Sandor_Clegane schreef op maandag 5 oktober 2020 @ 15:08:
[...]
Ik weet niet of het hard is, ik kan het namelijk maar met moeite ontcijferen....
je eerste twee punten kun je lastig aanwenden denk ik, omdat het veel mensen ontbreekt om zo naar de maatschappij te kijken ( denk ik ). Maar ik kan me vergissen.
Zeg je hier nu in een hele lap tekst dat als we niet verder kijken naar diepere ideologie die onze maatschappij/samenleving vorm geeft we altijd maar een beetje in de marge lopen te rommelen?
Want daar ben ik het wel mee eens. Want het gedachtegoed dat deze lui er op nahouden is in de basis naar mijn mening gewoon fout. De grondbeginselen van de "vrije markt" en de mens als rationeel acteur die constant bezig is zijn eigen belang voorop te zetten doet mensen enorm te kort.
Laat ik het anders stellen. Al wordt dit een beetje lezen.
We merken op dat zaken onder druk staan, we merken op dat lijnen toenemend scheef lopen. Maar dan, even ietwat te gesimplificeerd maar ter illustratie.
Ik stel het even op scherp.
Aan conservatieve zijde wijst men op de correlatie dat "alles" wel in orde is. Je krijgt je kruimel. Je kan alles uit jezelf halen. Zeker, soms gaat het mis, maar dat is eigenlijk enkel voor of rondom hen die dat niet doen. Dan wijst men op de perceptie van correlatie bij hoe alles werkt en dat het werkt. Anders gezegd, beste mensen, niets is perfect, maar we doen normaal en we werken en dat werkt en dus kun je alles doen. Wij maken het systeem, jullie doen mee, et voila, het werkt.
Aan progressieve zijde merkt men op voor wie en waar systemen niet werken. Effectief gesproken gaan ze daarmee in politieke zin een valstrik aan. Men duikt op onderwerpen en symptomen die van kritieke aard zijn, maar de reële correlaties vallen buiten beeld van de bredere conformistische / passieve segmenten omdat correlatie van perceptie heel ordinair gezegd krachtiger is voor menselijke sociale psychologie. Anders gezegd, beste mensen, het is steeds minder perfect, we moeten vanuit overtuiging zelf gaan werken en denken en pas dan kunnen we zaken oplappen zodat zij die na ons komen weer een kruimel kunnen hebben. Zij die het systeem maken laten zaken glijden en zo werkt het niet voor zij die minder hebben / kunnen / uit de boot vallen en zo voorts en zo verder.
Nogmaals, allemaal even heel scherpt en simplistisch gesteld.
Maar, wat krijg je dan?
Men gaat elkaar aanspreken. En als iets niet werkt voor het proces van identificeren van problematiek en het uitwerken van complexiteit zodat condities en stimuli geschapen kunnen worden voor het omzetten van geïdentificeerde problematiek in uitdagingen - dan dat. Dit is basale menselijke sociale psychologie.
Aanspreken werkt enkel als mechanisme voor stimuli van beweging en cohesie binnen groepsdynamica waar kenmerken voor identificatie en communicatie gedeeld wordt.
Anders gezegd: als we het toepassen op of in omgang met andere groepsdynamica ontstaat er een totale mismatch tussen intentie en effect.
Het zure daarbij is dat we dit eigenlijk kunnen weten, de groep bestaat uit subgroepen, er zijn verbindende kenmerken, er zijn ook onderscheidende kenmerken. Een woord wat voor de een motiverend is, kent bij een ander een afwijkende context en is aldus voorzien van andere associatieve reflex.
Pikant voorbeeld, probeer eens in Nederland neo-conservatieven of liberalen aan te spreken op het fenomeen van neo-liberalisme. Niet enkel deelt men de terminologie niet, context en definities zijn ook totaal anders. Als je nu op een bijeenkomst komt van CDA of VVD staat men heel serieus afwijzend te kijken van "daar komt dat geneuzel weer". Wat meteen een emotionele reactie oplevert en zo voorts. Zelfs bij het gangbaar geworden zijn van de term is er sprake van gescheiden emotionele en cognitieve lading.
Goed, wat krijg je als gescheiden segmenten op basis van afwijkende taal en vorm elkaar proberen te duiden en te engageren? Motivatie!
Maar waar? Binnen eigen respectievelijke kringen.
Bot gezegd, in de aanwezige en telkens opnieuw gekozen methodes in het publieke annex politieke debat zit een perverse prikkel. Het netto resultaat is dat het voor de ene kring goed is om aangemerkt te worden als architect / symbool door de tegenstander omdat het vanuit taal en vorm bevestigend is voor aanwezige perceptie. Het netto effect aan de andere kant is een mobilisatie effect van bindingskracht, m.a.w. men bevestigt aanwezige eigen perceptie, schept energie voor eigen kring, maar zit zo wel in de bredere dynamiek met een probleem van afwezigheid van vertaalslag. Leuk, maar omdat men zo steeds meer herhaling schept in vorm / taal / methode toepassing beperkt men zich juist electoraal. Men schept een eigen dynamiek van afhankelijkheden van sociale geografie voor electorale werving.
Nu ja, dit fenomeen is in Nederland al onderwerp van studie sinds het breken van het vorige model in de jaren '70, ik gebruikte niet voor niets het begrip paradigm shift (voor degene die wil, dit is een handig startpunt voor bredere verkenning:
Between conflict and consensus: The Dutch depoliticized paradigm shift of the 1980's)
In al die tijd is er met al dat onderzoek niets gedaan. Want het is ongemakkelijk. Het is in menige spiegel kijken.
offtopic:
De hoofdreden daarvoor zit hem in de introductie van het zogeheten Derde Weg denken. Ontworpen door een samenwerking tussen een conservatieve denktank en de toenmalige Teldersstichting, aan de man gebracht via academisch netwerk met targeting voor progressieve politiek die zich na de omwentelingen van halverwege de jaren '70 voor de vraag zat van hoe relevant te blijven en de dominantie te herwinnen. Uiteindelijk wist men een aantal personen dusdanig te coöpteren dat het ontwerp terecht kwam bij Frans Rutten, die werd de rechterhand van Wim Kok en legde de basis voor het opnieuw betreden van de politieke beslissingsdynamiek door linkse politiek. Het begin van Paars. Hier zit ook een opmerkelijke verkenning, in vele opzichten, maar die gaat wat te ver door voor dit topic.
Cru maar praktisch gesteld:
Nederlandse politiek heeft zich laten verleiden tot het ontwikkelen van gescheiden aspecten en implementaties van taal, vorm en methodologie. Men is volledig blind geweest voor de invloed van de toenmalige ABDUP lobby én de toenmalig gecompromitteerde vakbondsnetwerken (die niet wisten waar ze aan toe waren na gebroken te zijn in de jaren '70 en nieuwe relevantie zochten - men werd botweg gecoöpteerd).
Tegenwoordig zit men daarmee in een valstrik. De ene hoek is blind voor de effecten van keuzes voor interactie buiten eigen segmenten, de andere hoek - zelfs daar waar men wat meer bewust is geworden - kan niet anders dan volharden op de aanwezige lijnen.
offtopic:
Hier zit een punt van historische ironie. Progressieve politiek in de jaren '80 werd geregeerd door het fenomeen van politieke doodsangst. Men wil relevant zijn, men moet continuïteit hebben, men moet aan macht deelnemen. Men liep in een zorgvuldige valstrik waarmee men juist de consolidatie deed faciliteren van precies wat hen in de jaren '70 uit de machtsdynamiek had weten te krijgen. Tegenwoordig zit conservatieve politiek in de knoop met het fenomeen van politieke doodsangst. Voor exact dezelfde redenen kan men niet anders doen dan wat men al deed, erger nog, omdat men daarbij ook nog eens geprikkeld wordt door wat verder op conservatieve zijde zit moet men ook nog eens extra opschuiven naar die kant.
Ondertussen hebben we inmiddels een paar generaties die voor processen van participatie opgegroeid zijn met die reflexen van vorm / taal / methode, op een bedje van bevolking die sinds halverwege de jaren '70 opgegroeid is met in onderwijs steeds meer aanwezige neo-klassieke invloed op samenstelling van curricula.
Wat je ziet zijn discussies in loopgraven, discussies waarbij de prikkels inmiddels al zo instinctief zijn dat elke discussie in de loopgraven gehouden wordt. Dit zie je niet enkel bij politieke kwesties, maar ook in omgang ermee. Men duikt op het detail, niet op de big picture. Die is afleiding. Want technisch-economisch is de oplossing, en de ander aanspreken is de ingang.
Kijk, de discussies hier zijn een prachtige uitzondering op vele regels, T.net is een uitzondering in heel veel opzichten. Maar het is een microkosmos. En ondanks dat gesprek en verkenning met kop en schouders boven het spreekwoordelijke maaiveld uitsteken (in verhouding tot elders) zie je in elk topic exact dezelfde gedragslijnen.
De schoen wringt hier: men is niet in staat om zaken aan te pakken omdat alles voorzien is van effect om het niet te doen. Perverse prikkels die zo diep zitten dat zelfs het aanstippen ervan een bijna auto-immuun response geeft. En ja, dat is een ontwerp, van buiten de arena's van politieke, maatschappelijke en zelfs economische organisatie. Het is een oud draaiboek, we zien nu enkel een crisis die de spanningsvelden geschapen door de toepassing van dat draaiboek op politiek / maatschappij / economie blootlegt.
En wat is de reactie? We duiken de loopgraven in. We gaan eerst cijferen in de spreadsheets. We gaan eerst de actoren van hier en nu als symbolen stellen. We gaan eerst consumptief om met prikkels en informatie. Dit is allemaal aangeleerd gedrag. En die actoren van nu, die weten zelden of nooit beter. Sterker nog, hier ligt een van die opmerkelijke punten in de geschiedenis waar het zich pijnlijk goed loont om breder te kijken naar complexiteit, en verder te kijken dan de neus lang is, en liefst helemaal voorbij te gaan aan het happen in snacks.
Je hebt het over gedachtegoed, maar laten we nou eens eerlijk zijn. Bij alle verschillende varianten en types zijn er fundamentele aspecten die volledig gedeeld worden. De onderzoekers, zelfs de Instellingen die daar op wijzen zijn roepende in de woestijn. We hebben het hier over onderliggende frames voor perceptie en prikkels voor gedrag. We zijn nu flink wat decennia verder en de effecten zijn zichtbaar. Maar, over de gehele linie. Ja, gedachtegoed is verschillend, maar de onderliggende frames? Daar wringt de schoen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.