Hier ook weer eens wat van me laten horen, nu met een gezonde dosis spierpijn in mijn benen.
Gisteren mijn jaardoel gelopen; marathon van Amsterdam (TL;DR: finish in 4u28 en flink meer afzien dan gehoopt).
Dit jaar lekker kunnen lopen, mijn jaartotaal zit al ruim (>1.5x) over het totaal van vorig jaar heen en eigenlijk ook al over mijn initiële doel voor dit jaar. Nagenoeg pijnloos kunnen lopen. De laatste weken voor de marathon wel een pijntje in mijn scheenbeen, gelijk wat rustiger aan gedaan en langs de fysio.
Aldaar het advies, rustig aan doen en stoppen zodra het lopen pijn doet. De marathon kun je wel rennen, je had toch geen ambities om op het podium te komen..
Dat gaf de burger weer goede moed. In de laatste week voor de marathon lag hier de familie plat en in de laatste dagen was ik helaas ook aan de beurt. Net geen koorts, maar ook alles behalve fit.
Zaterdagmiddag wel goed kunnen slapen, daarna iets frisser en besloten wel te gaan starten, maar wel besloten om elk tijdsdoel los te laten en te gaan voor uitlopen.
Zondag de wekker op tijd gezet, enorm brak en beroerd geslapen, opgestaan, ontbijt naar binnen gewerkt, daarna ongeveer net zoveel weer kwijt op het toilet (was al een voorteken voor verder op de dag..) en richting Amsterdam.
Logistiek liep het allemaal soepel, parkeren bij de RAI en aanhaken bij de twee vrienden met wie ik een jaar geleden dit maffe plan gestart was. Rustig met de metro richting het olympisch stadion, laatste kleding/schoen wissels, nummer opspelden, kleding inleveren en richting het startvak.
Twintig minuten voor de start waren we in het startvak en konden we genieten van de ambiance, want dat was het voor mij wel. Starten en finishen in zo'n stadion is toch anders dan onder een willekeurige boog op een straat.
Nadat we de toppers op de schermen al bij de 7km zagen passeren was het voor ons ook tijd om langzaam richting de startstreep te bewegen.
Vol goede moed begonnen en eigenlijk viel het me mee hoe soepel het lopen toch nog ging. Wel meteen een hartslag net op/boven op mijn aerobe drempel (165), waar dit normaal op deze tempos toch echt niet het geval was. Toch besloten mee te blijven rennen, aangezien alles verder helemaal top voelde.
Tot ik na 14km de nodige aandrang voelde en net na de 15km echt niet veel langer kon. We liepen op dat moment langs de Amstel zonder veel beschutting, dus bij het eerste electriciteitshuisje waar wat beschutting was snel het parcours af en even in de squat houding. Dat luchtte wel wat op en ik kon mijn weg met een redelijk tempo vervolgen. Na enkele kilometers voelde ik dat dit nog niet alles was en bij 20km kon ik zo regelrecht een dixie instormen en de rest van mijn darminhoud in versneld tempo legen. Kennelijk was dat verkoudheid virus wat hardnekkiger en met meer impact dan enkel wat moe, slapeloos en flink snotterig..
Fijn dat ik dat kwijt was, maar ik was helemaal leeg en moe toen ik naar buiten kwam. Vanaf dit moment begon het afzien; tempo was er wel uit en nu vooral zoeken waar ik weer wat energie vandaan zou halen. Heb alle energiedrank en bananen die ik tegen kwam bij posten aangenomen en gepoogd te blijven rennen.
Zat echt op mijn dieptepunt bij de 27km en was me mentaal eigenlijk aan het voorbereiden op uitstappen bij de volgende post (30km). Op 29km werd ik ingehaald door een pacer groep en ben ik weer aangehaakt. Deed me goed om weer wat meer mensen om me heen te hebben, mentaal gezien lag het tempo er prima (ca. 6min/km) en wist ik mezelf ook te overtuigen dat dit normaal mijn herstel tempo was en dat ik dus wel even weer zou moeten kunnen volhouden. Met die groep ben ik mooi meegelift tot ca. 34km, waarna ik het tempo iets heb laten zakken om bij de verzorgingsposten ook nog wat binnen te kunnen krijgen.
Pas de laatste kilometers begon het weer te draaien en had ik weer wat over qua energie.
Al met al een dubbel gevoel: mijn eerste marathon heb ik wel uitgelopen, en gezien mijn (gebrek aan) fitheid waarmee ik de race starten ben ik daar al heel blij mee. Anderzijds duidde alles op mijn schema op een ruime sub-4 en had het me enorm mooi geleken om met mijn twee vrienden samen de finish over te komen.
Ik deel het verhaal hier maar zoals het is, het is heel tof om te lezen over de successen van anderen en ik weet dat ik ook weer mooie dagen met PRs ga beleven. Wellicht inspireert dit ook juist anderen om door te zetten wanneer er wat tegenzit.
Gelukkig is het hardloopvirus hardnekkiger dan het griepvirus van de afgelopen dagen; ik kijk nu al uit naar een mooie herkansing om dan wel die tijd naar richting de 3u45 te brengen. Wie weet wordt dat al wel Rotterdam volgend jaar!
Een korte versie van bovenstaand, maar met wat meer statistieken:
Strava (omdat het anders helemaal niet gebeurd is)