Vandaag de Flanders Fields Marathon gelopen (van Diksmuide naar Ieper, in West-Vlaanderen).
De voorbij dagen voelde ik overal wat pijntjes (taper madness heet dat in het Engels

).
Vannacht eens om 2 uur wakker geworden en vanaf 5 uur kon ik niet meer slapen.
Om 6.30 opgestaan, 2 sandwiches met speculoospasta, 1 fles Aquarius sportdrank en 1 Maurten gel naar binnen gewerkt.
Ik voelde me goed en had er zin in. Het enige waar ik schrik van had was de voorspelde windkracht 4-5 Beaufort die vooral de eerste 11 km tegenwind zou zijn. Ik was samen met een loopmaatje. Hij had in het voorjaar Rotterdam 2:58 gelopen, ik liep toen mijn PR 3:10.
Ik was beter getraind, hij minder, dus we zouden samen lopen op richttijd 3:06 en op zijn minst de eerste helft samen lopen. 3:06 eindtijd komt overeen met 4:25 min/km.
Zo gezegd, zo gedaan. Zoals gewoonlijk voelde de eerste km goed, en die ging veel te snel in 4:02 !
Nadien liepen we rond de 4:16min/km en rond km 5 liepen we in een groep van 15 man. We besloten deze groep te volgen, het tempo was iets te snel, maar de eerste 11 km waren grotendeels tegenwind, en er was op dat moment al een heel groot gat met de volgende groep. Het had volgens mij weinig zin om per se met zijn tweeën op 4:25 tempo tegen de wind in te beuken, en we hadden niet het gevoel dat we ons zouden stuklopen. Dat zijn zo van die beslissingen die je soms in een race moet nemen, en waarvan je pas achteraf kan zeggen of het een goede beslissing was.
We tikten mooi de kilometers af en halverwege dacht iedereen via de GPS dat we 30 seconden voorsprong hadden om het 3 uurschema. Maar het echte 21,1 kilometerpunt was nog iets verder en we bleken halverwege door te komen in 1:30:10.
De spieren begonnen de eerste vermoeidheid te voelen halverwege, maar het hoofd was nog fris. De groep was intussen uitgedund tot 7-8 personen.
Na 24 km versnelden 4 lopers (waaronder mijn maatje) en ik besloot ze te laten gaan. Het werd intussen moeilijker om te drinken, ik kreeg wel nog een Maurten gel weggewerkt. Met een graad of 15 en bewolkt was het weer niet slecht, en de wind was gelukkig maar 2-3 Beaufort.
De benen begonnen meer pijn te doen, maar ik kon nog altijd een tempo van 4:18 aanhouden tot km 33. Intussen liep ik samen met de eerste dame, die ik ingehaald had doordat ze een plaspauze genomen had. Nadien vertraagden we lichtjes en na 36 km werden de benen helemaal stijf en moest ik echt harken om rond de 4:50 te blijven lopen. De dame bleef mooi op tempo en ik moest haar lossen.
De laatste kilometer was er echt teveel aan, ik werd licht duizelig - iets dat ik nog nooit gehad heb, en het was toch al mijn elfde marathon - en het tempo zakte tot minder dan 12km/uur (5:15/km). Ik werd gelukkig aangemoedigd door mevrouw Hartloper, die meefietste. De laatste honderden meter met de passage door de Menenpoort kon ik nog iets versnellen. Toen ik bijna aan de aankomst was, zag ik 3:03:50 op de klok staan, dus ik perste er nog een sprintje uit -stijl stervende zwaan- om net onder de 3:04 te finishen.
Aan de finish werd ik zoals alle finishers persoonlijk gefeliciteerd door de race-organisator. Ik moest een paar minuten zitten, nadien ging het wel weer.
Supergelukkig met mijn nieuwe PR van 3:03:xx op de leeftijd van 48 jaar ! De nettotijd is nog niet bekend, maar het zal zeker onder de 3:04 zijn, dus een heel stuk eraf, komende van 3:10.