zaterdag op zondagnacht mijn eerste poging tot een 100mijl trail gedaan en boy het ging spectaculair ruk 
Ik begon meteen met een nacht (dacht dan is dat tenminste achter de rug) en zou na ~100K mijn eerste bevoorrading krijgen. De eerste 20 a 30K gingen vrij aardig, begon alleen een beetje een geirriteerd gevoel te krijgen in mijn linkerenkel. Fast forward naar het holst van de nacht: temperatuur daalde heel hard en de route ging door vrij lege bossen, over heuveltjes. Veel waren single tracks, wat samen met het vochtige/warme weer ervoor zorgde dat mijn schoenen compleet doorwerkt waren en bleven. Met een temperatuur die zwaar gedaald was niet heel erg prettig.
Hier begon ook mijn linkerenkel wat meer op te spelen. Het was geen echte pijn, maar meer soort van verkramping. De voet kreeg ik ook niet meer in hardloopstand (dat tenen wat omlaag wijzen zeg maar). Gezien het wel eens voor komt bij langeren stukken dat iets even vast zit/verstijfd, netjes doorgebuffeld (ondertussen met poles wel). in de hoop dat wat er vast zat los zou schieten.
Rond een uurtje of 03:00 smeet het weer me een stevig pak mist erbij ook. Mijn enkel bleef irriteren en toen begon de ellende: mentaal was het helemaal alleen lopen in het donker zwaar, de deprimerende weersomstandigheden maakten dat er niet veel beter op. Doordat mijn enkel niet echt wilde zakte mijn tempo ook langzaam in waardoor ik het langzaam koud begon te krijgen. Hierdoor ging ik dus ook meer eten (beetje kouder fixed lichaam zelf wel door wat meer te verstoken), waardoor mijn voorraad wat ik mee had heel hard inzakte. Uiteindelijk besloten op de top van een heuveltje een kort slaapje te doen op een bankje, dan nog 1k proberen te rennen/ zo snel als het ging door te gaan en dan een beslissing te nemen. Tukje leek te helpen, maar na een 200meter rennen was het wederom niveautje hiken wat overbleef. Dus maar langzaam richting bewoonde wereld/thuis toe gewandeld en gewacht tot vriendinlief een appje stuurde met hoe het ging, ten teken dat ze wakker was en met de bezemwagen kon komen.
Ergens teleurstellend, maar ik hda al ingecalculeerd dat ik op mijn bek zou gaan. Het was wel bijzonder leerzaam, vooral het snachts lopen over godverlaten paden en een dikke 10 uur lang ook geen levende ziel zien onderweg gaat samen met vermoeidheid parten spelen, met momenten ging ik door een hele resem emoties heen op rij. Ook de logistiek is een groot aandachtspunt: er waren geen watertaps op de route zelf of tankstations, dus het was of zelf meeslepen of onderweg herbevoorrading. Het zelf meeslepen was geen winnend nummer: 3,5 liter drinken mee, verschillende lagen kleding en aardig wat eten maakten een racevest meteen tot net geen 6Kg, wat toch door gaat wegen als je nog iets van rennen probeerd te doen.
Vandaag eens zien wat mijn enkel doet en straks waarschijnlijk wel nog even voorzichtig proberen uit te lopen. Daarna eens zien om de geleerde lessen te verwerken en een nieuw plan te maken.
Voor de trailers noder ons: Dutch Mountain Trail is heel erg de moeite om te doen: prachtige paadjes en vergezichten!
En onder het motto van strava or it didn't happen: https://www.strava.com/activities/5380561684/overview
Ik begon meteen met een nacht (dacht dan is dat tenminste achter de rug) en zou na ~100K mijn eerste bevoorrading krijgen. De eerste 20 a 30K gingen vrij aardig, begon alleen een beetje een geirriteerd gevoel te krijgen in mijn linkerenkel. Fast forward naar het holst van de nacht: temperatuur daalde heel hard en de route ging door vrij lege bossen, over heuveltjes. Veel waren single tracks, wat samen met het vochtige/warme weer ervoor zorgde dat mijn schoenen compleet doorwerkt waren en bleven. Met een temperatuur die zwaar gedaald was niet heel erg prettig.
Hier begon ook mijn linkerenkel wat meer op te spelen. Het was geen echte pijn, maar meer soort van verkramping. De voet kreeg ik ook niet meer in hardloopstand (dat tenen wat omlaag wijzen zeg maar). Gezien het wel eens voor komt bij langeren stukken dat iets even vast zit/verstijfd, netjes doorgebuffeld (ondertussen met poles wel). in de hoop dat wat er vast zat los zou schieten.
Rond een uurtje of 03:00 smeet het weer me een stevig pak mist erbij ook. Mijn enkel bleef irriteren en toen begon de ellende: mentaal was het helemaal alleen lopen in het donker zwaar, de deprimerende weersomstandigheden maakten dat er niet veel beter op. Doordat mijn enkel niet echt wilde zakte mijn tempo ook langzaam in waardoor ik het langzaam koud begon te krijgen. Hierdoor ging ik dus ook meer eten (beetje kouder fixed lichaam zelf wel door wat meer te verstoken), waardoor mijn voorraad wat ik mee had heel hard inzakte. Uiteindelijk besloten op de top van een heuveltje een kort slaapje te doen op een bankje, dan nog 1k proberen te rennen/ zo snel als het ging door te gaan en dan een beslissing te nemen. Tukje leek te helpen, maar na een 200meter rennen was het wederom niveautje hiken wat overbleef. Dus maar langzaam richting bewoonde wereld/thuis toe gewandeld en gewacht tot vriendinlief een appje stuurde met hoe het ging, ten teken dat ze wakker was en met de bezemwagen kon komen.
Ergens teleurstellend, maar ik hda al ingecalculeerd dat ik op mijn bek zou gaan. Het was wel bijzonder leerzaam, vooral het snachts lopen over godverlaten paden en een dikke 10 uur lang ook geen levende ziel zien onderweg gaat samen met vermoeidheid parten spelen, met momenten ging ik door een hele resem emoties heen op rij. Ook de logistiek is een groot aandachtspunt: er waren geen watertaps op de route zelf of tankstations, dus het was of zelf meeslepen of onderweg herbevoorrading. Het zelf meeslepen was geen winnend nummer: 3,5 liter drinken mee, verschillende lagen kleding en aardig wat eten maakten een racevest meteen tot net geen 6Kg, wat toch door gaat wegen als je nog iets van rennen probeerd te doen.
Vandaag eens zien wat mijn enkel doet en straks waarschijnlijk wel nog even voorzichtig proberen uit te lopen. Daarna eens zien om de geleerde lessen te verwerken en een nieuw plan te maken.
Voor de trailers noder ons: Dutch Mountain Trail is heel erg de moeite om te doen: prachtige paadjes en vergezichten!
En onder het motto van strava or it didn't happen: https://www.strava.com/activities/5380561684/overview
Nunc purus risus, volutpat sagittis, lobortis at, dignissim sed, sapien