Ik zal mijn best doen om voorzichtig maar toegespitst te reageren, er ligt hier immers een zeer lage drempel om langs elkaar heen te schieten terwijl de invalshoek nauwelijks verschilt.
Voorzichtig. Ik zeg niet dat de politiek niets kan of wil doen. Ik merk op dat de verbinding tussen politiek en selectieve belangenbehartiging disproportioneel sterker is dan die van collectieve belangenbehartiging.
In het ontwerp van ons bestel, in de huidige vorm (aangezien de discussie van post-mortem en aanpassing verstomd is) is de rol van de politieke component volgend op consistentie van druk. Dit is een balansoefening van punt- en vlakdruk, selectief / collectief, waarbij die laatste het aflegt.
Daarmee volgt dat hoe we het ook wenden of keren er een manco is in de praktijk van die balansoefening.
We kunnen dan twee dingen doen. Of we blijven ons vasthouden aan de theorie van functionaliteit van ons bestel, waarbij de samenleving politiek richting geeft vanuit eigen groepsdynamica van gedragslijnen - mooi verpakt in visie, overtuiging en idealisme. Of we controleren of die theorie (nog) opgaat. Daarbij moeten we goed in het achterhoofd houden dat er altijd verschil is tussen de theorie en de praktijk, we moeten echter héél voorzichtig zijn dat dit geen aanleiding geeft tot excuusgedrag.
Onze vorm van democratie is niet gebaseerd op georganiseerd vertrouwen. Onze samenleving stoelt daar op. Onze democratie is geworteld in de bloedige lessen van de vorige iteraties. Gebaseerd op georganiseerd wantrouwen.
D-e-n schreef op zaterdag 22 augustus 2020 @ 02:07:
@
Virtuozzo
Met alle respect, maar spreek je niet een beetje vanuit een bubbel? Natuurlijk is er meer dan alleen politieke krachten maar het zou bepaalde politieke partijen natuurlijk heel goed uitkomen als de politiek er niks aan zou kunnen doen. Dan kunnen ze lekker blijven zitten waar ze zitten. Het frame dat de politiek niks meer te vertellen heeft is populair in veel kringen, kennelijk ook bij jou, maar dat maakt het nog niet altijd 100% waar.
Daar ligt juist een van de centrale complicaties bij dit soort verkenningen. Je gaat uit van de theorie van werkzaamheid van ons bestel. Ik wijs met klem op het nut van enige verkenning hier van ontwikkelingen in de VS en het VK. Daar volgde perspectief, opinie, discussie en zo meer de lijntjes - terwijl in de praktijk politiek al lang en breed niet meer conform hun rol functioneerde. Maar nog enkel als uitvoerend mechanisme van selectieve belangenbehartiging. Hier ligt een historisch patroon waar men in Athene al over struikelde, nog eerder zelfs in Akkad net als menige iteratie in latere geschiedenis. Mensen geloven in het idee, maar de realiteit is op zijn minst meer complex.
Maak niet de fout van Labour of de Democraten. Ik zeg niet dat politiek niets meer te vertellen heeft, ik merk op dat ongeacht of het de beleidsmatige driver is van hellend vlak of niet politiek als geheel niet langer conform vereisten van functionaliteit functioneert. Het is aan het verworden tot zogeheten gulzige organisatie in de ene verre hoek, en ideologische bestuurdersclub in de andere verre hoek. Met daartussen te veel ruimte voor hefbomen van lobby (waaronder populisme).
Die winstuitkering tegenhouden is heel simpel: stem voor het wetsvoorstel dat hem onmogelijk maakt. Het eigen risico afschaffen ook: stem voor en het is weg. Het is hetzelfde verhaal als met die dividendbelasting: willen we een premier die buigt voor de grote machten uit het bedrijfsleven of willen we een premier die ook eens de rug recht houdt? Als je als politiek mee heult met elke grote reus die voor je staat verandert er nooit wat.
De theorie is mooi. De praktijk is anders. Er is geen politieke partij die zelfs maar zal riskeren om daar werk van te maken. Niet omdat men het niet zou willen. Maar botweg omdat het een confrontatie is met de realiteit van eigen beperkingen. En dat is een confrontatie van politiek als dynamiek met bindingsmechanismen van voeding Dat raakt op subtiele maar giftige wijze aan een van de primaire kenmerken van politieke organisatie ongeacht ideologie, overtuiging, visie of structuur. Men vereist continuïteit.
Sorry, je betoog leest meer als een poging om de status quo te handhaven dan om die te veranderen. De onverschilligheid die het, ook al is het onbewust, uitstraalt ontslaat de politiek van elke verantwoordelijkheid om actie te ondernemen. Het is daarmee ook een aanmoediging voor de kiezer om elk geloof in verandering te verliezen want het is te complex. Dat zal vast niet je doel zijn maar zo leest het voor mij wel.
Nee, nu projecteer je omdat er een verschil ligt tussen enerzijds strategisch / tactisch perspectief, anderzijds de ongezellige gevoeligheden van georganiseerd politiek gedrag ongeacht kleur, geur, smaak of voetafdruk.
Ik wijs juist op de onderliggende brede complicatie die aan de basis ligt van zowel het onvermogen tot correctie vanuit politiek als het onvermogen van samenleving om politiek daartoe constructief vermogen en richting te geven.
Zoals ik zei, in onze vorm van bestel is de impressie dan het top-down is, maar de realiteit is die van bottom up.
Waarom denk je dat onze geschiedenis zelfs in hoogtijdagen van wederopbouw en balans tussen collectieve en selectieve behartiging politiek altijd de burger negatief benadert. Politiek wordt inherent beheerst door
doodsangst. En dat intrinsieke fenomeen is in onze moderne tijden een fenomeen met meer momentum dan we ons in historisch perspectief nog kunnen herinneren.
Met het lesje geschiedenis over de De Derde Weg leest lap je de PvdA erbij. Dat is flauw. Alle weerstand die ze vroeger of later hebben geboden wordt zo onder het tapijt geveegd want ze zijn “medeschuldig” We hebben het hier altijd over frames maar dit zou je er net zo goed eentje kunnen noemen.
Ik lap de PvdA er niet bij. Als eerste, ze zijn onlosmakelijk verbonden met het op het hellend vlak stappen en blijven. Dat is hun keuze geweest.
Verwijt mij niet hun keuze. Ten tweede, onderschat niet dat de PvdA een inherent conservatieve partij is in aard en oorsprong. Dit is een kwestie van politiek gedrag, dat is iets anders dan agenda of visie, de aard zal uiteindelijk altijd het beestje bepalen. Welkom bij de mensheid.
Daarbij, dit is geen kwestie van schuld of schuldvraag. Het is een bittere maar vereiste verkenning van "hoe zijn we hier gekomen" en "welke valstrikken hebben we gemaakt". We hebben het daar wel eens vaker over gehad en van mening doen verschillen, maar dit is geen loopgraaf van "change requires action", actie vereist inzicht. Anders is de beperkte voorraad energie verspild. En als die energie eenmaal besteed is, dan is die weg.
Fouten die de PvdA gemaakt heeft veranderen echter niets aan het feit dat andere partijen een veel meer aanjagende rol hebben gespeeld en erger: nog steeds spelen. Want dan terug naar 2020, het jaar waarin we leven: het is niet de PvdA die de optie tot winstuitkering wil handhaven. Het is niet de PvdA die een discussie over het eigen risico frustreert.
Ik zie het niet als fouten, in mijn optiek is het verklaarbaar dat ze die weg gevolgd hebben. Zij waren mensen, als er een verwijt is, dan dat. Dat is bij een CDA net zo het geval, met eigen weg van blinde vlekken en fixaties van preekstoel en de post-WOII convenant tussen de organisatorische voorlopers en de toenmalige grote economische jongens. In beide gevallen is er sprake van gecoöpteerd worden zonder intentie van hun kant, dat het consequenties heeft gehad, dat is evident. Dat bij beide sprake is geweest van gerichte beïnvloeding, dat is ook evident (Wim Kok is uiteindelijk hard wakker geworden bij Frans Rutten, een decennium later, daarom bleef hij zo stil).
Dit is direct verbonden met de invalshoek van schuld en schuldvraag. Mijn optiek is daarbij misschien cru maar nuchter, het heeft voor mij geen nut om een jantje te zoeken die moet bloeden want het doekje voor het bloeden is symptoombestrijding. Vanuit mijn optiek heeft het veel meer nut om in kaart te brengen waar de basale complicaties liggen. Zie het als een keuze tussen symptoombestrijding en het aangaan van de ziekte. En een beetje een stuk lering van onze Angelsaksische inspiraties elders, waar men is komen te verzanden in schuld en schuldvraag. Wat de grootste drivers is geworden van extreme polarisatie. Daar ligt een gevoelige keuze.
Ik waardeer je instelling om niet alles in goed en fout te willen indelen en om iets niet te willen versimpelen. Maar soms is iets wel “fout” (in de context dan) en soms is iets in de kern wel degelijk simpel. En soms is het ook gewoon noodzaak om iets te simplificeren. Iets nodeloos complex voorstellen kan namelijk ook vertroebelen. Je maakt een mist waarin mensen die fouten maken of de boel belazeren kunnen wegkomen of gewoon kunnen doorgaan. En dan zijn we nog verder van huis.
Absoluut, er is goed, er is fout. Er is zelfs Fout met hoofdletter, weer terug in onze moderne tijd. Zie mijn eerdere berichten over banaliteit van het kwaad en de zelf geschapen valstrikken met optimalisatiedenken en individualisme die daar wederom paden voor verruimd hebben.
Maar, ik maak in mijn interactie op dit forum tussen de pixels de keuze om voor mij zelf onderscheid te maken in aangaan van wat Fout is, en wat kwestie is van goed / fout. Dat laatste daar heeft het meer nut om de aanwezige energie te besteden aan her en der wat breder blikveld, op zijn minst omdat het gros van moderne politieke instrumentatie bestaat uit toepassingen van afleiding en misdirectie middels detaildiscussie. Maar ook omdat daar de ruimte ligt voor correct van gesignaleerde uitdagingen én de afstand tot de grootste motor daarvan het kortst is.
Het is een investering die mensen voor zich zelf moeten maken, of niet. Dat is een keuze. Een volledig menselijke keuze. Helaas gezien de mate van herhaling in struikelen op iteratief drama ligt er enige les ten aanzien van het eenvoudig toegespitst puzzelen en het wat verder kijken dan enkel de plek waar de pootjes op de weg staan.
Verwijt mij niet het maken van een mist waardoor anderen weg kunnen komen met misbruik. Ik pas hier voor. Met klem.
En als je eerlijk bent, zal je dat ook best kunnen erkennen als je even de moeite doet om mijn berichten na te lezen, ook de eenvoudige. Van het syndroom van Bloemendaal tot uit de doeken doen waar de zwaktepunten van een VNO liggen, om maar een paar zaken te noemen. Je maakt hier een keuze. Dat is jouw keuze, maar je gaat een zeer foute kant op.
Ik ga geen herhaling aangaan van eerdere escalaties.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.