Financiële vrijheid is fascinerend, ook alle IT'ers en andere veelverdieners (vanuit mijn perspectief) hier. Misschien is het leuk (en therapeutisch

) een ander perspectief te typen. Gezien het nieuws weet ik niet of iemand van de gemeente IP-adressen opvraagt etc etc. Het hele proces van uitkering aanvragen en krijgen was ruw en pijnlijk, maar misschien precies wat ik nodig had. Ik weet het niet. Dit is geen aanklacht, niet voor mezelf, de betrokken ambtenaren, instituties. Gezien de discussie dacht ik dat het delen van mijn ervaringen wat toe zou voegen, dus daarom plaats ik dit maar toch wel. Mijn familie en mijn vriendin, die me financieel niet (meer) konden helpen, komen in dit stuk minder voor dan op basis van hoe belangrijk ze in emotioneel opzicht voor me zijn geweest verdiend hebben.
3 jaar geleden zat ik in de bijstand. De oorzaak was depressie-achtig, nergens zin in, kwam niet meer buiten, 50 cm ongeopende post, schulden ter hoogte van… € 10 000. Verder had ik een HBO-diploma op zak, sprak goed Nederlands en Engels, had een beetje werkervaring. Ik woonde in een kleine stad.
Een uitkering aanvragen wilde ik eigenlijk niet, omdat ik slechte ervaringen had met het UWV. Op hun advies had ik, na een eerdere aanvraag, in plaats van een uitkering aan te vragen een eigen bedrijf opgestart. Zonder ervaring, plan, of begeleiding resulteerde dat in € 400 omzet en € 5000 schulden. Maar dat is een ander verhaal.
Een bijstandsuitkering aanvragen is makkelijk maar gaat niet zo snel. Veel formulieren invullen, documenten aanleveren (rekeningoverzichten, schulden, informatie laatste werkgevers, huurcontracten, zorgverzekering). Je moet over je trots heen stappen en je administratie op orde brengen (hiervoor ook dank aan de wijkondersteuning die me hierbij geholpen heeft), daarna is de rest overzichtelijk.
Toen werd ik opgeroepen voor een soort vergadering met andere mensen die een uitkering aanvragen en een paar ambtenaren. Het leek een beetje op de AA; “Ik ben Japie en vraag een uitkering aan vanwege dit en dat.” Wat mensen, of hun begeleider/vertegenwoordiger vertelden: ontslagen, ziek, spreek de taal niet, eigen bedrijf op de fles. Niemand ziet er goed uit, veel mensen ook uitgesproken slecht. Mager, afwezig, in een rolstoel, onder de uitslag.
Dan wordt uitgelegd hoe het werkt: eerst 4 weken elke werkdag solliciteren , dan alle sollicitaties digitaal en op papier inleveren, met contactpersoon van het bedrijf, en dan nog een keer vier weken tot je wordt opgeroepen om te horen of je aanvraag goedgekeurd wordt. Veel waarschuwingen dat alles wat je zegt en schrijft waar moet zijn, wat de gevolgen zijn als je het niet doet. De eerste 2 maanden kreeg ik dus geen geld.
Toen mijn geld op was, op in de zin van nog maar € 0,30 op de rekening, goed nieuws: Iemand van het wijkbureau vertelde me een paar weken later dat je een voorschot op je uitkering aan kon vragen. Weer formulieren invullen, opnieuw rekeningoverzichten inleveren. Het kantoor voor die voorschotten leek op een bank met kogel vrij glas en veel beveiligers. De andere aanvragers zagen er niet zo vrolijk uit, op een aantal mannen dat juist erg vrolijk was na, ik vermoedde drugs. Maar, een paar honderd euro. Daar kon ik geen huur (3-4 maanden) of zorgverzekering (achterstand bijna een jaar) van betalen. Eten, internet en telefoon betaald (nodig om te solliciteren). Maar: eten. De laatste weken bestonden uit eieren/meel (brood) en linzen, met winterpeen (1 voor 3 dagen) voor gezond.
Het solliciteren, niet makkelijk. Ik kende niemand, mijn zelfvertrouwen was weg. Maar ook reizen naar bedrijven als ik uitgenodigd werd, was lastig. Geen geld voor de bus, mijn fiets was kapot, de ketting viel er elke 1-2 km af. Maar weinig uitnodigingen, 1 op 10 denk ik, dus dat viel mee. Als je daar zit, in je oude kleren, bij banen waar ze 10 sollicitanten per FTE krijgen en alleen geïnteresseerd zijn in mensen die hard werken (gestoord, spreken de taal niet spreken, maakt niet uit) geen vragen stellen en voor weinig geld op een 0-uren contract willen werken. En daar zat ik dan met mijn c.v. vol met niet-passende opleidingen en lange stukken met niets.
Ondertussen was ik via de huisarts en de psychologisch assistent bezig met mijn depressie, of wat het ook was/is. Na 2-3 maanden heb ik dit traject opgegeven. Maar ook dat is een ander verhaal.
Een sollicitatie via een recruiter leverde uiteindelijk werk op, 2 dagen per week voor € 2500 per maand, dus zo‘n € 1000 per maand. Bruto € 12 000 per jaar. Veel geld voor een arm mens.
Maargoed, ik had te eten (nu pas herinner ik me weer hoe belangrijk eten toen was), had zo‘n 30 sollicitaties in 2 maanden (niet genoeg eigenlijk), toen ik op werd geroepen voor een gesprek op het gemeentehuis. Documenten digitaal opsturen en geprint meenemen.
Gesprek tussen de Gemeente en Cosipa
G Meneer Cosipa, heeft u aan alle verplichtingen voldaan?
C Bijna, niet genoeg sollicitaties helaas.
G Dan wordt het niet makkelijk…
C Maar wel werk gevonden vorige week. Hier is het contract.
G Dan is uw aanvraag hierbij goedgekeurd.
Goed nieuws, want daarvan kon ik de treinkaartjes naar mijn werk betalen, mijn fiets laten repareren, twee maanden huur betalen en eten.
Omdat ik halverwege de maand begon en per week uitbetaald kreeg, werden de bedragen door de gemeente opgehoogd naar het bijstandsniveau. Dat was een maand welkom, de volgende maand werd er dus met € 0 opgehoogd. Toen ik de maand daarop nog steeds aan het werk was, wilde ik de bijstandsuitkering beëindigen, maar dat mocht pas na 3 maanden. Tot die tijd: Financiële administratie inleveren, formulieren invullen. Als ik de uitkering (van € 0) stop zou zetten en ik zou weer werkloos raken, zou ik weer van voren af aan moeten beginnen. Ondanks alles wilde ik er graag van af, om weer vrij te zijn.
Ik heb daar een half jaar gewerkt, toen na een maand niets (geen uitkering aangevraagd) een baan voor 2 maanden gevonden. Toen weer een maand niets. Toen een baan waar ik een paar jaar gewerkt heb. Daarvan heb bijna alle schulden afbetaald, gewoond, nieuwe schoenen gekocht en gegeten. De volledige huur- en zorgtoeslag, van € 1000 en € 3500, moest ik het jaar daarna ook terugbetalen. Ik had € 150 meer verdiend dan was toegestaan. Als ik dit geweten en een of twee weken onbetaald verlof genomen had, had me dat € 4500 bespaard.
Daarna is het qua werk ook redelijk goed gegaan, ik heb bijna geen schulden meer, deze zou ik af kunnen betalen, ik heb alleen nog erg graag een zo groot mogelijk financieel buffer om nooit meer zo opgesloten te zitten. Nooit meer op lekke schoenen door herfstig Nederland te hoeven lopen. Nooit meer in de regen een ketting weer op mijn fiets te hoeven leggen waarvan ik wist dat deze er voor ik thuis zou komen nog een keer af zou vallen. Nooit meer ‚nee‘ hoeven zeggen op een uitnodiging voor een verjaardag omdat ik geen cadeautje kan kopen. Ik kan nu, afgezien van corona, de trein pakken naar elk land in europa en daar een maand blijven zonder me over geld zorgen te hoven maken. Ik kan in een winkelstraat een kledingwinkel binnenlopen en nieuwe kleren kopen. Ik kan bij elk restaurant eten. Ik kan ook spaarzaam, gezond en eenvoudig leven.
Ik ben blij dat ik niet meer opgesloten zit en weer wat te kiezen heb.