als troost: je gaat merken dat na verloop van tijd en consistentie, je 'trage' tempo omhoog gaat. Je kunt dus steeds sneller lopen tegen relatief weinig moeite en met zo goed als geen hersteltijd (relatief natuurlijk).
Vermoeidheid moet je in mijn optiek trouwens niet gaan aflezen van een app/tool/... whatever. Dat is nog wel een iets compliceerder ding dan wat je eventjes gaat meten met je garmin waarbij die cijfers ook altijdontdaan zijn van nuances waarom je misschien wel of misschien net totaal niet vermoeid zou zijn.
In perspectief plaatsend: met 1 training is mijn garmin van mening dat ik 'strained' zou zijn en veel te zwaar belast. Die training van gisteren was een rustig slofloopje. Waarmo garmin het meent is omdat ik de laatste 1,5 maand~ veel minder volume heb gemaakt vanwege wat nasleep van corona, die nu gelukkig over lijkt te zijn. Ik tik zonder problemen een 40 á 50K weg in een week, dus 10K nu om te starten in deze week is dan niets. De tools zitten er naast, want ik voel dat ik netjes hersteld ben en klaar voor de volgende loop.
En whoop! jaaroverzicht 2022:
2019: 616K
2020: 2300K
2021: 2167K
2022: ~2100+
Volume iets afgenomen vanwege een kleine in huis en dus veel minder tijd om te trainen. Ook de echte duurlopen zijn erbij ingeschoten: incidenteel dat ik een halve marathon deed als trainingsafstand, het gros is tussen de 10 en 16Km. De trainingen dus ook anders ingericht dan eerder: intervals vul ik met relatief (voor mijn doen

) lange warming-ups en cooling downs zodat er in essentie ook duurloop bij zit.
Het heeft wel aardig zijn vruchten afgeworpen: het jaar begonnen door eigenlijk ondertrained en oververmoeid deel te nemen aan de 24uur van Sittard. Hier (vooral op mentaal vlak) moeten afhaken na 18 uur en een 131Km. Op die dag was het pijnlijk, na een weekje kon ik wel genieten van mijn prestatie die eigenlijk beter was dan ik had mogen hopen. Het gaf ook best een goed gevoel voor mijn eigenlijke doel voor dit jaar: de Helipad ultra samen met mijn broer afleggen. In de week ervoor op het gemak deelgenomen aan de Kennedymars (welliswaar wandelen, maar de lijn tussen rennen en wandelen is erg dun bij ultra's naar mijn beleving) en hier bij de eerste 150 gekomen zonder eignelijk echt moeite te doen.
De Helipad ging beduidend slechter: na een ~15Km al snel een vervelend gevoel in mijn knie en met elke kilometer werd het erger. Eerst dacht ik dat het een spiertje was wat even ging rellen, maar toen ik rond km 25~ kwam, besloten te stoppen zodra ik op een punt kwam waar men me kon oppikken. Dat was bij km 31: ondertussen ging wandelen nauwelijks meer en was de knie compleet dik geworden. Een slijmbeurs die vrij acuut ontstoken was. Gelukkig wel weg na een weekje rust houden, maar op dat moment het einde van een avontuur waar ik al vrij lang naar uit keek: samen met mijn broer 100mijl afleggen op 'homeground'.
Na herstel van de knie terug training opgepakt en me ingeschreven voor de Grizzly 100. In 2020 zou dat mijn eerste ultra worden, maar corona kwam er even door fietsen waardoor ik die eerste maar in mijn uppie heb gedaan op een andere route. De trainingen gingen netjes, wat ik vooral kon terugzien in dat ik PR's bleef halen in gewone trainingen (notitie erbij dat ik eigenlijk zelden een 5, 10K, 10mijl of halve marathon voluit doe, dus de lat ligt ook niet heel erg hoog zeg maar. Ik heb die afstanden ook nooit in een echte wedstrijd gedaan) en bij de keer dat ik een 10K voluit deed, er meteen een 3minuten van mijn oude pr afging (van 49:00 en een beetje naar 46:12).
De Grizzly dan: weinig trailkilometers gemaakt, maar wel veel D+ op de loopband gedaan en een focus op kwaliteit/veel volume, inclusief voor de eerste keer maanden met 300K in totaal. Bij de start me conservatief opgesteld: achteraan gezet en we gingen wel zien hoe mijn lichaam het gebrek aan echte afstanden ging opvangen. Zelfs met mijn trage shuffelen begon ik mensen al snel in te halen en vooral bergop ging ik makkelijk, ondanks dat ik geen poles bij me had (stupid! de rekening daarvan kwam later), zolang de rest maar niet kan rennen, ben ik snel

Ik kon stug door blijven gaan en kreeg het alleen halverwege moeilijk in vrij heuvelachtig gebied, door een gebrek aan die poles. Benen verzuurden daar snel en ik had wat kramp om tegen te vechten, maar het ging prima. Vanaf ~60K had ik ook het gevoel dat die finish wel in the pocket zat. Ik kon nog altijd rennen en haalde vrji makkelijk mensen in. Vanaf 70~K ergens aanghakat bij een groepje waar ik enkele mensen van kende van eerdere lopen, en hier bij blijven hangen. Het rennen ging snel over in wandelen in een aardig tempo, aangevuld met fijne gesprekken. Er had misschien meer ingezeten, maar de klassering kon me eigenlijk geen bal interesseren, waardoor i kuiteindelijk op een ~15 uur beweegtijd en een ~16:45 uur totale tijd uit kwam (mijn groepje stopte wat langer bij verzorgingsposten dan wat ik normaal doe, dus sub 14uur had er prima in gezeten misschien, maar goed).
Hierna echter meteen weer corona te pakken gekregen en deze keer wel een moeizaam herstel. De laatste 6 weken was het harken om af en toe wat te rennen zodat de conditie niet helemaal in elkaar kelderde: extreem vermoeid zonder enige inspanning. Gelukkig is het de laatste week over en kan ik weer terug gaan opbouwen voor de 24 uurs van Sittard komend jaar.
Al met al een heel tevreden gevoel over mijn hardloopjaar, veel progressie gemaakt, genoten van de 'sufferfests' en genoeg honger opgebouwt om toch te gaan plannen (over een paar jaar wel) voor een legends slam.
Voor 2023 gaan de wedstrijden in ieder geval de 24uurs van Sittard worden, mogelijk Another one bites the Dust of een soloroute van 100mijl (Dutch mountain trail met nog een NS Heuvelland trail eraan vastgeplakt), the Great Escape (100mijl) en iets van een Grizzly trail en natuurlijk nog deelnemen aan de roparun als loper (al haal ik hier sportief gezien weinig uit, dat zijn niet meer de kilometers waar ik wakker van lig

).