te wandelen.
Wat hoofdrekenen op km 36 en ik zag dat een tijd onder de 3:10 er nog zou inzitten, mits ik niet zou instorten.
Op km 38 waren de benen volgelopen, ze deden heel hard pijn en naar mijn gevoel kwamen mijn voeten nog nauwelijks van de grond.
Ook hier wat hoofdrekenen, en als ik de laatste 4 kilometers aan 12 per uur (5min/km) kon blijven lopen, dan zat een tijd van 3:08 erin ! Dat zou mijn tweede beste tijd ooit zijn, op mijn dertiende marathon.
Km 38 en 39 gingen aan 4:59 en 5:08.
"Waarom loop ik marathons ? En als ik ze toch loop, waarom loop ik ze dan niet gewoon op een rustig tempo om van de sfeer te genieten ? Ik loop nooit meer marathons ! "
Ik zette de negatieve gedachten van me af, probeerde mijn loophouding te verzorgen en vond ergens toch nog de wilskracht om mijn doodvermoeide benen te dwingen om km 40 en 41 af te leggen aan 4:42/km.
Weer wat hoofdrekenen en ik dacht dat onder de 3:08 mogelijk was. Op de iconische laatste rechte lijn, met Buckingham Palace in de rug, perste ik er nog een sprint uit en ik finishte in 3:07:55.