Weinig gepost. Niet omdat ik jullie niet meer lief vind, maar omdat ik druk was. Eerst met vakantie, toen met werk. Lopen op vakantie in Oostenrijk ging lekker, het was gewoon leuk om onverhard in de bergen te spelen. Weer thuis nog geen tijd gehad om het bos in te gaan, maar wel op de weg getraind.
Gisteravond wilde ik even serieus gaan trainen, 12 kilometer verhard omdat ik richting de wintertrail in Amerongen wil gaan trainen. Toch weer 20 onverhard. Helaas ging het voor geen meter. Op de eerste kilometer al darmkramp, bij het 2-kilometerpunt richting huis gegaan en na een kleine 4 kilometer al weer thuis. En leeggelopen. Balen.
Vanavond de herkansing gedaan. Eerste kilometer voelde goed, 5,32. Rustig dat tempo vastgehouden en na de tweede kilometer dacht ik :"fuck it, let's do it." Ik wilde de mislukte have marathon van mijn verjaardagsweekend goedmaken en die vervloekte 21 nu eindelijk weer eens doen. De laatste keer was de IJsselsteinloop 2010 (tevens mijn eerste), waar ik 'm in een matige 02:11:56 gelopen heb. Toen best aardig, ik woog 110 kilo.
Met de eerste 11 kilometer binnen het uur wilde ik eigenlijk de halve nu binnen de 2 uur gaan doen. Dat ging niet vanzelf. Op de Lekdijk kreeg ik met wat tegenwind te maken. Verfrissend, maar ik zag mijn tempo wel inzakken. Hielp natuurlijk ook niet dat ik er inmiddels al 12 kilometer op had zitten.
Rustig in mijn hoofd doorrekenend wist ik dat het allemaal net haalbaar bleef, als ik maar gewoon door bleef lopen en niet ging wandelen. Met een steeds verder dalend tempo kwam ik bij de 17 kilometer en alles voelde zwaar. Mijn hartslag kroop omhoog, mijn tempo omlaag en mijn benen voelden niet meer superfris. Nog maar vier kilometer, maar hoe dan? Op karakter dan maar door. @
Blomminator vroeg het laatst nog: "Loop jij op hartslag of gewoon 'gevoel'?" Nou, op pure eigenwijze stompzinnigheid, merkte ik nu.
Na 20 kilometer liep ik op het fietspad langs het kanaal richting huis, zoals Hans de Booij ooit al zong: "Dan weet ik dat ik bijna thuis ben". Vlakbij, maar op. Bij 20,3 stopte ik ineens met hardlopen, wandelde 3,4 stappen en bedacht me dat ik in het zicht van de finish niet ging falen. Die hartslag boven de 180 en die tintelende vingers waren vast geen signalen van mijn lichaam. Kadaver weer in beweging, op een zielig tempo weer door. In de verte zag ik de stoplichten van de tramovergang op rood gaan, de tram voorbijkomen en weer op groen gaan voor ik er was. Dankbaar hobbelde ik over het spoor, nam de laatste twee afslagen en draaide het laatste rechte stuk op. De 21e kilometer in 6:09, het doel was nog steeds haalbaar. De laatste 110 meter met een soort eindsprint, waarmee ik in 1:59:25 mijn doel bereikt had. Moe, trots, superblij en ik loop de rest van de week als een pinguïn.
https://www.strava.com/activities/5878717402
Slecht idee... Hoe laat?