De discussie over de hypotheek en extra aflossen daarop, dat blijft toch een ding... Om een ander perspectief erin te gooien: ik huur (nog), op een leeftijd dat de meeste mensen al hun eerste of zelfs tweede woning al zouden hebben. Op het aanschafbedrag en het woongenot na is de waarde van mijn woning irrelevant voor mij -- als ik er een koop dan is die hoogstwaarschijnlijk tot aan mijn dood, en de nalatenschap zal me roesten wegens gebrek aan kinderen (even gechargeerd, het is natuurlijk iets subtieler dan dat). Hooguit zou ik overwaarde nog te gelde kunnen maken, maar dat is speculatie op basis van de waardeontwikkeling.
Ondertussen ben ik natuurlijk wel aan het sparen/investeren voor FO, met een hoge SR. Dat betekent dat ik in principe twee dingen kan doen: de woning gewoon nu kopen met hypotheek zoals "normaal", of doorsparen tot ik heel de woning gewoon zo kan kopen, zonder een stuiver geleend geld. (Dat duurt even, zeker met de stijgende prijzen, maar het is in principe te doen.) En als je die opties uitwerkt, wat de meeste mensen nooit (hoeven) doen omdat het hele bedrag domweg nooit snel genoeg haalbaar is, kun je goed zien dat het gaat om een risicoafweging en ook wat je voor het risico terugkrijgt.
Koop ik de woning contant en hoef ik dus nooit een hypotheek af te lossen dan ben ik niet "in één klap FO", zoals je misschien zou hopen -- nee, dan heb ik natuurlijk geen FO bedrag meer en moet ik opnieuw beginnen met sparen, en als dat kapitaal eenmaal hoog genoeg is,
dan ben ik FO. Weliswaar is mijn SR dan nog hoger, maar omdat die al hoog is duurt het in totaal toch langer. Maar mijn risico qua wonen is (natuurrampen daargelaten) nul: al zou ik de volgende dag ontslag nemen en in mijn huis wegkwijnen met alleen een voorraad bonen, dan zou ik dat dak boven mijn hoofd gegarandeerd houden. Die bonen zullen waarschijnlijk snel opraken, wat weer aantoont dat je ook weer niet al te zwaar aan alleen je woning moet tillen, maar dat terzijde.
Leen ik het bedrag daarentegen, tegen een rente die veel lager is dan de geprojecteerde opbrengsten van investeringen, dan hou ik het bedrag dat ik gespaard en geïnvesteerd heb en ben ik navenant sneller FO. Het risico hierbij is dat als ik door rampspoed de hypotheek niet af weet te lossen ik op straat sta -- of, realistischer, dat ik omdat ik koste wat het kost een woning wil houden ik nooit FO word omdat ik na de essentiële levensbehoeftes niet genoeg meer overhoud. Dat kan omdat mijn loon eraan gaat, of mijn investeringen door het putje gaan, of beide, dat maakt even niet uit.
In beide gevallen is er een risico dat ik nooit FO word, en in beide gevallen duurt het een tijd voor ik FO ben als ik het haal. Koop ik de woning met geleend geld, dan ben ik een hoger risico aangegaan op nooit FO worden, in ruil voor een kortere horizon. De moeite waard? Bijna zeker wel, zeker als je toch al bereid bent te investeren, maar daar kun je zelf aan rekenen.
Die denkoefening haalt hopelijk wel de frame van "beleggen met geleend geld" onderuit voor de mensen die het altijd zo benaderen: immers, het geld dat gespaard/belegd is heb ik linksom of rechtsom al, dat is niet geleend, dat is van mij. De keuze is of het
huis gekocht wordt met geleend geld of niet, en de risico's die eraan verbonden zijn gaan over of ik FO kan worden, en of ik het huis kan blijven betalen met de inkomsten die ik heb, of die nu uit arbeid of uit kapitaal komen. Je gaat extra risico aan in ruil voor extra vrijheid om geld uit te geven (met het idee dat je daar beter rendement op gaat halen), en dit is een geleidelijke schaal, geen zwart/wit ding. "Beleg nooit met geleend geld" is een versimpelde, extreme vorm die goed advies is voor mensen die niet eens
weten dat er een afweging gemaakt wordt, laat staan hoe ze die door zouden moeten rekenen, maar het is geen natuurwet. Correcter is zeggen "investeer nooit teveel geld tegen teveel risico op gevolgen die je niet kunt dragen", maar dat bekt niet lekker.
Voor mij is het doorrekenen vanuit het perspectief zonder koopwoning duidelijker dan met assets en liabilities werken (waarbij ik het huis dus moet zien als iets met een bepaalde waarde, terwijl het voor mij de plek is die ik nodig heb om te wonen en verder niet). Voor mensen die de woning al hebben is het wat anders natuurlijk. (De discussie over de waarde van kopen vs. huren is
weer wat anders overigens, dat komt in het bovenstaande niet terug en dat is ook al vaak genoeg besproken.

)
Dat raakt kant noch wal. Niet "dat slaat kant noch wal". Wel "dat slaat als een tang op een varken".