@
Tinusvolkel Als er succesverhalen zijn, dan moeten er ook minder succesvolle verhalen zijn. Hierbij mijn Amsterdam marathon.
De voorbereiding was eigenlijk heel goed, en de taper was ik ook flink tevreden over. Echter twee weken voor de marathon werd ik ziek, tussen een verkoudheid en koorts in. Hierdoor werd ik zenuwachtig over de impact op mijn conditie en invloed op de marathon. Uiteindelijk voelde ik me die zondag goed, en heb ik de 4 mijl gelopen om een idee te krijgen van de impact.
De 4 mijl liep ik met op een tempo van 3:37 per km, en ik had nog sneller gekund, maar wilde het ook niet te gek maken. Ok, zenuwen weg, conditie is er nog!
De zaterdag zou ik met een vriend van me afreizen naar Amsterdam om het startbewijs op te halen, alleen belt hij me ‘s ochtends dat hij ziek is.. Shit, hoe kom ik nu in Amsterdam? En wie is er om me op te vangen bij de finish??
Een halve dag verder (en een hoop gezeik) is het gelukt om iemand te vinden op zo’n korte termijn. Te laat in Amsterdam aangekomen om het startbewijs op te halen, gelukkig heeft een vriend die in Amsterdam woont dit kunnen doen.
Rustig eten, lekker slapen. Dag van de marathon! Alles voelt goed, wel wat vage pijntjes als ik naar het olympisch stadion loop, maar dat zullen de zenuwen zijn geweest. In het startvak zie ik de pacer van 3:00 staan, alleen staat die helemaal voorin het 2:40 tot 3:00 vak. Ik besluit meer achterin het vak te starten, met mijn verwachte 2:55.
9:00 startschot, Bam! Gaan met die banaan! Alles voelt goed, loop lekker. Op een gegeven moment zie ik een bordje van 8km, ik schrik.. nu al? En pak mijn eerste reepje zoals ik altijd doe. Opeens zie ik 6km staan, shit, dat was het keerpunt voor de 8km loop.
Maakt niet uit, alles gaat goed, lekker tempo tussen de 4:00 en 4:04. Ik loop zo makkelijk, benen voelen zo goed!
Opeens gaan we de bocht om, langs de Amstel, leuk, mooi stuk! Alleen begint het hier ook harder te waaien, ik merk dat ik het koud heb (singlet & korte broek). Rond het keerpunt (brug) merk ik dat ik misselijk begin te worden. Ik zet door, maar merk na een paar km dat ik tempo aan moet passen. Elke km is er een, ik loop door!
Uiteindelijk kom ik bij station Duivendrecht aan, nog steeds koud, maar inmiddels zo misselijk dat ik heb moeten wandelen tussendoor. De misselijkheid is inmiddels ondraaglijk geworden, en ik besluit uit te stappen.
Verloren loop ik terug naar station Duivendrecht. Enorm veel verdriet. In het hotel aangekomen komt alles eruit en blijk ik onderkoeld te zijn.
Wat ontzettend dom van me. Ik loop met dat weer normaal altijd in lange mouwen. Verdriet is groot. Ik moet terug naar Amsterdam volgend jaar, dit moet afgerond worden.
Hopelijk lukt het om volgend jaar ook Rotterdam te lopen. Nu eerst maar even weer opstarten.