Oorsprong van SGP was, hoe frappant ook, conform kaders en vereisten van het toenmalige bestel. De partij was geen afsplitsing, geen protest, maar nieuwe organisatie voor toenmalig aanwezig politiek draagvlak naast dat van Kuyper en Colijn. De lijnen van draagvlak waren in het toenmalige bestel veel meer top-down dan bottom-up, zoals in het Nederland van na de oorlog, tot aan Lubbers I / II.
Dat wil niet zeggen dat de partij niet protesteerde of ageerde, oorsprong van de SGP heeft nogal woelige wortels van ideologie, pijnlijk diep en breed antisemitisme en persoonlijke conflicten onderbroken door de Tweede Wereldoorlog en daarna gecontinueerd totdat met het overlijden van Zandt eindelijk dat stokje van Kersten langzaam terug in de kast ging. Maar als politieke organisatie kwam het op binnen aanwezige kaders, functioneerde op basis daarvan, erkende die kaders en stelde ze als vereiste bij zowel groei als continuïteit. Totdat onder Abma / van Rossum men volledig doorsloeg in machtspolitieke school en dat dualistisch perspectief van intern isolationisme en externe marketing voor verkoop van stem als garantie voor eerstgenoemde focus onder van der Vlies formeel beleid en fundament werd.
De SGP is nooit vangnet voor proteststem geweest, ook geen protestpartij geweest. Ons moderne perspectief is anders dan wat in die tijden aanwezig was. Voorbeeld, vrouwenkiesrecht. In '18 wees men dat af, niet als enige, flinke discussie in evolutie van bestel. Toen het in '22 werd ingevoerd accepteerde men het, maar riep vrouwen op om er geen gebruik van te maken. Voor ons nu onvoorstelbaar. Opmaat naar en escalatie van WOII hakte behoorlijk in op die evolutie trouwens, vrouwenkiesrecht stond ook toen nog in maatschappelijk debat. Maar het is in die periode dat de SGP struikelde in conservatisme met de blik naar binnen, waarbij men bij terugkeer in het na-oorlogs politieke landschap segregeerde van de rest van het politieke spectrum.
Derby schreef op zondag 10 maart 2019 @ 13:47:
[...]
Hier ben ik helemaal niet mee eens. Ik ben niet bang voor het nemen van verantwoordelijkheid. Maar de manier zoals ons bestel nu in gericht is kan ik niet eens verantwoordelijkheid nemen als ik dat zou willen. Eens in de vier jaar mag ik iets kiezen, ik heb sterk het gevoel niet te weten wat ik kies. Niet omdat ik me niet inlees maar omdat als de stemmen geteld zijn er opeens allerlei verrassingen uit de hoge hoed komen. En dan kan ik vier jaar later via een stem op een andere partij laten weten dat ik het er niet mee eens ben. Kun je uitleggen hoe jij die verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid ziet die de burger heeft. Ik vind de politiek grote overeenkomsten vertonen met een blackbox. Het is van buiten te aanschouwen maar wat er intern gebeurd is pure hocus pocus. (zie dit aub niet als een aanval op jou persoon, ik trek je stelling in twijfel, niet jouw persoon)
Ik wil het referendum terug. Als een kabinet decommissionair wordt worden alle controversiële onderwerpen doorgeschoven. Als wij nou eens als burgers gedurende de kabinets periode alle controversiële keuzes maken dan pas kun je over verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid spreken.
En nu zal er vast weer iemand zeggen dat het professionals zijn op het binnenhof, maar dat is simpelweg niet zo. Vele hebben geen enkele kennis van zaken. Laten zich informeren door hun eigen bubbel. Eigenlijk op geen enkel manier anders dan het Nederlandse volk.
Edit:
[...]
Dit dus, Hoe bedoel je verantwoordelijkheid bij de burger? Het liefst zou ik Mark R. ontslaan (en dan ook meteen proberen te voorkomen dat hij in Brussel nog meer schade aan kan richten). Maar die macht is mij niet gegeven.
Ik heb ooit een docent horen vertellen dat als morgen de olie prijs met 20 euro stijgt er 20 jaar meer aan olie beschikbaar is. Opeens worden eerder onrendabele bronnen weer rendabel om te exploiteren. Kunnen we dat in NL ook niet doen? Kolencentrales uit. Elektriciteits prijs omhoog en er is opeens motivatie om nieuwe manieren van energie opwekking te ontwikkelen. Die kennis kan weer verkocht worden.
De crux is dat we in tegenstelling tot onze perceptie geen individu zijn. In die zin, vanuit individueel perspectief klopt het wat je zegt. Ons bestel is daar echter niet op ingericht, ook niet voor ontworpen, omdat het om het zo minst slecht mogelijke balans gaat tussen belangen en groepen.
De macht wordt gegeven door het individu (als onderdeel van groep en in toepassing van organisatie - dat is al een hint) maar is geen eigendom of instrument daarvan, dat is het wel van de groep en van daaruit volgt balans of verstoring.
Vanuit dagdagelijks individueel menselijk perspectief is dat een oefening in abstractie die niet enkel precies dat is, abstract, maar ook nog eens gevoelsmatig niet overeenkomstig aangeleerde perceptie is. Individualisme, zelfredzaamheid, het tandje bijzetten, ga zo door - concepten van geloof die gevoelsmatig dichter bij liggen. Wel stuk voor stuk kunstmatige termen van organisatie en gebruik, door ons verward met realiteit, geloof en zo meer.
Vanuit datzelfde menselijke perspectief willen we hier en nu met deze druk op de knop gehoord en behartigd worden. We verwarren daarbij vertegenwoordiging met behartiging. Dat eerste is een cyclische oefening van uit handen geven van macht voor associatie of opdracht, dat tweede is geen knop maar een drukmechanisme wat staat en valt bij proces van vinger aan de pols houden én afrekenen op bestendige wijze.
Vertegenwoordiging is in ons bestel behoorlijk goed geregeld. Maar, het is slechts één deel van de formule. Het is ook nog eens iets heel anders dan behartiging. In ons moderne denken zit daar een struikelblok van aannames en perceptie.
Je hebt de macht om Mark te ontslaan, maar niet als individu, niet met een druk op de knop. Wel als expressie van vinger aan de pols en afrekenen als consensus of compromis binnen én als samengestelde groep.
Eerder kwam een opmerking voorbij over consumptief politiek gedrag. Dit is waar de schoen hier heel erg wringt. Politieke vertegenwoordiging en behartiging vraagt een heel ander perceptiekader dan dit.
Die perceptie van consumptief gedrag als leidend, met verwarring tussen vertegenwoordiging en behartiging, zit in de weg van het grotere deel van functionaliteit. Participatie in processen van controle en druk.
Als iemand macht en middelen krijgt maar er slechts een keer in de vier jaar een praatje gehouden wordt over wat die persoon zegt te willen, dan is het gezien de diversiteit van mensen en het spectrum van hun gedrag vrij logisch dat die gelaten ruimte sneller met oneigenlijk gedrag gevuld zal worden dan met collectief productief gedrag.
Daarom dat ons bestel uitgaat van scheiding der machten, maar ook van aanwezigheid van toetsingsmechanismen. Niet enkel à la Wij van WC Eend, maar van organisatie en participatie door, binnen en tussen al die onderdelen van dat bestel.
De burger is een component daarvan, zowel als fundament en als instrument. Aangezien dat begin en einde is van het traject van de rekening rust daar de aansprakelijkheid. De verantwoordelijkheid is daarbij zowel omstandigheid van individu als groep.
Het maakt het er niet eenvoudig op, maar ook dat is een basisconcept van ons bestel: het individu moet meedoen als individu en als deel van groep, wil de macht van het individu niet enkel uit handen gegeven worden, maar binnen kaders van balans en continuïteit gebruikt kunnen worden.
Ons bestel is niet statisch, het is een menselijk systeem. Dat wil dus zeggen dat het onderhevig is aan verandering, en dat kan zowel negatief als positief zijn. Afhankelijk van keuzes, wat dus meer blijkt te zijn dan enkel even op een knopje te drukken.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.