Daar zit een stuk perceptieproblematiek. Zelfs daar waar sprake is van waardestijging is die stijging nog steeds fictief. Het is geen reële groei van kapitaal beschikbaar voor winst (bepaling of uitkering) of reserveringen.
We denken dit, omdat we het idee hebben dat we er in moeten geloven om het te laten werken want we kennen een geloofssysteem waar groei er altijd is of kan zijn. Gebaseerd op fictieve waarde

[...]
Je hebt wel gelijk dat investeringen niet altijd zorgen voor werkcreatie.
Het kan, het komt voor, het is prima mogelijk. Maar het is primair een gevolg van financiering met bepaling van doelstellingen waar in het optimalisatieproces er een vereiste van schaalvergroting is. Dit is trouwens altijd cyclisch, er is een periode van arbeidscreatie vereist voor doelstellingen, maar diezelfde doelstellingen vereisen het continueren van optimalisatieprocessen waarop bewuste krimp van aandeel van arbeid volgt.
Zelden of nooit (historisch uitzonderlijk) is er een relatie te vinden tussen participatie door aandeelhouders en creatie van kapitaal. Het komt vaker voor dat kapitaal toegevoegd wordt, maar ook dat kent geen relatie tot arbeidscreatie.
Even plat gesteld: het gaat de aandeelhouder om the bottom line. Wat het resultaat van optimalisatie is onder de streep. Dat is zijn winst. De winst en voetafdruk van bedrijf is daarin instrument, maar geen doelstelling. Dat maakt arbeidscreatie een beperkt instrument, ondergesteld aan optimalisatie.
Heb je je nooit afgevraagd waarom in fusieprocessen aandeelhouders en raden van bestuur baten krijgen terwijl de resulterende onderneming uiteindelijk een kleinere voetafdruk van onderdelen kent terwijl de fiscale reserves en onbelaste winsten toenemen? Heel serieus, kijk eens naar de fusieprocessen in onderwijs, of van de laatste jaren, de zorgmarkt. Ziekenhuizen gaan samen. Er blijft van de twee één ziekenhuis over, en een veredelde poli die gestript is, toeleveringscontracten worden verkocht en gesplitst, en uiteindelijk wordt de veredelde poli afgestoten, afgeserveerd, uitgemolken of verkocht / "zelfstandig" gemaakt

[...]
TDE is meer dan een marketingfilosofie, ik dacht dat die gedachte het fundament is voor het wereldwijde monetair beleid van de afgelopen jaren. Het werkt niet, maar de extreme geldverruiming werd zo wel verantwoord.
Mensen zijn niet rationeel. We zijn niet perfect

We scheppen onze systemen op basis van wat we geloven, omdat we altijd zowel kleine als grote belangen kennen en iedereen heeft zo zijn of haar primaire of secondaire behoeften - en dus volgen we totdat we tegen de lamp lopen.
Mijn optiek in deze is dat het tegen de lamp lopen te duur is, en zo langzamerhand niet langer beheersbaar is (het oude bancaire concept van "never waste a good crisis").
TDE is niets meer dan marketing ten bate van gebruik van geloofsgedrag omdat het zich voor doelstellingen leende. Ooit al eens van Gordon Gekko gehoord? Fenomeen van de jaren '80 vorige eeuw, symbool van dynamiek. Kenmerkend voor de periode van "het kan niet op" en het begin van "het individu is alles".
Misschien zeg ik nu iets wat hard is, maar ideologie is gewoon ook maar een kerk.
We zien het als iets anders, maar het is exact hetzelfde: organisatie en gebruik van geloofsgedrag waarbij tig-duizend jaar menselijke geschiedenis klip en klaar duidelijk maakt dat het geloofsgedrag altijd gestimuleerd en aangepast en gevolgd wordt vanuit balans óf afwezigheid van balans tussen belangen.
[...]
Het klopt wel dat het huidige systeem niet voor iedereen werkt.
Er is geen perfect systeem. Er is wel zoiets als de vereiste van streven naar redelijke balans. Vanuit al onze historische lessen uit streven naar gebrek aan balans. Daarbij zijn signalen en observaties van verschuivingen in verhoudingen kritiek voor het uitwerken van ontwikkelingen en het bepalen van observaties daarbij.
Zoals bijvoorbeeld het grote vraagstuk van multinational/mkb. Was dit de jaren '50 vorige eeuw, dan was de prioriteit duidelijk. Op die manier hebben we toen ook de koppen bij elkaar gestoken en zaken uitgewerkt voor de beste balans in grootst mogelijke collectieve baten. Deze periode is weinig anders dan die, in termen van verschuivingen en vereisten van aanpassing. Het verschil is dat we nu geen korte termijn les van pijn en/of bloed hebben om ons bewustzijn te stimuleren en ons te motiveren zoals toen.
Dat maakt dit een moeras van met name lobby en partijpolitiek. Dat kost. Altijd. Dit schept altijd een rekening die niet door te schuiven valt. Het is in zekere zin zelfdestructief.
In principe is de uitdaging eenvoudig. Je hebt een systeem, omstandigheden veranderen, dan moet je aanpassingen maken. Zijn de veranderingen zo groot, dan moet je een nieuw systeem scheppen (en zorg dragen voor bestendige transitie). Het is net als een bedrijf wat zijn doelstellingen behaald heeft. Dat kan daarmee door blijven gaan, maar kent dan menige wet zoals die van remmende voorsprong. Of het kan nieuwe doelstellingen en activiteiten formuleren met wat verdiend is. Zo blijft het bedrijf bestaan, en groeien.
Natuurlijk is een land iets meer complex, maar de uitdaging ligt er wel. De vergelijking van keuzegedrag en productief/contraproductief gedrag gaat pijnlijk goed op.
[
Voor 9% gewijzigd door
Virtuozzo op 30-11-2018 00:13
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.